Δεν κάνω την έξυπνη, μου έχει περάσει από το νου η σκέψη: να βρω ένα σύντροφο ασχημούλη, να είναι πιστός, να με προσκυνάει, να ξυπνάει το πρωί και να ευχαριστεί το Θεό που βρέθηκα στο διάβα του και τον αγάπησα. Τώρα αυτό λέγεται “Shrekking”, νεολογισμός που εφευρέθηκε στα σόσιαλ μίντια και τις εφαρμογές dating. Περιγράφει ακριβώς την ίδια παρωχημένη λογική, μόνο με πιο ενδιαφέρουσα καρτουνίστικη ορολογία: ρίχνεις λίγο τα κριτήρια, συμβιβάζεσαι με έναν κατώτερο εραστή για να ζήσεις ανέμελη ζωή. Ως γνωστόν ο Shrek καταφέρνει να κερδίσει την καρδιά της πριγκίπισσας Φιόνα, η οποία απορρίπτει τον πρίγκηπα για χάρη του. Και ζουν ευτυχισμένοι για πάντα (έχω δει μόνο την πρώτη ταινία, δεν ξέρω τι γίνεται μετά).
Μου έχει συμβεί και το ανάποδο, για να είμαι ειλικρινής. Στη θέα ενός αταίριαστου ζευγαριού, π.χ. ενός καλλονού ανδρός και μίας αδιάφορης γυναίκας, να σκεφτώ για κλάσματα δευτερολέπτου στερεοτυπικά: εκείνη έχει χρήματα ή εξουσία, εκείνος έχει θέματα με τη μαμά του ή είναι χαζούλης. Μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα ότι όλες αυτές οι σκέψεις έχουν διαψευστεί πανηγυρικά σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Aπό την Μέριλιν Μονρόε και τον Αρθουρ Μίλερ, τον Πιρς Μπρόσναν και την ζουμπουρλού σύζυγό του μέχρι τον Ηφαιστο και την Αφροδίτη δύσκολα μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα γιατί ένας άνθρωπος ασκεί γοητεία σε έναν άλλο. Κι επίσης: ουδείς μπορεί να σου εγγυηθεί ότι αν συμβιβαστείς και γίνεις ζευγάρι με κάποιον που δεν σου αρέσει, θα σου φερθεί γενναιόδωρα. Η πρόθεση ενδέχεται να είναι διαφανής και να δηλητηριάζει συστηματικά τη σχέση.
Υπάρχει απίστευτη σκληρότητα και κυνισμός στον όρο Shrekking ή dating down, που σημαίνει αποφασίζω συνειδητά να βγω με κάποιον «κατώτερο». Φταίει όμως η GenZ που βρίσκει τις ωμές, πλην ακριβείς, λέξεις για μύχιες σκέψεις τόσο διαδεδομένες όσο κι η θεωρία της εξέλιξης;
