Είναι εννιά το πρωί και το μέιλ της γερμανικής εφημερίδας ΖΕΙΤ με χτυπάει στο πρόσωπο σα χαστούκι «Φοβάσαι το γήρας, Ξένια;». Οχι, είναι η αυθόρμητη απάντηση μου. Αν η ερώτηση ήταν «Φοβάσαι το θάνατο, Ξένια;», ίσως δυσκολευόμουν να απαντήσω, αλλά γενικά με το γήρας δεν έχω ιδιαίτερο θέμα. Δεν τρελαίνομαι από τη χαρά μου που δεν βάζω πλέον το πόδι μου πίσω από τον αυχένα, ούτε που οι σέλφις είναι πλέον θαμπές κι είναι δύσκολο να περηφανευτείς I woke up like this στη λεζάντα. Βαριέμαι όμως αφόρητα όλη αυτή τη συζήτηση για το χρόνο, το πρόσωπο, τη σωματική φθορά, τη μοναξιά. Μου φαίνεται εξίσου ανιαρή με τη συζήτηση για τον καιρό. «Θα βρέξει; Ναι, φθινόπωρο είναι. Θα γεράσουμε; Ναι, λέγεται ζωή».
«Μην λες την ηλικία σου», με συμβούλεψε πρόσφατα μια φίλη. «Οι αριθμοί τρομάζουν». Πιστεύω το αντίθετο. Οι αριθμοί δίνουν ανθρώπινη υπόσταση σε ένα ουδέτερο πρόσωπο, όμορφο ή άσχημο, ταλαιπωρημένο ή ατσαλάκωτο. Η ηλικία δεν είναι μόνο ένας αριθμός, είναι μια βιωμένη ζωή. Είναι ένα εφηβικό ημερολόγιο, ένας απολογισμός μέσης ηλικίας ή τα απομνημονεύματα μίας γιαγιάς. Δεν είναι μια υποσημείωση που μπορεί να αποσιωπηθεί. Παρέχει νόημα στα συμφραζόμενα.
Σύμφωνα με το Business Insider όλο και περισσότεροι πλούσιοι επιχειρηματίες διαθέτουν τον πλούτο τους για την καταπολέμηση του γήρατος, αντιμετωπίζοντας την ηλικία σαν νόσο που μπορεί να προληφθεί. Παίρνουν συμπληρώματα, ακολουθούν αυστηρό πρόγραμμα άσκησης και επενδύουν εκατομμύρια στη σχετική έρευνα. Είναι γνωστό ότι ο ιδρυτής του Τουίτερ, Τζακ Ντόρσεϊ, έτρωγε μόνο ένα γεύμα τη μέρα κι έκανε δύο ώρες διαλογισμό. Ο Στιβ Τζομπς πέρασε μια φάση αποκλειστικής φρουτοφαγίας, αλλά αυτή η δίαιτα σίγουρα δεν του εξασφάλισε μακροζωϊα αφού δεν έκλεισε τα 57.
«Δεν μπορώ να παλέψω με το χρόνο, όποιος παλεύει με το χρόνο χάνει», είναι η έμμεση απάντηση της Μόνικα Μπελούτσι, της Ιταλίδας ηθοποιού που βρέθηκε πρόσφατα τις τελευταίες μέρες στη Θεσσαλονίκη για το φεστιβάλ κινηματογράφου. Η Μόνικα φαίνεται χαρούμενη. Είναι 59 ετών, βλέπει τα παιδιά της να μεγαλώνουν κι έχει σύντροφο έναν ωραίο τύπο, εξαιρετικό σκηνοθέτη και μεγάλο πλακατζή, τον Τιμ Μπάρτον.
Είναι ωραίο που γνωρίσαμε αυτό το φθινόπωρο τη Μόνικα. Στα μελαγχολικά της μάτια, το ζουμερό της σώμα και το γλυκό χαμόγελο διακρίνει κανείς τη θνητότητα της διπλανής πόρτας.
«Θέλω να μεγαλώσω με ήρεμο τρόπο», είχε πει πριν λίγα χρόνια. Κι εμείς μαζί της.
