tι-ετοιμάζει-ο-δημήτρης-παπαϊωάννου-137496

Ενώ ολοκληρώνει τη νέα του δουλειά που θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη και στη συνέχεια θα ταξιδέψει στα σημαντικότερα φεστιβάλ του πλανήτη, ο οραματιστής καλλιτέχνης μιλάει για την άτιτλη και υπό επεξεργασία ακόμη παράσταση, παραχωρώντας σε αποκλειστικότητα στη Vogue Greece φωτογραφικό υλικό από τις πρόβες της.

Φτάνει ακριβώς στην ώρα του στο καφέ της γειτονιάς του, στο Παγκράτι, όπου τον περιμένω για τη συνέντευξη. Η εικόνα -στο μυαλό μου- ενός αυτάρεσκου καλλιτέχνη που από «εθνικός» έγινε «διεθνής» σταρ, αποδομείται σε κλάσματα δευτερολέπτου, καθώς τον παρατηρώ να προσπαθεί να ξεφορτωθεί τα άπειρα κομματάκια φελιζόλ που είναι κολλημένα στα ρούχα του. «Συγγνώμη για την εμφάνιση, αλλά έφτιαχνα κάτι. Βλέπεις πόσο μέσα έχω μπει στο νέο έργο», μου λέει αυθόρμητα.

Πράγματι, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έχει βουτήξει «ολόκληρος» στην προετοιμασία της νέας του δουλειάς, δοσμένος για άλλη μια φορά σε έναν καινούργιο κόσμο και αδημονώντας με λαχτάρα παιδιού να νιώσει όσα καινούργια γέννησε η ταγμένη στην αναζήτηση της μαγείας φύση του. Στα 56 του δεν έχει να αναμετρηθεί μόνο με ένα νέο έργο, αλλά και με τις άγνωστες διαδρομές μιας νέας φάσης στη ζωή του. «Βρίσκομαι σε μια περίοδο που αναγκάζομαι να μάθω πώς είναι να ζει κανείς χωρίς ρώμη», μου λέει. «Ένα ακόμα μεγάλο θέμα που με απασχολεί είναι η απόσυρση από την εργασία μου».

Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-1
©Julian Mommert
1/9
Native Share

Πώς γίνεται στην αρχή μιας νέας δουλειάς να σκέφτεστε το καλλιτεχνικό σας τέλος;

Είναι μια πραγματικότητα που θα κληθώ να αντιμετωπίσω. Η εργασία μου απαιτεί τεράστια αποθέματα αντοχής και φαντάζομαι ότι δεν θα μπορώ να τα διαθέτω για πολλά χρόνια ακόμα.

Έχετε σκεφτεί το μετά;

Έχω κάποιες αδιευκρίνιστες ακόμα σκέψεις, αλλά δεν θα στις πω. Η παγκόσμια περιοδεία της νέας μου δουλειάς, αν ο κοροναϊός δεν ακυρώσει τα πάντα, με θέλει ενεργό για τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμα, ενώ εγώ θέλω να φαντάζομαι ότι θα μπορούσα να τα παρατήσω ανά πάσα στιγμή. Κάτι τέτοιο είναι βέβαια ψευδαίσθηση, αφού η δουλειά μου είναι αυτό που καταλαβαίνω ως ζωή. Κάποια στιγμή, όμως, θα αναγκαστώ να αποχωρήσω. Είτε γιατί θα έχω βαρεθεί τον εαυτό μου, που κοντά είμαι, είτε επειδή ο κόσμος δεν θα έχει πια ενδιαφέρον γι’ αυτό που παράγω. Τα πράγματα μεταβιβάζονται στις νεότερες γενιές και το νέο μου έργο έχει να κάνει μ αυτό: πώς είναι να ετοιμάζεσαι να «θανατωθείς» από τους επόμενους. Με χαρά.

