Σαν όαση παρακολουθούσα την ανταπόκριση από τα fashion shows στο Μιλάνο και στο Παρίσι. Μία ολική επαναφορά της κανονικότητας. Πόσο θέλω να πάω να δω την Cinemode έκθεση του Jean Paul Gaultier στην Cinemateque Francaise. Από το Λονδίνο τα νέα είναι πιο ιδιαίτερα “ Ζούμε τα 70ς! Δεν έχουμε πετρέλαιο, η κυβέρνησή μας είναι λίγο περίεργη , τα σούπερμαρκετς το παλεύουν αλλά εμείς παρτάρουμε σαν να μην υπάρχει αύριο! Δευτέρα βράδυ και όλοι είναι έξω..” Μου έστειλε μήνυμα η φίλη μου η Georgie.
Τα στόρις από το Μονακό ήταν τα πιο δύσπεπτα γιατί είχαν πολύ παγιέτα. Μετά από τόση καραντίνα άστραψε και βρόντηξε το στρας στους κοσμικούς κύκλους. Την ίδια στιγμή λιαζόμουν κυριολεκτικά με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί σε καφέ της calle de Serrano, στη Μαδρίτη. Τελείωνε ο μαραθώνιος και όλοι ήταν έξω. Παρήγγειλα κρασί γιατί αυτό έπιναν όλοι. Με τάπας, αυτή την εθιστική τορτίγια και jamon. Παράδεισος. Το μεγαλείο που ζει η Μαδρίτη αμφιβάλω αν το ζει άλλη πόλη της Ευρώπης. Τα μαγαζιά γεμάτα, η ποιότητα υψηλή παντού, οι αγορές οργανωμένες σε κάθε γειτονιά που έχει μεγαλειώδη κτίρια και τεράστια πεζοδρόμια. Πάρκα, πράσινο και ένας κόσμος που μας μοιάζει πολύ. Λίγο πιο καλόγουστος, λίγο πιο στιλάτος, λίγο πιο καλοχτενισμένος, λίγο πιο χαμογελαστός. Και λίγο πιο παλιομοδίτικος σε ότι αφορά το σέρβις και την ευγένεια.
Υπέφερε με τον κορωνοιό η Μαδρίτη, με σθένος αντιστάθηκε και δεν έκλεισε, οι κάτοικοι συσπειρώθηκαν, αγαπήθηκαν και τώρα απολαμβάνουν μία ασφαλή ελευθερία. Πήγα και στο θέατρο Latina. Ταλαντούχοι ηθοποιοί που ξεσήκωσαν τον κόσμο που τους καταχειροκρότησε. Κάτω από τις μάσκες τα μάτια χαμογελούσαν. Ουρές για κρουασάν στη La Duquesita , ονειρεμένες οι βεντάλιες του Olivier Bernoux.
