Μια αναγνώστρια από την Καλιφόρνια απευθύνει την ερώτηση στη στήλη των New York Times “Ask Vanessa”: «Μπορώ να είμαι φεμινίστρια και παρ’ όλα αυτά να αγαπώ τη μόδα;». «Να βάλω ένα χαριτωμένο ρούχο ή ένα φωτεινό κραγιόν μοιάζει ανώδυνο. Τι ισχύει όμως για το μέικ άπ, το κοντούρ ή τoν κορσέ; Επιλέγοντας να φοράω κομμάτια που κρύβουν τις ατέλειές μου, δεν είναι σαν να επιβεβαιώνω τις υπερβολικές προσδοκίες που γεννάει η παραδοχή ότι κάθε γυναίκα οφείλει να φαίνεται άψογη για να θεωρείται όμορφη;». Η Βανέσα Φριντμαν, που υπογράφει τη στήλη φέρνει το παράδειγμα της Αμερικανίδας φεμινίστριας Γκλόρια Στάινεμ, η οποία υπήρξε ιέρεια του στυλ ή της Μισέλ Ομπάμα, που ανέκαθεν απασχολούσε τον Τύπο τόσο με το βιογραφικό της συνώνυμο της γυναικείας ενδυνάμωσης, τις δραστηριότητες και πρωτοβουλίες της ως πρώτης Κυρίας των ΗΠΑ όσο και με τις ενδυματολογικές της επιλογές.
Η πλάκα είναι ότι πάλι οι γυναίκες μπαίνουν στο τριπάκι της ενοχής, που τις έχει καθηλώσει η πατριαρχία, εμπλέκοντάς τες σε αυθαίρετες συνεπαγωγές: “Ενδιαφέρονται για μόδα, συνεπώς είναι «Κατίνες». Δεν ενδιαφέρονται για τη μόδα, είναι φεμινίστριες παλιάς κοπής με παρωχημένες αντιλήψεις. Φορούν άβολα ρούχα και βάφονται έντονα, υποκύπτουν στη μισογυνική, καταπιεστική βιομηχανία της ομορφιάς. Φορούν βολικά, άνετα ρούχα και δε βάφονται, άρα πιστεύουν ότι για να τις πάρουν σοβαρά πρέπει να κρύβουν τη σεξουαλικότητά τους”. Ολα λάθος, πάντα λάθος.
Εγώ πάλι είμαι της γνώμης να φοράει η κάθε μία ό,τι θέλει, να ασχολείται ή να μην ασχολείται με τη μόδα. Και πάνω από όλα να μην νιώθει ενοχικά για οποιαδήποτε επιλογή. Το ντύσιμο είναι μια μεταμφίεση, καθημερινή. Ολες (και όλοι φυσικά, αλλά εδώ το δίλημμα υποτίθεται πως αφορά στις γυναίκες) κάτι παριστάνουμε κι υποδυόμαστε μέσα από τα ρούχα που διαλέγουμε. Για μένα ο ρόλος αλλάζει ανάλογα με τα κέφια. Τη μία όταν έχω διάθεση για αυτοσαρκασμό, ενσαρκώνω μια καρικατούρα του εαυτού μου, την άλλη τον παίρνω στα σοβαρά: νούμερο ή drama queen ανάλογα με την ψυχική μου κατάσταση, ενίοτε και την επικαιρότητα. Πριν λίγες μέρες έβαλα μαύρο πουκάμισο και λευκό παντελόνι, «ντύθηκα» επινίκιος Κασσελάκης (τη μέρα που ψηφίστηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάπως έτσι εμφανίστηκε). Το έκανα σαν παιχνίδι, για να μου φτιάξει η διάθεση το πρωί πριν πάω στη δουλειά, υπομειδιούσα όσο κοιτούσα το μαύρο μοκασίνι μου. Μια φίλη το κατάλαβε. Μου το επισήμανε. Γελάσαμε. Καμια φορά ντυνόμαστε μόνο και μόνο για να σπάσουμε πλάκα.
