Κάθε φορά που γίνεται ένα έγκλημα με θύμα γυναίκα, οι φίλες μου κι εγώ δεν κοιμόμαστε το βράδυ. Αλλοτε νιώθουμε να πέφτουμε στα βράχια, να τσακιζόμαστε και να πνιγόμαστε. Κι άλλοτε ακούμε τον υπόκωφο ήχο του κρανίου μας να σκάει πάνω σε κάποια σκληρή επιφάνεια ή την αναπνοή μας να σταματά κάτω από το βάρος ενός μαξιλαριού την ώρα που ονειρευόμαστε. Ακούμε τους «επικήδειους» στην τηλεόραση να μας αποκαλούν με τις ηλικίες μας (η 19χρονη, η 26χρονη) ή με τα μικρά μας ονόματα ή με βαρύγδουπες φράσεις βγαλμένες από διηγήματα του Παπαδιαμάντη, λες κι είναι ατυχία ή κακιά ώρα ή φταίει το ριζικό που έμελε να δολοφονηθούμε. Βλέπουμε τις φωτογραφίες μας από το Ινσταγκραμ να αναδημοσιεύονται αναπλαισιωμένες, «να εδώ από τις διακοπές της, με μαγιό, να εδώ χαμογέλαει κι εδώ αγκαλιά με τον αγαπημένο της, πριν αρχίσουν να μαλώνουν».
Ακούμε τις ιατροδικαστικές εκθέσεις, μετράμε μώλωπες και αμυχές, νερό στα πνευμόνια και χρόνο θανάτου. Παρακολουθούμε τις αντιπαραθέσεις στα σόσιαλ μίντια αν είναι δόκιμος ο όρος γυναικοκτονία, αν έχει νομική υπόσταση, πότε χρησιμοποιήθηκε από τον ΟΗΕ ή αν είναι αντίστροφα σεξιστικός, αν διαχωρίζει δηλαδή γυναίκες από άνδρες και άρα θεωρεί ένα από τα δυο φύλα υποδεέστερο. Διαβάζουμε άρθρα που ερμηνεύουν «το κακό»: οι ματαιώσεις του ανδρικού φύλου, η πανδημία και τα λοκντάουν, η έκρηξη της ενδοοικογενειακής βίας, η εμπεδωμένη πατριαρχία, η διαπαιδαγώγηση. Κι ύστερα έρχονται οι διευκρινίσεις: το θύμα «ανήκε σε μια από τις αξιοπρεπέστερες οικογένειες, ήταν ανυποψίαστη παρθένα, ήταν επιστήμονας, ήθελε να τον αφήσει, τον υποτιμούσε» που στην πραγματικότητα σημαίνουν: «δεν ήταν κανένα αλάνι, να μην έχει τελειώσει Πανεπιστήμιο και να κάνει σεξ με όποιον θέλει» και «αν το είχε βουλώσει και δεν αμφισβητούσε τα προσόντα του ίσως είχε ζήσει».
«Εκανε αυτό που έχει περάσει από το μυαλό πολλών ανδρών: την έσπρωξε στα βράχια», έγραψε ένα ειδησεογραφικό site και στη συνέχεια ζήτησε συγνώμη για το ατόπημα να ξεπλύνει τον δράστη. Μήπως όμως επρόκειτο τελικά για Freudian slip, για γλώσσα λανθάνουσα που τ’ αληθή λέγει και που δεν εκφράζει τόσο αυτό που έχει περάσει από το μυαλό όλων των ανδρών αλλά το φόβο όλων των γυναικών; Γιατί οι φίλες μου κι εγώ δεν κοιμόμαστε τη νύχτα μετά από κάθε γυναικοκτονία; Γιατί μας είναι τόσο εύκολο να ταυτιστούμε με τα θύματα; Γιατί μπορούμε τόσο εύκολα να βάλουμε τους εαυτούς μας, τις κόρες, τις αδερφές μας στη θέση της Καρολαϊν Κράουτς, της Ελένης Τοπαλούδη ή της Γαρυφαλλιάς Ψαράκου;
Δεν είναι όλοι οι άνδρες έτσι, έφτιαξαν και hashtag να διαμαρτυρηθούν για το τσουβάλιασμα, #notallmen. Αλήθεια λένε, δεν είναι όλοι έτσι, φυσικά. Θυμώνουν, γράφουν πύρινα posts, συγκινούνται, ενίοτε διαδηλώνουν. Είναι πολλοί που είναι φεμινιστές, έχουν κόρες και ενσυναίσθηση. Αλλά απόψε το βράδυ θα κοιμηθούν, πάλι, ήσυχα.
Διαβάστε επίσης | The X-File: Μήπως μπορείτε να με βγάλετε μια φωτογραφία;
