Ένας φίλος μου καθηγητής κλασικών σπουδών στις ΗΠΑ μου είπε χθες ότι έχει διδάξει αρκετές φορές πιωμένος και πως μάλλον είναι καλύτερος στις παραδόσεις έτσι από ό,τι νηφάλιος. Σκέφτηκα αμέσως την ταινία «Ασπρο Πάτο» (άγαρμπη μετάφραση του «Αnother Round») του Δανού σκηνοθέτη Tόμας Βιντερμπεργκ, στην οποία μία παρέα φίλων επιδίδεται σε ένα πείραμα περί μέθης. Το ζητούμενο είναι αν θα είναι εξίσου λειτουργικοί, αλλά πιο χαρούμενοι σε περίπτωση που διατηρήσουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο οινοπνεύματος στο αίμα τους. Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι σαφής. Ο σκηνοθέτης δεν κάνει έναν ύμνο στο αλκοόλ, όπως κατήγγειλαν κάποιοι πουριτανοί κριτικοί. Περιγράφει τις απελευθερωτικές του ιδιότητες, χωρίς όμως εξιδανικεύσεις. Για αυτό άλλωστε βάζει τον πρωταγωνιστή Μαντς Μίκελσεν μετά από το οργιαστικό χορευτικό φινάλε να κάνει βουτιά στη θάλασσα (;) ή και στο απόλυτο άγνωστο.
Είναι λες και ο Βίντερμπεργκ είχε διαβάσει τον Κωστή Παπαγιώργη: «Εν πολλοίς, το μεθύσι ακολουθεί την πορεία του οργασμού. Υψώνεται σιγά-σιγά και μετά από ένα μετέωρο σπαραγμό, καταπέφτει. Οι περισσότεροι εγκαταλείπουν λίγο η πολύ πριν από την κορύφωση. Μα η αληθινή μέθη -όπως η λύση στο θέατρο- βρίσκεται ολόκληρη στην τελευταία πράξη. Όχι στην έξαψη που σφύζει όπως η ζωή, αλλά στην πτώση».
Με τρομάζει λίγο αυτή η έξαψη, ίσως γιατί προϊδεάζει για την πτώση. Με τρομάζουν δηλαδή οι άνθρωποι που μεταμορφώνονται όταν πίνουν, που γίνονται άλλοι. Αυτοί που χορεύουν σαν μουρλοί, φωνάζουν και γίνονται επιθετικοί. Αντίθετα τρέφω απεριόριστο σεβασμό σε εκείνους που μπορούν να σε κοροϊδέψουν ότι είναι μια χαρά συγκροτημένοι και κάνουν ψύχραιμες συζητήσεις μετά από ένα μπουκάλι βότκα. Και τους καταλαβαίνεις μόνο όταν επαναλάβουν για τρίτη φορά την ίδια πρόταση μέσα σε δέκα λεπτά. Οσους τους αντιλαμβάνεσαι από μικρές ανεπαίσθητες διαφορές στις κινήσεις ή την ομιλία τους: ένα αδιόρατο ψεύδισμα, μια μικρή σύγκλιση του βλέμματος, ένας ελάχιστα υψηλότερος τόνος στη φωνή ή ένα τσιγάρο που επιμένει να γλιστράει ανάμεσα από τα δάχτυλα. Είναι καθησυχαστικοί αυτοί οι άνθρωποι που έχουν μια συνέπεια μεταξύ νηφαλιότητας και μέθης, που πάνε για ύπνο πριν τον «οργασμό» κι απλώς παίρνουν μια Almora την επομένη για να αποκαταστήσουν τους ηλεκτρολύτες.
Με τις φίλες μου λέμε συχνά ότι πρέπει να μπει φραγή στο τηλέφωνο μετά από ένα συγκεκριμένο επίπεδο οινοπνεύματος στο αίμα. Να μην στέλνει μήνυμα η συσκευή, να μην πατιούνται τα πλήκτρα, να παγώνει η οθόνη, όταν έχεις πιει λίγο παραπάνω, γιατί τότε λες όσα δεν (;) πρέπει να ειπωθούν, τότε είναι που εκτίθεσαι και πρέπει την επομένη να στείλεις τη διορθωτική διευκρίνιση «Συγνώμη για χθες, είχα πιει λίγο παραπάνω, δεν το εννοούσα αυτό που σου έστειλα». Στην πραγματικότητα «αυτό» είναι το μοναδικό που εννοούσες.
Διαβάστε επίσης | Αλλά απόψε το βράδυ θα κοιμηθούν, πάλι, ήσυχα
