Κάποια απογεύματα που τα παράθυρα παραμένουν ακόμα ανοιχτά, ταξιδεύει μέσα στο διαμέρισμά μας η μελωδία ενός πιάνου. Κάποιος, κάπου, παίζει λίγο πριν σκοτεινιάσει και οι νότες χαϊδεύουν τα αυτιά μας σαν ελαφρύ νησιώτικο αεράκι. Είναι μια υπενθύμιση ότι εκεί έξω η μουσική υπάρχει ακόμα, ντύνει στιγμές, μοναξιές, ενώνει ανθρώπους σε διαφορετικά διαμερίσματα. Στο δικό μας σπίτι είναι επίσης μια ευχάριστη αλλαγή από το να ακούμε για το μικρό ελεφαντάκι που είναι τετρακόσια είκοσι κιλά και όλο κάνει τούμπες και γελά.
Αν κάποιος δεν έχει επαφή με μικρά παιδιά, πιθανότατα δεν γνωρίζει το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά που συνήθως παίζει προς τέρψη των μικρών μας φίλων. Αν, πάλι, έχει οποιαδήποτε σχέση με πιτσιρίκια, τότε μάλλον έχει ακούσει για το ελεφαντάκι που τρώει εφτά κασόνια μακαρόνια, τον τεμπέλη δράκο, τον κοκοδρείλο. Αν, μάλιστα, είναι γονέας πιτσιρικιών -όπως εμείς-, ίσως ακούει τα προαναφερθέντα τραγούδια σε λούπα όλη την ημέρα. Τραγουδάμε λοιπόν για το Ελεφαντάκι το πρωί, την ώρα του μπάνιου και του φαγητού, όποτε κλαίνε τα μωρά γοερά, καθώς είναι το μοναδικό πράγμα που τις κάνει να σταματούν αμέσως. Το Ελεφαντάκι είναι αυτό που τραγουδούσαμε και στη θάλασσα, όταν μας άκουσε η διπλανή οικογένεια και άρχισαν να τραγουδούν κι εκείνοι. Έχουν μάθει να το λένε και οι γιαγιάδες, οι νταντάδες, οι φίλες και όποιος έχει επαφή με τις κόρες μας, γιατί όλοι γνωρίζουν πόσο το αγαπούν. Φαντάζομαι πως, όταν μεγαλώσουν, θα είναι για εκείνες ό,τι ήταν για μένα και για τον αδελφό μου το «Στου γιαλού τα βοτσαλάκια» που μας τραγουδούσε η μητέρα μου όταν ήμασταν μικρά.
«Τι ωραία που μπαίνω σε ένα σπίτι με μωρά και δεν ακούγονται παιδικά τραγούδια», ξεστόμισε ένα πρωί η ξαδέλφη μου, που είχε έρθει για επίσκεψη. Ας γελάσω, σκέφτηκα. Από τη στιγμή που γεννήθηκαν τα κορίτσια, στο σπίτι μας έχουν κάνει κατάληψη, εκτός από το Ελεφαντάκι, τα νανουρίσματα, οι μελωδίες που ηρεμούν τα μωρά και τα τραγουδάκια που παίζουν τα παιχνίδια τους. Οι δικές μας μουσικές στο spotify έχουν εκθρονιστεί από τις λίστες με lullabies for babies και το Αχ, κουνελάκι σε διαφορετικές εκδοχές. Τα μουσικά ακούσματα των γονιών τους παίζουν μόνο μόλις τις πάρει ο ύπνος στο αυτοκίνητο, σαν κρυφή, ένοχη απόλαυση. Ή τις ευχαριστιέται ο καθένας από εμάς όταν βρίσκεται κάπου μόνος του. Νομίζω ότι, από τότε που γέννησα, απολαμβάνω πιο πολύ από ποτέ και όσο τίποτα το να ακούω τη μουσική που μου αρέσει ενώ οδηγώ. Συνήθως Beastie Boys στο τέρμα, χωρίς να έχω το άγχος μην ξυπνήσει κάποιος.
