«Το σπίτι ενός άνδρα είναι, υποτίθεται, το κάστρο του. Για μια γυναίκα όμως το σπίτι μπορεί να είναι ένας τόπος έντονου κινδύνου και παραβίασης τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής αυτονομίας της. Τι συμβαίνει αν η βία, η κακοποίηση, το δηλητήριο και η προδοσία παραμονεύουν πίσω από τις κλειστές πόρτες και τη σιωπηλή επιφάνεια μίας ετεροκανονικής οικογενειακής ζωής;», αναρωτιέται η Βρετανίδα καθηγήτρια κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μεταφράστρια της Ιλιάδας, Εμιλι Ουίλσον, στη βιβλιοκριτική της για την αυτοβιογραφία της κόρης της Ζιζέλ Πελικό, Καρολίν Νταριάν με τίτλο «Δεν θα τον ξαναπώ μπαμπά», που μεταφράστηκε στα αγγλικά.
Η έκδοση του βιβλίου συνέπεσε με την πρόσφατη δικαστική προσφυγή της εναντίον του πατέρα της. Η Νταριάν θεωρεί ότι στη δίκη του για το δεκαετή ομαδικό βιασμό της μητέρας της δεν φωτίστηκε επαρκώς η δική της υπόθεση κακοποίησης. Από τον υπολογιστή του Πελικό ανασύρθηκαν δύο φωτογραφίες που είχαν διαγραφεί. Απεικόνιζαν την Νταριάν να κοιμάται με ανοιχτά τα φώτα και τα σκεπάσματα τραβηγμένα για να φαίνονται τα εσώρουχά της, τα οποία δεν ήταν δικά της. Η ίδια δεν θυμάται να έχει συναινέσει στις φωτογραφίες και ξέρει ότι κοιμάται ελαφρά. Πιστεύει ακράδαντα ότι ο πατέρας της υπνώτιζε και κακοποιούσε και την ίδια με τον ίδιο τρόπο που το έκανε με τη μητέρα της. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο Πελικό αρνήθηκε αρχικά ότι τράβηξε τις φωτογραφίες και στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι το έκανε επειδή τον εκβίαζαν. Οι αστυνομικοί εντόπισαν μια συνομιλία στο Skype στην οποία αποκαλούσε την κόρη του «παγιδευμένη». Τελικά καταδικάστηκε μόνο για τη φωτογράφισή της παρά τη θέλησή της.
Ωστόσο σε μια συζήτηση του 2020 ο πατέρας της εμφανίζεται να λέει στο συνομιλητή του που θαύμαζε την κόρη του σε μια φωτογραφία: «Είναι οκτώ χρόνια που την προσφέρω έτσι. Θέλεις να τη δεις όταν ήταν 30 ετών;». Στο βιβλίο της η Νταριάν περιγράφει τη στιγμή κατά την οποία το λέει στη μητέρα της. «Οταν το κάνω, δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι δεν αντιδρά. Στέκεται εκεί, με ένα κενό βλέμμα στο πρόσωπο. “Είσαι σίγουρη ότι είσαι εσύ;”. Δεν με πιστεύει. Νιώθω άρρωστη. Ισως οι αμφιβολίες της είναι μια υποσυνείδητη απόπειρα να θωρακίσει τον εαυτό της, αλλά με πληγώνει παρ’ όλα αυτά». «Η μαμά μου είναι ηρωίδα», παραδέχθηκε πριν λίγες μέρες στο ποντκαστ της Οπρα Ουϊνφρεϊ.
Πόσο δύσκολες ισορροπίες δημιουργούνται σε μια οικογένεια που συγκλονίζεται από τη βία. Το είδαμε και στη σειρά «Εφηβεία» του Netflix. Οι γονείς προσπαθούν να καταλάβουν τι έφταιξε κι ο έφηβος γιος τους έγινε δολοφόνος. Οι απλουστευτικές ερμηνείες δεν είναι χρήσιμες: τα βίντεογκέιμς, το μπούλινγκ, η manosphere, ο μισογυνισμός της εποχής είναι πολύ σχηματικές εξηγήσεις. Δεν επαρκούν.
«They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another’s throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don’t have any kids yourself.», γράφει ο Φίλιπ Λάρκιν.
Μετά την «Εφηβεία» θυμήθηκα την τελευταία στροφή του «This be the verse». Να μη γίνεις γονιός είναι τελικά πράξη αυταπάρνησης. Αραγε αν ήξερε όσα ξέρει σήμερα η Νταριάν, θα είχε κάνει παιδι;
