Η ρώσικη δαντέλα της Coco Chanel

Θαυμάστρια του Stravinsky, η Chanel χρηματοδότησε την Ιεροτελεστία της Άνοιξης και φιλοξένησε τον συνθέτη και την οικογένειά του στη βίλα La Pausa, ενώ δεν έλειψαν ποτέ οι φήμες περί δεσμού τους. Ο Ernest Beaux, ο γεννημένος στη Μόσχα Γαλλορώσος αρωματοποιός της τσαρικής αυλής δημιούργησε για εκείνη το 1921 το άρωμα N°5, ενώ Ρωσίδες με τίτλους ευγενείας εργάζονταν ως μοντέλα και κεντήστρες στα ατελιέ όπου η Chanel σχεδίαζε τουνίκ, μπλούζες με ζώνες και παραδοσιακά κεντήματα με ρώσικη έμπνευση.

Αναγνωρίσιμοι κώδικες 

Δύο φορές τον χρόνο ο Leguéreau και η ομάδα του αποκαλύπτουν high jewelry συλλογές που συμπεριλαμβάνουν τους κώδικες του οίκου -σκεφτείτε τα φτερά και τις καμέλιες- ακολουθώντας τη δημιουργική φιλοσοφία της Chanel, ένα συνδυασμό σχεδιαστικής οικονομίας και δυναμικών διακοσμητικών κυμάτων. Είναι η ίδια φιλοσοφία που είχε χρησιμοποιήσει η Gabrielle το 1932, όταν στράφηκε για πρώτη φορά στα διαμάντια, δημιουργώντας τη μοναδική της συλλογή high jewelry.

«Η Gabrielle Chanel ήταν, πάνω από όλα, μια δημιουργός που καταλάβαινε απόλυτα το γυναικείο σώμα. Αν και οι γνωστοί κοσμηματοποιοί εκείνης της εποχής -ουσιαστικά όλοι άντρες- την αποδοκίμασαν, αυτό ήταν τελικά ένα καταπληκτικό πλεονέκτημα», σημειώνει ο Leguéreau.

«Τη δεκαετία του 1930 το κόσμημα παρέμενε χώρος αποκλειστικά αντροκρατούμενος και οι δημιουργίες τους είχαν δύο βασικές λειτουργίες: τα βασικά κομμάτια και τα κομμάτια-τρόπαια. Με τη δική της εκδοχή του design μόδας η Chanel έσπασε το καλούπι, για να δημιουργήσει διαχρονικά, απαλά, άνετα ρούχα που έπεφταν τέλεια πάνω στο σώμα. Τις ίδιες αρχές εφάρμοσε και στο κόσμημα».

Ο πλούσιος μοντερνισμός της πρώτης εκείνης συλλογής, στην οποία οι πολύτιμες πέτρες πήραν τη μορφή των αστεριών, του φεγγαριού και του Σταυρού της Μάλτας – όλα σύμβολα-αναμνήσεις από την καθημερινότητα στο μοναστήρι του Aubazine όπου μεγάλωσε μετά τον θάνατο της μητέρας της- παραμένει κεντρικός δημιουργικός άξονας στο τμήμα κοσμηματοποιίας που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1993 και μετακόμισε στην Place Vendôme το 2012.

Τρία χρόνια νωρίτερα ο Leguéreau είχε αναλάβει επικεφαλής του. «Δεν μπορούσα να πω όχι», εξηγεί ο 49χρονος Παριζιάνος, απόφοιτος της σχολής Boulle, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του το 1992 στον οίκο Cartier, ενώ αργότερα εργάστηκε στον Van Cleef & Arpels.

Η πρώτη του high jewelry συλλογή το 2010 για τη Chanel, Plumes de Chanel, ήταν μια βουτιά στην ιστορική κολεξιόν του 1932. Αργότερα, το 2015, η κολεξιόν Café Society εξερευνούσε την πολιτισμική έξαρση της δεκαετίας του 1920, ενώ το 2017 η Flying Cloud αντλούσε έμπνευση από τη ζωή της Coco στη βίλα La Pausa και είχε ναυτικό στίγμα.

Παράλληλα, το 2015 ο Leguéreau δημιούργησε τη σειρά Coco Crush, με σύμβολο το χαρακτηριστικό καπιτονέ μοτίβο του οίκου. «Όταν ξεκίνησα, η φιλοδοξία μου ήταν να εισάγω μια αίσθηση θηλυκότητας σε ένα δημιουργικό πεδίο που περιείχε γεωμετρικά σχήματα και ήταν βαθιά εμπνευσμένο από την αρ ντεκό», σημειώνει. «Αυτή είναι η τεράστια πρόκληση που αντιμετωπίζω στην τέχνη μου: πως να μετατρέψω βαριά, άκαμπτα υλικά, όπως ο χρυσός και οι πέτρες, σε κοσμήματα ρευστά σαν το μετάξι».

Στην Place Vendôme η αίσθηση του ντραπέ ή του μουαρέ αντικατοπτρίζεται στη δουλειά του κοσμηματοποιού, δίνοντας στα haute joaillerie κομμάτια μια νέα ρευστότητα. Παραμένει όμως το ερώτημα: για ποια γυναίκα θα ήθελε να σχεδιάσει σήμερα ένα κόσμημα. Η απάντηση του; «Για την Gabrielle».

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Αυγούστου/Σεπτεμβρίου της Vogue Greece.