Πώς το εννοείτε αυτό;

Το έργο γεννήθηκε από ένα σοκ που βίωσα πρόσφατα, όταν ο πατέρας μου πέρασε μια σύντομη αλλά σοβαρή περιπέτεια υγείας, κατά τη διάρκεια της οποίας τον είδα ξαφνικά να γίνεται πάρα πολύ γέρος. Ενώ ήταν ταύρος, τον είδα να πέφτει. Αυτή η εικόνα με έβαλε σε σκέψεις σκοτεινές. Κατάλαβα ότι έρχεται η σειρά μου, ότι ως γιος είμαι το κομμάτι μιας παράξενης διαδοχής. Πολύ περισσότερο, συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στην ίδια ηλικία που βρισκόταν εκείνος όταν του είχα εναντιωθεί. Όταν τον «δολοφονούσα» μέσα μου. Ξέρεις, το καινούργιο χρειάζεται να σκοτώσει το παλιό για να προχωρήσει και τώρα αρχίζω να το βλέπω από την πλευρά του παλιού. Ένας μινώταυρος πατέρας κι ένας γιος Θησέας, που τον νικά. Παρότι έχω ζήσει αυτή τη διαδικασία ως γιος και έτσι έχω μάθει να πορεύομαι, η περιπέτεια του πατέρα μου με έκανε να δω τα πράγματα από την πλευρά αυτού που θα σκοτωθεί, για να επιβιώσει ο νεότερος.

Νιώθετε, δηλαδή, ότι το καινούργιο θα σας σκοτώσει;

Αν είσαι υγιής πατέρας, προετοιμάζεις τον γιο σου να σε σκοτώσει. Με την ευρεία έννοια, προετοιμάζεις το καινούργιο να σε σκοτώσει. Ακριβέστερα, παραδέχεσαι ως διάδοχο αυτόν που μπορεί, με την αξία του να σε ξεπεράσει.

Και αν δεν είσαι υγιής;

Τον ευνουχίζεις. Αυτός ο διάλογος που θέλησα να αναπτύξω σκηνικά με την πατρότητα, με έκανε να αναλογιστώ τι σημαίνει διαδοχή. Τη δεδομένη στιγμή της ζωής μου, είμαι πια εγώ αυτός που θα σκοτωθεί και ο επόμενος έχει ήδη ξεκινήσει τον δολοφονικό του αγώνα εναντίον μου.

Εσείς «σκοτώσατε» τον πατέρα σας όταν αποφασίσατε να φύγετε από το σπίτι στα 18, υπερασπιζόμενος το δικαίωμά σας να ζήσετε σαν ελεύθερος, καλλιτέχνης, ανεξάρτητος, ομοφυλόφιλος νέος;

Ακριβώς. Η σχέση μας πέρασε από οριακές στιγμές. Πλέον είναι κοντά στα 90 και έχουμε μια όμορφη επαφή. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να είμαι ευχαριστημένος με τη ζωή και τη δουλειά μου, χωρίς να ασχολείται με το περιεχόμενο όσων κάνω. Νιώθω μια δίνη αισθημάτων για εκείνον και σε ένα βαθύτερο επίπεδο η νέα μου παράσταση μιλά πολύ για το τι σημαίνει «ανδρώνομαι». Ρόλο πατέρα, βέβαια, έπαιξαν και οι δάσκαλοί μου. Όταν ο Τσαρούχης μου είπε ότι μπορώ να τον θεωρώ δεύτερο πατέρα μου, ένιωσα μια τεράστια ψυχική υποστήριξη για να προχωρήσω μπροστά. Όλοι χρειάζονται κάποτε στη ζωή τους έναν άνθρωπο να τους πει «εγώ είμαι εδώ για σένα» και το πιο συνετό είναι να μην χρησιμοποιήσεις ποτέ αυτή τη βοήθεια. Αρκεί να νιώθεις ότι κάποιος υποστηρίζει και σέβεται την ανεξαρτησία σου. Και αυτό είναι βαθιά πατρικό.

