Πήρα πίσω τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματος και δυο νούμερα ήταν σκιαγραφημένα με bold γράμματα. Έντονα. Μαύρα. Αρα κακά μαντάτα, συμπέρανα πάραυτα. Αρχισα να ρωτάω από δω κι από εκεί και φυσικά να γκουγκλάρω. Δεν είναι φοβερό, πρόσφατα κατέβηκαν τεχνητά τα όρια, για να βλέπεις τα bold γράμματα και να κινητοποιείσαι, μου είπαν οι ειδικοί. Εμένα που σε όλη μου τη ζωή υπήρξα καλή μαθήτρια, αυτά τα bold γράμματα με τσάκισαν. Ξυπνούσα το βράδυ και τα σκεφτόμουν: «Πώς θα τα κατεβάσω, πώς θα τα κάνω ξε-bold;»
Είναι σκληρό να μην είσαι εντός «φυσιολογικών τιμών». Το λέει ξεκάθαρα το ενδεικτικό: «Ξενάκι, είσαι εκτός, δεν είσαι φυσιολογική». «Abby-normal», θα έγραφε το βάζο με την καρδιά μου για να παραφράσω την σκηνή από την ταινία «Φρανκενστάιν Τζούνιορ». Οταν πήγα στο γιατρό να το συζητήσω, με αντιμετώπισε περίπου σαν τον Γούντι Αλεν, όταν έχει πεισθεί πως έχει όγκο στον εγκέφαλο. Άρχισε να μου μιλάει για τον πόλεμο στην Ουκρανία, για τους απολυμένους συναδέλφους μου, για μια γνωστή του που έχασε το παιδί της από ναρκωτικά. «Αυτά είναι προβλήματα αληθινά. Όχι το δικό σου», με μάλωσε και μου σύστησε να δω κανέναν ψυχίατρο για να αντιμετωπίσω τα άγχη μου και τις φοβίες μου. «Τα προβλήματα υγείας σου είναι ανύπαρκτα», κατέληξε.
Σχεδόν δάκρυσα από αποτροπιασμό για τον εαυτό μου και τα first world προβληματάκια μου. Αισθάνθηκα φρικτά. Ο,τι ακριβώς κορόιδευα έγινα: η υποχόνδρια φίλη μου που μετράει την πίεσή της δέκα φορές τη μέρα. Ο αρρωστόφοβος πρώην που στο πρώτο ραντεβού μού είπε να σημειώσω το τηλέφωνο του γιατρού του. Η μικρή μου συγγενής που ξοδεύει δεκάδες ευρώ σε φαρμακεία και ξέρει απέξω τα εφημερεύοντα. Τα bold γράμματα όντως κομίζουν κακά νέα. Συχνά όμως όχι για την υγεία, αλλά για την ψυχική ισορροπία.
Tώρα δεν αισθάνομαι πλέον σωματικά άρρωστη, αλλά ψυχικά. Έχω αρχίσει κι αναρωτιέμαι αν έχω αγχώδη διαταραχή-απόρροια της πανδημίας ή κατάθλιψη, mid life crisis, αν πρέπει να αρχίσω ψυχανάλυση ή CBT, αν χρειάζομαι Zanax, Ladose ή κάτι πιο βαρύ. Πάλι καταλήγω να γκουγκλάρω: «το σώμα και η σχέση μας με αυτό είναι σαν ένα θέατρο, στο οποίο παρουσιάζουμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. Ένας από τους βασικούς λόγους που οι συγκρούσεις αυτές μεταφράζονται σε σωματικά συμπτώματα είναι επειδή δεν έχουμε ακόμη τα λόγια, τη συνειδητή αναγνώριση για αυτά που μας βασανίζουν». Αν βρω τις σωστές λέξεις δηλαδή, ίσως πετύχω να τις κάνω ξε-bold.
