The X-File: Tα εφτα κλισέ περί βιασμού

Εχω μιλήσει με δεκάδες φίλες και φίλους μου για το βιασμό στη Θεσσαλονίκη. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι πεπεισμένη ότι η Γεωργία δεν βιάστηκε, αλλά ότι έκανε συναινετικό σεξ και στη συνέχεια αποφάσισε να βγάλει χρήματα μόλις πληροφορήθηκε ότι οι άνδρες με τους οποίους ήταν μαζί την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς έχουν πολλά χρήματα. Στο πλαίσιο των συζητήσεων που έχω κάνει με διάφορους, από ταξιτζήδες μέχρι-απελευθερωμένες θεωρητικά-γυναίκες έχω ακούσει να αναπαράγονται όλα τα στερεότυπα και επιχειρήματα που ακούμε από τη δεκαετία του πενήντα.

Πρώτο κλισέ: «Το 99% όσων βιάζονται λένε ψέμματα και θέλουν απλώς να εκμεταλλευτούν την υπόθεση για οικονομικό όφελος». H αλήθεια είναι ακριβώς ανάποδη. Με βάση τα στατιστικά στοιχεία τα τελευταία είκοσι χρόνια, το 2-8% των καταγγελιών είναι ψευδές. Δεν το λέω εγώ, το λέει το FBI και μεγάλες έρευνες στις ΗΠΑ.

Δεύτερο επιχείρημα: «Γιατί επέστρεψε στη σουίτα ενώ είχε φύγει; Γιατί δεν πήγε για ύπνο;». Γιατί έτσι ήθελε. Τελεία. Μπορεί να ήθελε να συνεχίσει να φλερτάρει. Δικαίωμα της. Αλλά δεν ήθελε να βιαστεί. Η Γεωργία το διατύπωσε με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια: «δεν πήγα στο πάρτι για να βιαστώ».

Τρίτο: «Γιατί πόσταρε σέξι φωτογραφίες της στο Ινσταγκραμ;». Γιατί το μέσο καθεαυτό είναι συνυφασμένο με τον ναρκισσισμό και την επιδειξιομανία. Δεν συμβαίνει μόνο στα κορίτσια της ηλικίας της, συμβαίνει και σε μεσήλικες άνδρες-με λίγα φίλτρα παραπάνω.

Τέταρτο: «Πώς είναι δυνατόν να ξύπνησε το πρωί και να πήγε κατευθείαν στην αστυνομία; Δεν είναι ύποπτη αυτή η σπουδή;». Οχι, το ανάποδο. Το γεγονός ότι σηκώθηκε με χανγκόβερ, τρομαγμένη από την απώλεια μνήμης και την τραυματική βραδιά και πήγε στο αστυνομικό τμήμα για να υποβληθεί σε πολύωρη κατάθεση, σε εξονυχιστικές εξετάσεις και τεστ σαν να κατηγορείτο η ίδια για κάτι δείχνει ακριβώς πόσο σίγουρη ήταν για την απόφασή της.

Πέμπτο: «Δεν υποδηλώνει αθωότητα το γεγονός ότι ο δράστης πόσταρε φωτογραφία του ίδιου να διαβάζει εφημερίδα με την είδηση της σύλληψής του;». Μπα, μαρτυρά αίσθηση ασυλίας και ατιμωρησίας.

Εκτο: «Ναι, αλλά δεν βρέθηκε χάπι βιασμού στις τοξικολογικές εξετάσεις». Οποιος έχει ανακατέψει δύο τρία ποτά σε ένα βράδι, ξέρει ότι οι παρενέργειες δεν έχουν και μεγάλη διαφορά.

Εβδομο: «Γιατί κατέφυγε σε ένα περιθωριακό μέσο για να δώσει συνέντευξη;». Γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή τα μεγάλα ΜΜΕ δεν είχαν ασχοληθεί με το θέμα κι είχαν εναποθέσει την κάλυψη στον κίτρινο Τύπο. Αυτό συμβαίνει συχνά. Ενα ζήτημα θεωρείται κατάλληλο μόνο για ταμπλόιντ, ενώ στην πραγματικότητα η διαφορά έγκειται στον τρόπο προσέγγισης.

Προφανώς η δικαιοσύνη θα κρίνει τι συνέβη εκείνο το βράδυ, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να θεωρούμε ως default σενάριο ότι μια γυναίκα που καταγγέλλει βιασμό λέει αλήθεια. Γιατί αν συνεχιστεί αυτή η καχυποψία, στην οποία το θύμα καλείται να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας καμία δεν θα απευθυνθεί ποτέ ξανά στις αρχές για να ζητήσει βοήθεια. Αξίζει να θυμηθούμε ότι πρόσφατα στην Κύπρο μια Βρετανίδα, ακόμη νεότερη από την Γεωργία, αθωώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας μετά από διετή ταλαιπωρία, στη διάρκεια της οποίας βρέθηκε να έχει μάλιστα καταδικαστεί σε 4μηνη φυλάκιση επειδή απέσυρε την αρχική της καταγγελία για ομαδικό βιασμό! Το σώμα έκρινε ότι δεν έτυχε δίκαιης δίκης, σε μια υπόθεση που θυμίζει το βραβευμένο με Πoύλιτζερ άρθρο των Τ. Κρίστιαν Μίλερ και Κεν Αρμστρονγκ στο ProΡublica, το οποίο στη συνέχεια έγινε μίνι σειρά με τον τίτλο «Unbelievable» (Απίστευτο). Προς το παρόν δεν έχει προβλεφθεί ούτε κάποιου είδους αποζημίωση για το θύμα ούτε νέα δίκη.

Διαβάστε επίσης | The X-File: Hilton: Αλώνοντας τον καπιταλισμό εκ των έσω