Τους σκοτώσατε και αυτούς μέσα σας;

Θυμάμαι μια φορά που έδειξα ένα πορτρέτο που είχα ζωγραφίσει στον Τσαρούχη, το οποίο δεν ήταν πια «τσαρουχικό». Μου είπε, λοιπόν: «Σύμφωνα με τον Φρόιντ, οφείλεις να σκοτώσεις τον πατέρα σου για να επιβιώσεις. Δεν ανησυχώ για σένα. Έχεις σκοτώσει, ήδη, δύο μέχρι στιγμής». (γελάει)

Είχε πει και ένα ακόμα ωραίο για σας: «Με τρομάζει τόση ευκολία τόσο νωρίς. Εύχομαι, επειδή έχει ταλέντο, να συναντήσει στο μέλλον την απαραίτητη δυσκολία». Τη συναντήσατε;

Πολλές φορές. Είχε δίκιο. Το ταλέντο χρειάζεται τον κίνδυνο για να αναδειχτεί. Ο τρόπος που φτιάχνω την τέχνη μου είναι βουτηγμένος στη δυσκολία και αυτό γιατί αγαπώ την τέχνη περισσότερο από τον εαυτό μου ή την καριέρα μου. Κατανοώ ότι αυτό που λέω δεν θα γίνει απόλυτα πιστευτό στο πλαίσιο μιας συνέντευξης, αλλά δεν έχει και σημασία. Όσοι με γνωρίζουν καλά, μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτήν τη λεπτή διαφορά. Χαίρομαι πολύ όταν κάνω επιτυχία, χαίρομαι όμως περισσότερο όταν την αξίζω και σας διαβεβαιώ ότι δεν την αξίζω πάντα. Οι καλλιτεχνικές μου επιτυχίες είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, παρότι έχω κάνει πολλά έργα. Το Μέσα, λόγου χάρη, για μένα ήταν μια τέτοια επιτυχία, την οποία όμως ο κόσμος δεν αγάπησε. Δεν είχε την ανταπόκριση της Μήδειας ή της Πρώτης Ύλης, αλλά για μένα είναι ένας μικρός προσωπικός άθλος. Αισθάνομαι την τέχνη μου σταγόνα ενός ποταμού,τον οποίο έχουν ποτίσει τεράστιοι καλλιτέχνες, οι οποίοι δίνουν το μέτρο. Ο David Hockney ζωγράφιζει με την επίγνωση ότι έχει υπάρξει ο Leonardo da Vinci. Στο ποτάμι της τέχνης προσπαθούμε όλοι να πετάξουμε μέσα κάτι σημαντικό, τις περισσότερες φορές αποτυγχάνοντας. Είμαι κι εγώ ένας απ’ αυτούς.

Δεν πιστεύετε στη δύναμη του έργου σας; Τώρα, μάλιστα, που έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα σύνορα και να γίνει αγαπητό ανά τον πλανήτη;

Δεν είμαι ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος, όπως ήταν ο Τσαρούχης, για παράδειγμα, ή ο Χατζιδάκις, που με καθόρισαν. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που το ταλέντο τους μπορούσε να προσθέσει κάτι στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης, εκείνους που έλυναν πραγματικά αινίγματα, για τον απλούστατο λόγο ότι η βαθιά, ουσιαστική τους μόρφωση τους επέτρεπε να γνωρίζουν τι είχε απαντηθεί και τι ζητούσε λύσεις.

Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-2
©Julian Mommert
2/9
Native Share
Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-3
©Julian Mommert
3/9
Native Share
Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-4
©Julian Mommert
4/9
Native Share
Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-5
©Julian Mommert
5/9
Native Share

Εσείς, όμως, δεν παλεύετε πάντα για ένα επίτευγμα; Η πορεία σας φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να φτάσετε στο κατόρθωμα. 

