Στο βίντεο κλιπ του νέου της σινγκλ «Berghain», η 33χρονη τραγουδίστρια Ροζαλία ξεσπά σε μια γερμανόφωνη άρια «Ο φόβος του είναι δικός μου φόβος, η οργή του είναι δική μου οργή, η αγάπη του είναι δικιά μου αγάπη, το αίμα του είναι δικό μου αίμα» (Seine Angst ist meine Angst/Seine Wut ist meine Wut/Seine Liebe ist meine Liebe/Sein Blut ist mein Blut), σιδερώνει, καθαρίζει πεσμένη στα γόνατα κι ονειρεύεται. Στον ύπνο της γίνεται Χιονάτη, περιτριγυρισμένη από τα ζώα του δάσους. Κοιμάται αγχωτικά με το στίχο-ωδή στην πατριαρχία «I’ ll fuck you till you love me» να στοιχειώνει το μυαλό της. Στο τέλος ξυπνάει μεταμορφωμένη σε περιστέρι και πετάει μακριά από την εξουθενωτική της ζωή.
Ο συνδυασμός εικόνας και στίχων είναι αριστουργηματικός, ένα φεμινιστικό μανιφέστο, τραγουδισμένο σε μπαρόκ ύφος, με φόντο ένα ορμητικό αληθοφανές παραμύθι. Τη συνοδεύουν η πάντα αλλόκοτη φωνή της Björk και του Yves Tumor. Πώς μπορεί σήμερα να συγκινεί τόσους ανθρώπους το κομμάτι; Γιατί το 2025 είναι ακόμη επίκαιρο ένα τραγούδι που σχηματικά περιγράφει τις γυναικείες ζωές τις τελευταίες δεκαετίες;
Κάθε μέρα αναδύονται ιστορίες έμφυλης βίας που ξεπερνούν κάθε ταμπλόιντ φαντασία. «Κάρφωσε πιρούνι στο μάτι της εγκύου συζύγου του». «Αγαπούσα υπερβολικά, παθολογικά τη γυναίκα μου, δεν είχα σχεδιάσει να τη σκοτώσω». «Θα είναι πάντα στο φως». Βαρβαρότητα, καθυστερημένη μεταμέλεια, μνημόσυνα. Φράσεις-στερεοτυπικές, λες και τα γυναικεία κορμιά είναι στίχοι του Ακη Πάνου.
Δεν μετράμε πια αριθμούς, γιατί έχει γίνει λίγο παρωχημένο το μέτρημα. Στραμπουλάει τη γλώσσα η φράση «έμφυλη βία», έγινε ξύλινη κι η «πατριαρχία», δεν λέει τίποτα. Εξοικειωθήκαμε με την αγανάκτηση. Πρώτα η Καρολάιν, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Μετά η Ελένη Τοπαλούδη σκεφτόμασταν τις κόρες μας. Τέλος η Κυριακή Γρίβα, όλες απροστάτευτες έξω από τα αστυνομικά τμήματα.
Εμεινε η Ροζαλία να μας παρηγορεί, να μας θυμίζει τη Λιλιπούπολη. Στα παραμύθια ούτως η άλλως τα περιστέρια, εν τέλει, πετούν μακριά.
