5,6,7,8, βήμα, τρέχω, πέφτω, κυλάω. Τέσσερις χρόνοι παύση και ξανά από την αρχή. Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεχνάω τη μπλούζα μου στο μάθημα σύγχρονου, πάντα όταν φεύγω από το σπίτι ξεχνάω και κάτι. Τη μια μου κάλτσα, τον ιμάντα για τις διατάσεις, το λαστιχάκι για τα μαλλιά (μεγάλη απώλεια). Θα μπορούσε να είναι και χειρότερο – να έχω ξεχάσει τη φόρμα μου. Γιατί με το τζιν δεν μπορώ να κουνηθώ, όχι να χορέψω. Έτσι, ξαναφοράω το ολοκαίνουριο λευκό t-shirt με τη στάμπα που θυμίζει κάτι από Lichtenstein που τόσο ήθελα να φορέσω στη βραδινή μου έξοδο, βάζω γρήγορα τη φόρμα μου από κάτω και τρέχω για να μην χάσω το ζέσταμα.
Κάπως έτσι τα περισσότερα ρούχα μου «για έξω» χρησιμοποιούνταν ως dancewear και το αντίστροφο. Ευτυχώς τώρα που #μένουμεσπίτι όλα τα ρούχα γίνονται πιτζάμες – όπως και αυτό το t-shirt. Οπότε δεν έχω στιλιστικές τύψεις. Μόνο ο χορός μου λείπει.
Κελλυ Σταυροπούλου | Editor
Ήταν η εποχή που είχα πάθει εμμονή με τη σειρά Marc by Marc Jacobs. Ήθελα να κατακτήσω με βουλιμία όλα εκείνα τα αξεσουάρ (πορτοφόλια, μπρελόκ, τσάντες κλπ) pop αισθητικής που έβρισκα στην ομώνυμη μπουτίκ στο Golden Hall, κάπου στο 2009 αν δεν κάνω λάθος, με το πρόσχημα ότι κάνω συλλογή. Στην πραγματικότητα ήταν μια ένοχη απόλαυση που επέτρεπα στον εαυτό μου επικαλούμενη την ευφυΐα και το ταλέντο του Αμερικάνου σχεδιαστή. Τότε πήρα αυτό το T-shirt στο οποίο επενέβην στιλιστικά με θράσος κόβοντας το γύρω από το λαιμό. Αλλά στην πορεία κατάφερα να το βεβηλώσω ακόμη περισσότερο. Βλέπεις ήταν τόσο μαλακό και άνετο που έγινε το ρούχο που ήθελα να φοράω με το που έμπαινα σπίτι και αργότερα… στον ύπνο μου. Πάνω από όλα όμως για μένα παραμένει πάντα ένα από τα ελάχιστα κομμάτια της «γκαρνταρόμπας» μου που αναγράφουν την επωνυμία τους σε εμφανές σημείο -κάτι που πλην αυτού του οικείου μου ενδύματος μου φάνταζε πάντα στιλιστικό faux pas. Αλλά στην εξαίρεση δεν είναι που δημιουργούνται οι καρμικές σχέσεις;