Το αίσθημα του επιτεύγματος το είχα πάντα. Και στους Ολυμπιακούς και πριν από αυτούς και τώρα. Υπάρχει, όμως, πάντα μια μάχη μέσα μου σε σχέση με τον προηγούμενο εαυτό μου που πέτυχε κάτι,η προσπάθειά μου να τον ξεπεράσω, να ανοίξω μια άλλη πόρτα, να αναπνεύσω έναν απρόσμενο αέρα, γιατί με έχω βαρεθεί. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν 30 ετών, ένας φίλος μου που δεν ζει πια, με είχε βρει πολύ μπερδεμένο. Μου είχε πει, τότε, να πάω στο Αρχαιολογικό Μουσείο και να διαλέξω το αρχέτυπό μου, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να καταλάβω ότι δεν ταυτίζομαι πλέον με τους εφήβους, αλλά ίσως με τον Δία.

Καταλάβατε τι εννοούσε;

Κατάλαβα ότι κάθε τόσο πρέπει να αναρωτιόμαστε αν αυτό που έχουμε συνηθίσει να επιθυμούμε ή εκείνο που έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι μας αρέσει και το έχουμε θέσει ως στόχο ζωής, είναι ακόμα ίδιο ή έχει αλλάξει. Να κάνουμε μια αναθεώρηση σε σχέση με την ηλικιακή μας εξέλιξη. Η αλήθεια είναι ότι αναφορικά με τους στόχους μου, η στιγμή της υλοποίησής τους, τους καταργεί πλήρως. Την ώρα που επιτυγχάνω κάτι, μοιάζει σαν να μην ήταν ποτέ αυτό που με ενδιέφερε, αλλά κάτι άλλο στο οποίο, μέσω αυτής της επιτυχίας στόχευα. Και, για να επιστρέψω στον πατέρα μου, ο τρόπος που πάντα ήθελα να με βλέπουν οι άλλοι είναι αυτός που μου κληροδότησε εκείνος. Με την ίδια λογική, όταν αναζητάς σε ένα μουσείο το αρχέτυπό σου, ανακαλύπτεις πού θέλει να πάει η ψυχή σου τώρα,στην συγκεκριμένη σου φάση και ηλικία…

Εσείς πώς και δεν γίνατε ποτέ πατέρας;

Η γενιά των ομοφυλόφιλων ανδρών μέσα στην οποία διαμόρφωσα τη νοοτροπία μου δεν σκεφτόταν καθόλου την πατρότητα. Ήρθα, όμως, κάποτε αρκετά κοντά στην ιδέα.

Πότε;

Μέχρι 20 ετών είχα ετεροφυλόφιλες σχέσεις. Η τότε σύντροφός μου είχε μείνει έγκυος. Μόνο η ιδέα του να γίνω πατέρας μου φαινόταν ευθύνη, εντελώς ανεπιθύμητη. Η σκέψη επανήλθε όταν έκανα το Ενός Λεπτού Σιγή. Είχα μόλις χάσει τον Αλέξη Μπίστικα από AIDS και έβαλα τον αδελφό μου να χορέψει στην παράσταση. Υπήρχε μια σκηνή που τον είχα σχεδόν γυμνό, να κυλάει αργά από τις σκάλες. Τότε είδα μπροστά μου πόσο ίδιο είναι το υλικό από το οποίο είμαστε πλασμένοι. Είδα το σώμα μου, το δέρμα μου, τον τρόπο που κινούμαι, σε μια μικρή παραλλαγή επί σκηνής. Τότε σκέφτηκα, για πρώτη φορά, ότι είναι μάλλον συναρπαστικό να βλέπει κανείς τη βιολογική του συνέχεια. Πολύ γρήγορα το ξεπέρασα.

