Δεν μ αρέσει να γράφω άρθρα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (των Γυναικών καλύτερα), ούτε να εξηγώ γιατί δεν έχει νόημα να προσφέρουμε τριαντάφυλλα κι αρώματα σε μια επέτειο που έχει κατεξοχήν αγωνιστικό χαρακτήρα κι απέχει από τον Αγιο Βαλεντίνο όσο ο Ντόναλντ Τραμπ από την Σιμόν ντε Μποβουάρ. Τα τελευταία χρόνια είχα την κρυφή ελπίδα ότι δεν θα χρειάζεται πια να γράφω πύρινα φεμινιστικά κομμάτια γιατί οι γυναικοκτονίες θα εκλείψουν, η ισότητα θα είναι κοινός τόπος και δεν θα θεωρείται μέρος μίας woke ατζέντας. Είχα πιστέψει ακράδαντα ότι δεν θα ανατριχιάζω εις το εξής με τίτλους «έγκλημα πάθους» ή «άρωμα γυναίκας», πως δεν θα ξανακούσω την έκφραση «φοράει παντελόνια», ούτε θα υποστώ mansplaining. Φευ.
Μια γυναίκα δολοφονείται στον κόσμο κάθε δέκα λεπτά. Πέρσι η έμφυλη βία στην Ελλάδα μέτρησε 15 θύματα και την τελευταία τετραετία 123. Παράλληλα σχεδόν διπλασιάστηκαν οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία. Είναι αυτό απόρροια της μεγαλύτερης εμπιστοσύνης στις αρχές και της καλύτερης καταγραφής των περιστατικών από την αστυνομία; Ενδεχομένως αν και η υπόθεση της Κυριακής Γρίβα τον περασμένο Απρίλιο απέδειξε ότι ακόμη κι αν μια γυναίκα τα κάνει όλα σωστά κινδυνεύει να δολοφονηθεί μπροστά στα μάτια αστυνομικών.
Ελληνες ευρωβουλευτές ζητούν την απαγόρευση των αμβλώσεων, «μιλώντας για το δικαίωμα της αγέννητης ζωής». Στα ελληνικά δικαστήρια κατά την εκδίκαση υποθέσεων βιασμού ακούει κανείς εισαγγελείς να ξεστομίζουν τη φράση «δεν έχετε ξανακούσει άντρα να την πέφτει άγρια σε γυναίκα;». Πήγαινε κάνε κάνα παιδί», λέει βουλευτής σε γυναίκα αρχηγό κόμματος. Η εκπροσώπηση των γυναικών στη βουλή είναι 23,3%, από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη, όσο περίπου και στην κυβέρνηση. Σε άλλες χώρες είναι 50-50, στη Φινλανδία 60%.
Παγκοσμίως παρατηρείται σημαντική οπισθοδρόμηση στη συμμετοχή των γυναικών σε επιτελικές θέσεις. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το 11,8% από τις περίπου 15.000 θέσεων ανώτερων στελεχών του δείκτη S&P Global Total Market το 2023, ποσοστό μειωμένο σε σύγκριση με το 12,2% του προηγούμενου έτους, έγραψε πρόσφατα το Money Review. Η ιδεολογική κυριαρχία της τραμπικής ρητορικής που υποτίθεται ότι αποκαθιστά (;) την αξιοκρατία, στην πραγματικότητα επαναφέρει τις γυναίκες σε ρόλους πίστης (στον πρόεδρο) και διακόσμησης: το καπέλο της πρώτης κυρίας, το χαμόγελο της 27χρονης εκπροσώπου του Λευκού Οίκου, η ξανθιά κόμη της αειθαλούς υπουργού Δικαιοσύνης, το μπούστο της πρέσβειρας στην Αθήνα. Λευκές, χυμώδεις και υποταγμένες στον Τραμπ είναι τα προσόντα που οφείλουν να έχουν για να μην καταγγελθούν ως υπολείμματα της προοδευτικής πολιτικής DEI (διαφορετικότητας-ισότητας-συμπερίληψης).
Το macho μοντέλο εξάγεται και στην Ευρώπη. Εξι άντρες συζητούν στη Γερμανία για το σχηματισμό κυβέρνησης. Μόνοι τους. Οι γυναίκες είναι λιγότερες στο νέο Bundestag σε σχέση με την προηγούμενη βουλή. Στη Γαλλία εκδικάζεται η μεγαλύτερη και πιο φρικιαστική υπόθεση μαζικού βιασμού: δεκάδες άντρες συμμετείχαν επί μια δεκαετία στη σεξουαλική κακοποίηση και το βιασμό μίας ναρκωμένης γυναίκας από το σύζυγό της. Οι κατηγορούμενοι ισχυρίζονται ότι παραπλανήθηκαν. Οι Ρουμάνοι ινφλουένσερ αδερφοί Τέιτ που διώκονται για βιασμό και διακίνηση γυναικών είναι λαϊκoί ήρωες στον κυβερνοχώρο. Η μισογυνική manosphere αντιστρέφει το εμβληματικό σύνθημα «My body, my choice» σε «Your body, my choice» (το σώμα σου είναι δική μου επιλογή). Ουδείς αντιδρά. Οι γεωπολιτικές κρίσεις δεν αφήνουν περιθώρια για φεμινιστικές ευαισθησίες.
Οταν παραμονεύει η Ρωσία και ο εμπορικός πόλεμος, όλα αυτά αποκηρύσσονται ως μπουρζουά πολυτέλειες στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη ως woke υπερβολές που οδήγησαν σε γιγάντωση την Ακροδεξιά. Ετσι μας βρίσκει η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (των Γυναικών). Να ξαναλέμε τα αυτονόητα, να αναμασάμε συνθήματα της δεκαετίας του 1970, για τη χειραφέτηση των σωμάτων μας και την ίση εκπροσώπηση. Εχοντας βαρεθεί κι οι ίδιες τους εαυτούς μας. Ας είναι. Μόνο μη μας δώσετε πάλι λουλούδια, λυπηθείτε μας.
