Η Έμμα Τζέικομπς, δημοσιογράφος στους Financial Times, ήταν ντροπαλό παιδί, κοκκίνιζε εύκολα και αποφάσισε να ερευνήσει κατά πόσον αυτό είναι αναλλοίωτο κομμάτι του χαρακτήρα της και δεν αλλάζει ποτέ ή αν όσο μεγάλωνε θα κατόρθωνε να το χαλιναγωγήσει. Μέχρι πρότινος και με τη βοήθεια της δουλειάς της, είχε την ψευδαίσθηση ότι είχε καταπολεμήσει την εσωστρέφειά της. Μπορεί να μην κυριαρχούσε στα πάρτι, να μην ήταν η ψυχή της παρέας, αλλά δεν κόμπιαζε όταν μιλούσε με τους συνεντιευξαζόμενους της. Όλα αυτά μέχρι την πανδημία, οπότε η κοινωνική αδεξιότητά της επανεμφανίστηκε. «Γιατί δεν μιλάς στους φίλους σου στη διάρκεια των ποδοσφαιρικών αγώνων;», ρώτησε τον 8χρονο γιο της πρόσφατα κι εκείνος της απάντησε αφοπλιστικά: «Εσύ γιατί δεν μιλάς στους γονείς τους;». Προβληματίστηκε. Είναι λοιπόν αυτό ένα χαρκατηριστικό τόσο ισχυρό και γενετικά εγεγραμμένο που το κληροδότησε και στο παιδί της;
Στην πρόσφατη συνομιλία της με τον ψυχολόγο Ρέι Κρόζιερ, στο φύλλο των Financial Times το περασμένο Σαββατοκύριακο, συνειδητοποίησε ότι να είσαι ντροπαλός δεν είναι απλώς ένα χαρακτηριολογικό στοιχείο, αλλά μια κατάσταση, σαν την ευτυχία ή τη θλίψη. Eτσι όλοι μπορεί κάποια στιγμή στη ζωή τους να αισθανθούν αμηχανία σε μια παρουσίαση ή σε ένα πρώτο ραντεβού ή οταν βρεθούν σε ένα πάρτι που δεν γνωρίζουν κανέναν. Ο Κρόζιερ πιστεύει ότι το ερευνητικό ενδιαφέρον για το ζήτημα απηχεί την ανασφάλεια που δημιουργεί ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουμε εαυτούς σε κοινωνικές καταστάσεις.
Ταυτίζομαι με την Τζέικομπς. Κοκκινίζω κι εγώ εύκολα, οι δημόσιες ομιλίες μου δημιουργούν πανικό, ειδικά η σκέψη του μπλακ άουτ στην κρισιμότερη στιγμή, που είναι πάντα ένα ενδεχόμενο σε ανθρώπους σαν κι εμάς. Πολλοί άνθρωποι μπορεί να ερμηνεύσουν τη συστολή ως έπαρση ή ψυχρότητα. Από την άλλη όταν είναι κανείς ντροπαλός, έχει κάποιες ενδιαφέρουσες αρετές: ακούει πιο εύκολα και δεν αγωνιά να γεμίσει τις σιωπές με φλυαρία. Αυτό μπορεί να αγχώνει κάποιους, αλλά εμένα δεν με πειράζει καθόλου να κάθομαι αμίλητη απέναντι σε κάποιον για ένα τέταρτο της ώρας. Δεν μου δημιουργεί την παραμικρή αμηχανία. Το θεωρώ υγιές, ενίοτε πολύτιμο.
Παράλληλα το κοκκίνισμα μπορεί να προκαλέσει επιείκεια, συμπάθεια, ευνοϊκή μεταχείριση. Ο θρασύς εκνευρίζει, κάθε λάθος του μοιάζει ασυγχώρητο, σε αντίθεση με τον ντροπαλό που η ερυθρότητα στα μάγουλα του εξασφαλίζει μερική ασυλία.