Γιατί;

Είμαι φτιαγμένος από υλικά άλλης γενιάς, που με έχουν καθορίσει. Η ερωτική μου φύση δεν συμβαδίζει με την τεκνοποιία και τον γάμο. Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν πια αυτές οι δυνατότητες ανάμεσα στα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά εγώ είμαι ένας δεινόσαυρος που βλέπει τα πράγματα διαφορετικά.

Παρά ταύτα, συμβαδίζετε με τη νοοτροπία της νέας γενιάς ομοφυλόφιλων. Αναζητάτε, ας πούμε, τον έρωτα μέσω dating apps με ανοιχτό προφίλ.

Τα dating apps είναι μια πλατφόρμα ερωτικής επιβίωσης. Για μένα είναι μια αλλαγή μέσου, η οποία δεν είναι ικανή να διαμορφώσει την ερωτική μου νοοτροπία, καθώς δεν ξεκίνησα με αυτά. Δεν έχω τις ικανότητες, αλλά ούτε και τις ανικανότητες της γενιάς που γνώρισε τον έρωτα μέσω του διαδικτύου.

Ο έρωτας υπάρχει πάντα στα έργα σας. Τι ρόλο παίζει σήμερα στη ζωή σας;

Είναι ακόμα σημαντικός για μένα και αυτό μου κάνει εντύπωση. Ο έρωτας με ξαναγεννά και μου δίνει κέφι να ζω. Με κάνει να πιστεύω ότι ακόμα επιθυμώ και είμαι επιθυμητός. Περισσότερο με κάνει να αισθάνομαι ολοκληρωτικά παρών στο παιχνίδι της ζωής.

Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-6
©Julian Mommert
6/9
Native Share

Θα σας δούμε να παίζετε ξανά στο νέο σας έργο;

Μάλλον ναι. Προς το παρόν είμαι αποφασισμένος να έχω ένα μικρό κομμάτι επί σκηνής στην παράσταση. Μ’ αρέσει να είμαι μαζί με τους συνεργάτες μου. Επειδή είμαι πολύ απαιτητικός τύπος και αυτό με φέρνει συχνά απέναντί τους, όταν βρίσκομαι πλάι τους στη σκηνή η σχέση μας αποκαλύπτει ευκολότερα την τρυφερή της βάση.

Πρώτη φορά κάνατε παγκόσμια ακρόαση, η οποία μάλιστα εξελίχθηκε σε εργαστήριο. 

Πράγματι. Ήταν μια ακρόαση-εργαστήριο που κράτησε οκτώ ημέρες και είχα τη χαρά να έχω εκατοντάδες αιτήσεις από ταλαντούχους ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης.

Η διαδικασία επιλογής των ερμηνευτών σας μοιάζει με αναζήτηση ερωτικού συντρόφου;

Μ’ έναν τρόπο, ναι, με την έννοια ότι ψάχνω ανθρώπους που να μπορώ να τους ερωτευτώ. Θέλω να ονειρευτώ γι’ αυτούς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους και να συμβάλω στη μεταμόρφωσή τους.

Ποια κριτήρια πρέπει να πληροί ο «χορευτής Παπαϊωάννου»;

Πρέπει να είναι ανεπτυγμένος κιναισθητικά. Αυτό είναι το νούμερο ένα. Από την άλλη, με ενδιαφέρει η προσωπικότητά του και η αλληλεπίδραση που θα έχει σε σχέση με την προσωπικότητα των άλλων χορευτών. Θέλω να συνθέτουν ένα είδος ενδιαφέροντος τσίρκου.