Είναι λογικό να συμβαίνει όλο αυτό. Μόλις γίνεσαι γονιός, ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής σου πετάγεται έξω από το παράθυρο. Μαζί με αυτό και οι μουσικές που άκουγες μέχρι τότε. Οι συναυλίες στις οποίες υπολόγιζες ότι θα καταφέρεις να πας ακυρώνονται η μία πίσω από την άλλη. Οι ξέφρενοι χοροί γίνονται πλέον στο σαλόνι, με κομμάτια όπως το Γουστάρω να χορεύω – που τυχαίνει να μου αρέσει πολύ. Οι μικρές κυρίες χοροπηδάνε ξέφρενα, ακούν εκστασιασμένες Locomondo, κάποιες φορές φαντασιωνόμαστε ότι σε μερικά χρόνια θα τις κουβαλάμε στους ώμους μας στις συναυλίες που τώρα χάνουμε. Προς το παρόν όμως η ζωή γεμίζει με τις δικές τους μουσικές, οτιδήποτε δηλαδή τις κάνει να ξεκαρδίζονται ή να ησυχάζουν. Μερικές φορές βάζουμε στο mix τραγούδια που αγαπούσαμε όταν ήμασταν κι εμείς μικροί. Ή τις μουσικές τις Tina Turner που χόρευε η δική μου μαμά ξέφρενα στο σαλόνι της. Τα κορίτσια εκτίθενται σε μια μεγάλη παλέτα μουσικών επιλογών και -κυρίως χάρη στην επιμονή του πατέρα τους- εξερευνούν τον κόσμο μέσα από αυτήν και αναπτύσσουν τις δικές τους προτιμήσεις. Κάποιες μέρες το σπίτι γεμίζει κλασική μουσική, μερικά απογεύματα πλατσουρίζουν με υπόκρουση ανάλαφρα τζαζ κομμάτια. Συνήθως, βέβαια, παίζει το Ελεφαντάκι.
Τα παιδικά τραγούδια και τα ακούσματα των μωρών σηματοδοτούν ένα νέο soundtrack στη ζωή μας. Οι δικές μας μουσικές είναι κάπου εκεί έξω και μας περιμένουν, εκπροσωπούν κατά κάποιον τρόπο αυτό που ήμασταν πριν γίνουμε γονείς. Μια μέρα θα είναι και πάλι δικές μας, όπως ίσως ένας απογευματινός υπνάκος χωρίς διακοπές. Ή ένα μπάνιο στη θάλασσα, όπου το μόνο που θα χρειάζεται να κουβαλήσεις είναι ένα δεύτερο μαγιό και μια πετσέτα. Προς το παρόν, μοιάζει να έχουν μπει στον πάγο ή να μας σκουντάνε, υπενθυμίζοντάς μας ποιοι ήμασταν πριν αρχίσουμε να ταΐζουμε φρουτόκρεμες και να κυνηγάμε πιπίλες. Η μουσική είναι αυτό το διάστημα σωτηρία και καταφύγιο με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ήταν παλιά. Ηρεμεί τα κορίτσια ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές και τις συντροφεύει στα όνειρά τους. Είναι επίσης ένας από τους τρόπους που διασκεδάζουμε μαζί, χορεύοντας και τραγουδώντας. Κάποιες φορές είναι και βασανιστήριο, όπως όταν ακούς το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά, σε σημείο να αναρωτιέσαι αν αυτό μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στην τρέλα.
Κάποτε αγαπούσα την απόλυτη ησυχία. Φυσικά και τώρα απολαμβάνω τις στιγμές που στο σπίτι ακούγονται μόνο ο ήχος του πλυντηρίου, του ντους, τα τζιτζίκια και τα τριζόνια. Όμως, τις περισσότερες ώρες το διαμέρισμά μας γεμίζει μουσικές και χρώματα, φωνές, ζωή και κίνηση. Είναι κουραστικό, αλλά και γοητευτικό ταυτόχρονα. Είναι άλλωστε η νέα μας πραγματικότητα. Το συνειδητοποίησα ένα βράδυ που είχα βγει με αγαπημένους φίλους, από αυτούς που νιώθεις πάντα είκοσι χρονών όταν είσαι μαζί τους. Επιστρέφοντας στο σπίτι, δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος, όλοι ήταν στα κρεβάτια τους. Μόνο από το δωμάτιο των κοριτσιών έφτανε στα αυτιά μου σιγανά ο ήχος της μουσικής που παίζει όταν κοιμούνται, μια μελωδία καθησυχαστική και γνώριμη. Μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως αυτή να είναι πλέον η δική μας μουσική. Γι’ αυτό το διάστημα, δηλαδή, και μέχρι να ξεκινήσει ο εφιάλτης του Baby Shark.
