Καμία φορά στα σόσιαλ μίντια οι άνθρωποι εκτροχιάζονται. Λένε (γράφουν) πράγματα αδιανόητα σκληρά, χυδαία, ανυπόφορα. Γίνονται αγέλη κι επιτίθενται. Προσπαθώ να το καταλάβω. Να μπω στη θέση όσων το κάνουν. Είναι περίεργο γιατί από τη στιγμή που το σκέφτονται μέχρι εκείνη που πληκτρολογούν αυτά τα οποία σκέφτηκαν περνούν αρκετά λεπτά. Μεσολαβεί δηλαδή ένα χρονικό φίλτρο, που θα μπορούσε να λειτουργήσει εκτονωτικά. Παρ’ όλα αυτά έχω δει απίστευτες κατάρες να εκτοξεύονται-ίσως ακριβώς εξαιτίας της ασφάλειας που παρέχει το πληκτρολόγιο. Εχω δει και το αντίστροφο: ανθρώπους που είναι συστηματικά αδιάλλακτοι και τοξικοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να μετατρέπονται σε ντροπαλούς συνομιλητές κατ’ ιδίαν, να κατεβάζουν τα μάτια από συστολή, να ψευδίζουν, να φοβούνται να πουν τη γνώμη τους.
Κάνω ένα πείραμα: Αν τους απευθυνθώ ευγενικά θα συνεχίσουν να βρίζουν; Αν δεν τους απαντήσω στον ίδιο τόνο, αλλά ήρεμα και αποστασιοποιημένα, στον πληθυντικό, θα νιώσουν κάπως άσχημα; Η απάντηση είναι θετική και δεν το λέω αυθαίρετα, το έχω δοκιμάσει.
Ποιος είναι αυτός που γράφει στο Φέισμπουκ κάτω από άρθρο συναδέλφου του οποίου έχει σκοτωθεί το παιδί σε ατύχημα, «ευτυχώς που πέθανε το παιδί του νωρίς»; Είναι ένα κτήνος; Πώς μπορεί να κοιμάται τα βράδια με ήσυχη τη συνείδησή του; Ποιος σχολιάζει με τόση βία την εμφάνιση μίας ηλικιωμένης υπουργού, χρησιμοποιώντας υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς στο Τουίτερ; Του έχει περάσει από το μυαλό ότι αυτά τα σχόλια θα τα διαβάσουν οι στόχοι του; Οτι θα χάσουν τον ύπνο τους; Οτι θα αρρωστήσουν;
Οι άνθρωποι δεν είναι μονοδιάστατοι, είτε ξεσπαθώνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε στο σπίτι τους. Οι ίδιοι αυτοί κακούργοι είναι ταυτόχρονα γλυκείς και τρυφεροί σε άλλες στιγμές, με τους φίλους και τους εραστές τους, με τα παιδιά τους ή τους συναδέλφους τους. Η κακία ως μανιέρα μπορεί ακόμη και να κρύβει ένα συγκεκαλυμμένα τρυφερό άνθρωπο.
«Να προσβάλεις ανθρώπους στον έντυπο λόγο είναι ένα κακό της νιότης. Οταν προσβάλεις ανθρώπους στη μέση ηλικία είναι αναξιοπρεπές και μοιάζει όλο και πιο ανόητο καθώς κατευθύνεσαι προς το λυκόφως», είχε πει ο Μάρτιν Εϊμις, ο Βρετανός συγγραφέας, που πέθανε τον Μάιο.
Αισθάνομαι κάπως σαν Χριστιανή που τα λέω/γράφω αυτά, αλλά δεν είμαι. Απλώς, ειλικρινά, πιστεύω κατά βάθος στην καλοσύνη των ξένων.