Για ακόμα μια φορά δουλεύετε στο άγνωστο. Δεν έχετε τίτλο, δεν ξέρετε σε τι μορφή θα καταλήξει η νέα παράσταση. Γιατί αυτή η ακροβασία;

Γονιμοποιητική αυτο-τρικλοποδιά είναι, αλλά μόνο έτσι ενεργοποιούνται μέσα μου δυνάμεις που με οδηγούν σε δρόμους τους οποίους εκ των υστέρων προτιμώ. Αυτό το αρχέγονο μοτίβο της on the spot δημιουργίας με έχει οδηγήσει σε έργα που μ’ αρέσουν περισσότερο. Είναι ανοιχτή η φαντασία σε ατυχήματα και απότομες στροφές. Νιώθω ότι μπορεί να δημιουργήσω με περισσότερη τρέλα. Είναι έτσι κι αλλιώς αστείο να επικοινωνείς περιεχόμενο και τίτλο έργου που ακόμα δεν έχεις φτιάξει. Ρωτήστε έναν συγγραφέα για περιεχόμενο και τίτλο, πριν γράψει το βιβλίο!

Βάλτε με μέσα στις πρόβες αυτής της νέας δουλειάς.

Είμαι στη μέση μιας διαδρομής που αναζητά το καινούργιο. Για την ώρα, παίζουμε με διάφορα πράγματα. Πάρε για παράδειγμα ένα ξύλο. Σε τι μπορεί να είναι χρήσιμος ο ήχος του όταν σπάει; Τι μπορεί να κάνει το σώμα με αυτό; Έπειτα, παίζουμε με σωματικούς συσχετισμούς. Πώς μπορούμε να συνθέσουμε σώματα; Από αυτό το παιχνίδι με το άγνωστο γεννιούνται εικόνες, τις οποίες μαζεύω σε μια αποθήκη και ύστερα τις βάζω να συνομιλούν. Εκεί αρχίζει να δημιουργείται μια ιστορία, μια εικόνα η μια αίσθηση που άλλες φορές μ’ αρέσει, άλλες όχι. Η στιγμή που δεν θα έχω άλλο περιθώριο να παίξω, θα είναι η παράσταση που θα δείτε.

Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-7
©Julian Mommert
7/9
Native Share
Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-8
©Julian Mommert
8/9
Native Share

Πώς θέλετε να βλέπουμε τα έργα σας;

Εύχομαι να καταφέρνω να σας υπνωτίζω λίγο. Να σας προτείνω ενατένιση κι όχι παρακολούθηση. Να θέλετε περισσότερο να νιώσετε, παρά να καταλάβετε.

Η νέα σας δουλειά θα ταξιδέψει ξανά σε όλο τον πλανήτη, στα μεγαλύτερα φεστιβάλ, όπως της Αβινιόν. Η διεθνής διαδρομή σας τι σας δίδαξε;

Ότι δεν είμαι τρελός σε σχέση με αυτό που κάνω. Ότι αυτό που δημιουργώ μπορεί να συνομιλήσει με τον «παντού κόσμο» και όχι με τον κόσμο της γειτονιάς μου. Κυρίως, μου έδωσε τη χαρά ότι μπορώ ακόμα να παίζω με τα κουβαδάκια μου, και αυτή η τόσο προσωπική ενασχόληση να βρίσκει ανταπόκριση σε διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες.

Η μετάφραση της παγκόσμιας επιτυχίας σας -ιδιαίτερα με το Χοροθέατρο της Πίνα Μπάους- στο «μια πρωτιά για όλους τους Έλληνες» σας ενοχλεί;

Δεν νομίζω ότι έχει κανείς αντίρρηση να είναι μαζί του οι συμπολίτες του στην επιτυχία του. Νομίζω ότι οι Έλληνες με βοήθησαν στην ανάπτυξή μου, γι’ αυτό και με χαρά αποδέχομαι, όταν κατακτώ κάτι υψηλό, να αισθάνονται μέρος αυτής της κατάκτησης.

