Το αντρικό πρότυπο αλλάζει, περιλαμβάνοντας, εκτός από την αρρενωπότητα, και την ευαισθησία.
Ένας άντρας σοβαρός, ψηλός, δυνατός, ντυµένος µε ρούχα που δεν φανερώνουν καµία συγκεκριµένη διάθεση. Μπορεί να σε σώσει ή να σε βλάψει. Είναι στη διακριτική του ευχέρεια.
Κάπως έτσι θα περιγράφαµε τον ανδρισµό όπως πρόβαλε µέσα από τον κινηµατογράφο και τη φαντασία των γυναικών περασµένων δεκαετιών. Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι cowboys των western χρησιµοποιούσαν µε δεξιοτεχνία τα όπλα τους, αλλά τα λόγια τους ήταν λιγοστά – στην πραγµατικότητα οι σεναριογράφοι δεν είχαν ιδέα για τι θέµα θα µπορούσαν να συζητήσουν αυτοί οι «σκληροί» άντρες. Στα ’50s έγινε σύµβολο αρρενωπότητας o James Dean. Το οστεώδες πρόσωπο, τα σχιστά µάτια, η cool κίνηση και η πεποίθηση ότι µε ένα λευκό T-shirt και ένα τζιν µπορεί κάποιος να κατακτήσει τον κόσµο ήταν αρκετά. Στη συνέχεια ήρθε ο εκθαµβωτικός Marlon Brando, ένα αµάλγαµα οµορφιάς και σκληράδας, ευφυΐας και εκκεντρικότητας. Κατόπιν ο Paul Newman, το sex symbol µε το ψυχρό βλέµµα, το περιπαικτικό χαµόγελο και την προκλητική αυθάδεια. Ο ίδιος είχε οµολογήσει ότι το peak της ευτυχίας το βίωνε πίσω από το τιµόνι ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου. Τα ’60s θα µπορούσαν να συνοψίζουν το πρότυπο ανδρός στο πρόσωπο του Alain Delon, αυτού του νωχελικού, αµέριµνου, σοφιστικέ σταρ που έγινε αφίσα σε τοίχους, κρυµµένος «θησαυρός» σε γυναικεία πορτοφόλια και µέτρο για το αν κάποιος είναι αρκετά άντρας ή όχι. Θα έλεγε κανείς ότι η επιτρεπόµενη ανδρική ευαισθησία οριοθετούνταν επαρκώς µέσα από την ταινία Le clan des Siciliens (1969), σε µια σκηνή της οποίας ο Lino Ventura ανάβει το πρώτο του τσιγάρο µετά από καιρό, αφού τον έχουµε ακούσει πολλές φορές να επαναλαµβάνει υπερήφανα ότι έχει αφήσει πίσω του αυτή την κακή συνήθεια. Σκηνή που µας θυµίζει τη ροπή ενός ισχυρού άντρα προς ό,τι αποτελεί γι’ αυτόν αδυναµία. Ανάλογο κλισέ στην ίδια ταινία είναι το µοιραίο λάθος του Alain Delon να υποκύψει στη γοητεία της Irina Demick, νύφης του ισχυρού µαφιόζου.
Ο δικός µας αντισυµβατικός σταρ, Κωνσταντίνος Τζούµας, ο οποίος έχει µεγαλώσει σε εκείνη την εποχή και συνεχίζει να παραµένει επίκαιρος, σε µια συζήτηση περί ανδρικού προτύπου µού είχε πει κάποτε ότι «άντρας είναι εκείνος που δεν το κάνει θέµα». ∆ιακρίνοντας την απορία στο βλέµµα µου, µου ανέφερε ένα περιστατικό µε τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ταυτίζοντας τον ανδρισµό µε αυτόν τον φυσιογνωµικά ευάλωτο ηθοποιό µε τα µυωπικά γυαλιά και τη λεπτή φωνή: «Ανέβαζε µια sold-out παράσταση στη Θεσσαλονίκη. Προς το µέσον της, κάποιος “πολύ άντρας” από τα πίσω καθίσµατα φώναξε: “∆εν ακούµε, ρε”. Τότε ο Ηλιόπουλος διέκοψε την παράσταση και είπε µε τον δικό του λιτό τρόπο: “Ε, δεν λέµε και τίποτα σπουδαίο”. Ποιος είναι ο άντρας στην ιστορία;» µε ρώτησε χαµογελώντας. Χαρακτηρίζω τον Κωνσταντίνο Τζούµα αντισυµβατικό και επίκαιρο επειδή είχε από νωρίς αντιληφθεί τι θα συνέβαινε αργότερα.