Μια Νεοϋρκέζα μαμά, η Αλίσα Σελάσκι, περιγράφει σε άρθρο της στους Νew York Times τι φοράει για να πάει τα παιδιά της στο σχολείο. Η διαδικασία διαρκεί λίγα λεπτά, αλλά η ίδια ομολογεί ότι τής φτιάχνει το κέφι να είναι κάπως ωραία ντυμένη. Τα παιδιά της πάνε σε δημόσιο σχολείο, αλλά η οικογένεια μένει στο Μπρούκλιν, όπου ζουν διάφοροι αστέρες του Χόλιγουντ (Ματ Ντέιμον, Εμιλι Μπλαντ, κλπ) με αποτέλεσμα οι δρόμοι της γειτονιάς να μετατρέπονται σε πασαρέλα πρωί πρωί. Η περιγραφή ξύπνησε μέσα μου μνήμες από εκείνες τις βασανιστικές κρύες νύχτες του χειμώνα (ξυπνητήρι 6:35 π.μ), όταν έπρεπε να εκτοξευτώ από το ζεστό πάπλωμά μου και να σταθώ με τη μικρή στη στάση για κανένα δεκάλεπτο τουλάχιστον, μέσα στο σκοτάδι, ελπίζοντας ότι δεν θα καταλάβει κανείς πως κάτω από το μακρύ παλτό μου διακρινόταν μια μαλακιά, χνουδωτή πυτζάμα, η πιο ασφαλής υπόσχεση ότι μετά την ψυχρολουσία θα μπορούσα να επιστρέψω στο κρεβάτι μου για ένα τουλάχιστον δίωρο ακόμη.
«Κατ’ αρχάς θέλω το έξω μου να ταιριάζει με το μέσα μου. Μιλάω για τον αγώνα που δίνω. Με ύφος. Το λουκ πρέπει να απηχεί κάτι ανάμεσα στο “Τα παιδιά μου είναι ζωή μου” και “Σκότωσέ με τώρα!”. Πρέπει να αποπνέει το γεγονός ότι είμαι ακατάστατη, ανύπαντρη, κάπως παλαβιάρα μαμά που τρέχει διαρκώς και εργάζεται σκληρά. Και ναι, μπορεί να μοιάζω χάλια, αλλά τουλάχιστον έχω καλό γούστο», γράφει στο άρθρο της η Σελάσκι και στη συνέχεια διευκρινίζει τι σημαίνει πρακτικά αυτό για το ντύσιμό της. Ισως το πιο αντιφατικό στοιχείο της γκαρνταρόμπας της είναι ένα φούτερ από το ΜΟΜΑ, το μουσείο μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης, στο οποίο έχει να πατήσει το πόδι της δέκα χρόνια.
Ο παλιός εαυτός μου, η δική μου εκδοχή της πρώιμης μητρότητας δηλαδή, ταυτίστηκε πλήρως και με την ενδυματολογική σύγχυση αλλά και με την συστηματική αδυναμία να πάω σε οποιοδήποτε μουσείο εκείνα «τα χρόνια του σχολικού» και της έγερσης στις έξι και τριανταπέντε. Συμπεριφερόμουν περίπου ως νεοσύλλεκτος φαντάρος. Οποτε είχα ελεύθερο χρόνο, απλώς κοιμόμουν. Καθώς ανακαλούσα αυτές τις εμπειρίες χθες διάβασα ένα ποστ Ελληνα (!) μπαμπά ο οποίος αποφάσισε να πάρει τετράμηνη άδεια πατρότητας για να μεγαλώσει ένα βρέφος 9 μηνών, έχοντας όμως ταυτόχρονα κι ένα κοριτσάκι σε προσχολική ηλικία: «Στην αρχή της άδειας είχα αυταπάτες. Πίστευα ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να κάνω κάποια πράγματα παρέα με τα παιδιά. Π.χ. να πάω στο Μουσείο Σύγχρονης τέχνης, στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος ή καμία βόλτα στον ιστορικό περίπατο γύρω από την Ακρόπολη. Αυτές οι προσδοκίες κατέρρευσαν». Η ανάρτησή του στα σόσιαλ μίντια έχει αναπαραχθεί εκατοντάδες φορές και οι γυναίκες κυρίως τον συγχαίρουν για την ενσυναίσθηση, για την προσπάθεια να μπει στη θέση τους. Είμαι περίεργη αν φορούσε κι εκείνος πυτζάμα στη στάση.