Επειδή σας προβληματίζει έντονα το μετά, έχετε σκεφτεί ποτέ να διδάξετε τη μέθοδό σας;

Είμαι πολύ χαοτικός και αυτοσχεδιαστικός για να θεωρήσω ότι μπορώ να οργανώσω μια προσωπική μέθοδο και να τη διδάξω. Είμαι τυχάρπαστος σε σχέση με αυτό. Αν κοιτάξω πίσω, βλέπω ότι έχω κάποιες βασικές αρχές πάνω στις οποίες δουλεύω, αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου να τις εντάξω σε ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο. Ούτε να ηγηθώ ενός πολιτιστικού οργανισμού. Θα μπορούσα να το έχω κάνει χρόνια τώρα και σε υψηλό βαθμό. Η μεγαλύτερη χρησιμότητά μου στο κοινωνικό σώμα είναι να μένω κλεισμένος στο εργαστήριό μου και να δημιουργώ. Ας ελπίσουμε ότι στη νέα μου παράσταση θα έχω κάτι ενδιαφέρον να πω. Ας ελπίσουμε ότι μέχρι να πεθάνω θα έχω βγάλει όλο το ζουμί μου.

Δεν έχετε κουραστεί να ξεζουμίζεστε τόσο πολύ για μια παράσταση;

Αυτό δεν είναι το νόημα της ζωής; Έχω αυτήν την ευχή, μήπως τελικά βγάλω κάτι από μέσα μου που δεν ήξερα ότι υπάρχει και ότι με αυτό θα φτιάξω μια παράσταση που θα την χαρούμε όλοι μαζί.

Εσείς που έχετε συμβάλει με την προσωπικότητά σας στην απελευθέρωση της LGBTQI+ κοινότητας και βλέπετε τις κατακτήσεις, τι θα ευχόσασταν για το μέλλον;

Να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από την «ταυτοτητούλα» μας και τα «δικαιωματάκια» μας. Να μη μας νοιάζει τι είμαστε. Να έχουμε τη δυνατότητα να το αλλάζουμε αυτό όπως και όποτε μας αρέσει.Να παραμείνουμε ανυποχώρητοι. Να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας. Να εκτιμήσουμε παραπάνω τη βιολογία μας, αυτά που μας αποτελούν, και να υπάρξει μια γενίκευση της ανεκτικότητας, μια συνετή ανακατασκευή των κοινωνικών δομών, ώστε να μπορέσουμε όλοι να ζήσουμε πιο συμφιλιωμένοι και με περισσότερη γλυκύτητα.

Tι ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου;-9
©Julian Mommert
9/9
Native Share

Παίζουν: Šuka Horn, Jan Möllmer, Breanna O’Mara, Damiano Ottavio Bigi, Łukasz Przytarski, Christos Strinopoulos, Michalis Theophanous + Dimitris Papaioannou.

H παράσταση θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (6-31/5).

Θα ακολουθήσει παγκόσμια περιοδεία: Recklinghausen, Ruhrfestspiele Recklinghausen / Naples, Napoli Teatro Festival Italia / Avignon, Festival d’Avignon (Cour d’Honneur) / Barcelona, Grec Festival de Barcelona / Plovdiv, One Dance Week (Bulgaria) / Torino, TorinoDanza / Teatro Stabile di / Torino – Teatro Nazionale / Lyon, Biennale de Lyon, Opera Lyon / Reggio Emilia, Aperto Festival – I Teatri Reggio Emilia / Dresden, HELLERAU-European Centre for the Arts / London, Sadler’s Wells Theatre Dance Umbrella / Lisbon / Porto, Teatro Municipal do Porto / Madrid Clermont – Ferrant / Paris, Théâtre de la Ville at Théâtre du Châtelet / Florence, Teatro della Pergola / Antwerp / Vilnius, Lithuanian National Drama Theatre / Belgrade / Taipei / Kyoto, ROHM Theatre Kyoto / Tokyo, Saitama Arts Theatre / Ottawa, NAC Ottawa / Montréal / Toronto / Amsterdam / Los Angeles /Stanford / Tel Aviv.Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Απριλίου 2020 της Vogue Greece.