Τις τελευταίες μέρες ζούμε οι περισσότεροι μπροστά από μία οθόνη. Όχι μόνο γιατί συνεχίζουμε κανονικά τη δουλειά μας απ’ το σπίτι, αλλά γιατί όλες μας οι «από κοντά» επαφές έχουν αποκλειστεί. Όχι ότι πριν δεν ήμασταν υποδουλωμένοι στην κυριαρχία του Skype, του FaceTime, του Messenger, των Sms, του Instagram και των Μails. Όμως τώρα, όλη μας η ζωή, όλη, είναι κρεμασμένη στα ακατάπαυστα κουδουνίσματα των notifications.
Kάποιος μας σκέφτεται, κάποιος μας έχει ανάγκη, κάποιος μας πεθύμησε, σε κάποιον λείψαμε, κάποιος έχει τις μαύρες του, κάποιος θέλει εξηγήσεις στη δουλειά, κάποιος βγήκε θετικός στο τεστ και θέλει να του συμπαρασταθούμε, κάποιος έστειλε ένα βίντεο που σατιρίζει τον ιό και περιμένει στο «χαχα» μας μια στάλα επικοινωνίας… Ο άλλος διοργανώνει virtual απογευματινό καφέ και μου ‘χει φυλάξει ένα παράθυρο στην οθόνη, στις 6 πρέπει να δω αν ο Τσιόρδας μας επιφυλάσσει κανένα θετικό νέο για την εξέλιξη του ιού.
Τα χέρια μου κάποιες φορές μουδιάζουν απ’ την υπερ-παροχή στα οποία τα έχω αναγκασμένα. Γράψε στον έναν, απάντα στον άλλον. Πάνε μέρες που το μόνο τους βάρος ήταν ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, βραδάκι, σε κάποιο μπαρ του κέντρου ή ένα άλλο χέρι, πιασμένο σφιχτά. Τώρα είναι βουτηγμένα στο αντισηπτικό και αγγίζουν μόνο οθόνες. Γράφουν ταυτόχρονα και διαρκώς. Μισά ελληνικά, μισά greeklish. Να προλάβω, να προλάβω. Να μάθω στους γονείς μου να κάνουν Skype. Να ντυθώ καλά για το FaceTime στο επαγγελματικό meeting και μετά να αφαιρέσω γρήγορα αυτόν τον ανακόλουθο με την ατμόσφαιρα του σπιτιού επαγγελματισμό και να χαθώ στη ζεστασιά της πιτζάμας μου που θα μου φέρει υπνηλία στις 11 το πρωί.
«Έχετε 3 νέες ειδοποιήσεις». Σε μισό λέπτο θα έχουν διπλασιαστεί. Όλοι ψάχνουν να σε βρουν σε μια οθόνη. Όλη σου η ζωή έχει μεταφερθεί μπροστά από μια οθόνη. Κι όταν αργά το βράδυ όλα ησυχάσουν, πάλι σε μια οθόνη θα βρεις παρηγοριά, χαζεύοντας Netflix, YouTube και InstaStories, δοκιμάζοντας παράλληλα τις δυνάμεις σου στο διαδικτυακό φλερτ, αφού η περίσταση απαιτεί «από μακριά κι αγαπημένοι».
Είχαμε μάθει να επικοινωνούμε «κυρίως» μέσα από οθόνες. Και μας είχε στοιχίσει αυτό το «κυρίως», η εικόνα πέντε φίλων που έχουν βγει για κρασί κι αντί να κοιτάζονται στα μάτια, κοίταζαν τα κινητά τους. Τώρα που αυτό το «κυρίως» έγινε «μόνο», θα σας έλεγα: βγείτε μια βόλτα στη γειτονιά. Χωρίς κινητό. Αφήστε για λίγο τον εαυτό σας να έρθει σε επαφή με οτιδήποτε μπορεί να δει και να νιώσει χωρίς την ύπαρξη κάποιας οθόνης. Όταν γυρίσουμε στην κανονικότητα, να μην έχουμε ξεχάσει πόσο σπουδαία πράξη είναι το «από κοντά».
Διαβάστε περισσότερα θέματα για τον κορωνοϊό στο Vogue.gr.
