Ένας από τους λόγους που χαίρομαι για την έλευση του νέου έτους, είναι που ξεκινά ο «Στεγνός Ιανουάριος», η μεθεόρτια περίοδος αποτοξίνωσης από το αλκοόλ. Όλοι θα βάλουν στοίχημα με τον εαυτό τους πόσο καιρό θα αντέξουν χωρίς οινόπνευμα και έτσι δεν θα νιώθω τόσο μόνη. Εδώ κι ένα χρόνο έχω (σχεδόν) κόψει το αλκοόλ και όλοι φροντίζουν διαρκώς να με κάνουν να νιώθω τεράστιες ενοχές. «Είσαι ξενέρωτη, πάρτι πούπερ, ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει τη χαρά, έπαψες να λάμπεις», είναι μερικά από τα πράγματα που έχω ακούσει το τελευταίο δωδεκάμηνο και πάντα καλούμαι να δώσω εξηγήσεις. «Γιατί έτσι; Εγινε κάτι; Επινες πολύ; Θα το ξαναρχίσεις σε λίγο ή είναι οριστικό;».
Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω τα πλεονεκτήματα της αποχής: από την απουσία χανγκόβερ, μία ολόκληρη ξανακερδισμένη μέρα μέχρι το οικονομικό όφελος και το γεγονός ότι μπορώ πάντα να γυρνάω την παρέα σπίτι με το αυτοκίνητο. Κανείς δεν τσιμπάει στα επιχείρηματά μου. Η επωδός είναι πάντα η ίδια, απορριπτική και ενίοτε νιώθω ότι οι φίλοι μου με βαριούνται από τότε που έκοψα το ποτό. Ισως και να με αποφεύγουν.
Προσπαθώ να εξηγήσω ποιο είναι το κίνητρο πίσω από το sober shaming: η ενοχή των άλλων που εντείνεται με την «ορθοποσία» μου; Η έμμεση δική τους απολογία απέναντί μου γιατί οι ίδιοι συνεχίζουν να πίνουν; (Επειδή είναι άνθρωποι του κεφιού, σε αντίθεση με μένα). Ή έχω όντως αλλάξει συμπεριφορά επειδή έχω σταματήσει να πίνω;
Πολλές φορές προσπαθώ να κρύψω την αποχή μου. Βροντοφωνάζω στον μπαρμαν «Μία μπύρα» και συμπληρώνω χαμηλόφωνα το «χωρίς αλκοόλ». Κρύβω τη γαλάζια ετικέτα με το προδοτικό μηδενικό. Πάω πρώτη ώστε να μπορέσω να παραγγείλω χωρίς εξηγήσεις το κρασί χωρίς οινόπνευμα (μηλόζουμο είναι, μη γελιόμαστε). Εχω εκπαιδεύσει το γκαρσόνι να μου φέρνει το virgin G&T μου, που έχει γεύση ξεθυμασμένου τζιν τόνικ με ένα αγγούρι για τσαχπινιά, χωρίς να προηγείται δημόσιος διάλογος με περιττές λεπτομέρειες.
Το αστείο είναι πως συχνά το ποτό είναι θέμα αυθυποβολής. Νιώθω παραζάλη και κέφι, μόνο και μόνο επειδή κρατάω ένα ποτήρι στο χέρι, βρίσκομαι σε μπαρ κι ακούω μουσική. Μεθάω και χορεύω γιατί με παρασύρει το πάρτι των διπλανών. «Κάνω κεφάλι» από τις αναθυμιάσεις ή τη μνήμη του αλκοόλ μέσα στο σώμα μου. Μόνο καμία φορά όταν με κοιτάξει κανείς επικριτικά, την ώρα που μελαγχολώ για μερικά δευτερόλεπτα και βυθίζομαι στις σκέψεις μου, δίνω μια κλωτσιά στον εαυτό μου και λέω από μέσα μου: «Μην χαλαρώνεις, Ξενάκι. Είσαι σε μπαρ κι έχεις μεθύσει ή έτσι νομίζεις. Φέρσου ανάλογα. Ντανς, ντανς, ντανς».
Αυτή η ψυχαναγκαστική χαρά είναι κάτι που δεν θα μου λείψει, τον επικείμενο Στεγνό Ιανουάριο.
Διαβάστε επίσης / Γάλα βρώμης: Γιατί πρέπει να το περιορίσετε
