Mια φίλη μου βγήκε θετική στον κορωνοϊό. Μέσα στη ζέστη, μόνη κι αποκλεισμένη, αναρωτιέται «Μα γιατί δεν στέλνει; Δεν τον νοιάζει αν ζω ή πεθαίνω;». Με πήρε συντετριμμένη να εκφράσει το παράπονό της. Η απάντηση μου είναι απλή: «Κοιμήσου, δεν θα στείλει. Αφού βλέπει ότι τουιτάρεις, ξέρει ότι ζεις». «Δεν το είχα σκεφτεί», παραδέχεται.
Εγώ πάλι το σκέφτομαι συνέχεια. Μια μέρα ένας συνάδελφος άργησε να έρθει στο γραφείο. Είχε πάει αργά το απόγευμα κι αρχίσαμε να ανησυχούμε όλοι γιατί σε γενικές γραμμές είναι συνεπής. Τότε ήταν που μου ήρθε η ιδέα να τσεκάρω το Twitter του. Είχε να κάνει ανάρτηση ή να αντιδράσει σε άλλο tweet 24 ώρες. Με δεδομένο ότι είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα δραστήριος στα σόσιαλ μίντια, προβληματιστήκαμε κι αποφασίσαμε όλοι μαζί ότι πρέπει να ειδοποιήσουμε την οικογένειά του. Πράγματι αντιμετώπισε μια πολύ σοβαρή περιπέτεια στην υγεία του εκείνη την μέρα και δεν αποκλείεται η κινητοποίησή μας να του έσωσε τότε τη ζωή. Ακόμη το feed του είναι κολλημένο σε εκείνη την ημερομηνία. Το ελέγχω κάθε τόσο μήπως έχει ξεκολλήσει, ελπίζω να εντοπίσω κάποιο like ή retweet, κάποια απειροελάχιστη αλλαγή στο προφίλ του, αλλά όχι. Ξέρω έτσι πως η υγεία του δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως.
Η μοναδική φορά που ανησύχησαν πραγματικά οικείοι μου για μένα ήταν ένα Σαββατοκύριακο που ξέμεινα σε μια παραλία χωρίς ρεύμα για να φορτίσω το κινητό μου. Φαινόμουν επί μια ολόκληρη μέρα ανενεργή και τότε κάπως όλοι θορυβήθηκαν, επειδή ξέρουν ότι συνήθως είμαι εύκολα προσβάσιμη, απαντώ γρήγορα σε μηνύματα (ακόμη και σε μέιλ!), αντιδρώ σε posts, ανεβάζω φωτογραφίες και stories. Όταν έχεις συνηθίσει τους πάντες σε τόσο άμεσα αντανακλαστικά, η παραμικρή βραδύτητα μπορεί να γεννήσει φόβους ή καχυποψία.
Tι γίνεται όμως με τους αδρανείς χρήστες; Με αυτούς που παρακολουθούν σιωπηλοί, που ζουν λάθρα στο Twitter, το Facebook και το Ιnstagram, που δεν κοιτούν τις ιστορίες, που αδιαφορούν για τις αναρτήσεις, αφήνουν την ίδια φωτογραφία εδώ και 15 χρόνια στο προφίλ τους και συσσωρεύουν κάθε χρονιά αναπάντητες ευχές στους τοίχους τους; Πώς θα καταλάβουμε αν ζουν, αν είναι καλά, αν κόλλησαν κορωνοϊό, έχουν βυθιστεί στην κατάθλιψη, περνούν τέλεια σε κάποιο νησί ή απλώς κάνουν τους ψόφιους κοριούς των social media;
Ισως τελικά οι συγκεκριμένοι κάνουν μια πρόβα θανάτου, προσπαθούν να συμφιλιωθούν με την ανυπαρξία. Δεν τουιτάρουν για να δουν πως είναι να «μη ζεις».
