Στην ταινία Aftersun της Σάρλοτ Γουέλς η 11χρονη Σόφι περνάει τις διακοπές της με τον μπαμπά της σε ένα ξενοδοχείο στην Τουρκία. Της βάζει αντιηλιακό στην πλάτη, παίζουν μπιλιάρδο, οι άλλοι ένοικοι τους περνούν για αδέρφια λόγω της μικρής διαφοράς ηλικίας τους. Πότε εκείνος είναι ιδιαίτερα στοργικός ή αυστηρός μαζί της, πότε την ξεχνάει έξω από το δωμάτιο, μαρτυρώντας πόσο ανέτοιμος είναι να γίνει γονιός. Την τραβάει βίντεο και συχνά ο θεατής έχει την αίσθηση πως ο μπαμπάς υποδύεται τον μπαμπά, δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο κρίσιμος και καθοριστικός είναι ο ρόλος του για τη μετέπειτα ζωή της μικρής.
Η Σόφι διψάει για την πατρική παρουσία, αλλά εκείνος είναι λες και χάνεται κάθε τόσο, βυθισμένος στα δικά του υπαρξιακά προβλήματα, στην εγωπάθεια και την ανωριμότητά του. Προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από το νεαρό της ηλικίας του. Δεν του αρέσει που η 11χρονη κόρη του τραγουδάει καραόκε το «Losing my religion», την κοιτάει επιτιμητικά πίνοντας ντροπιασμένος το ποτό του, λες και θέλει αυτός να της πει «Σταμάτα, είσαι cringe», διεκδικώντας εκείνος το ρόλο του παιδιού απέναντι στον γονιό. Αντίθετα όταν εκείνος κάνει τον Καραγκιόζη υπό τους ήχους του Under Pressure στην ντίσκο του ξενοδοχείου, εκείνη του χαμογελάει συγκαταβατικά, ενήλικα, κάνει και ένα διεκπεραιωτικό γύρο μαζί του στην πίστα, μην του χαλάσει το κέφι.
Σκέφτομαι το δικό μου Aftersun. Είμαι έντεκα ετών, διακοπές Χριστουγέννων με τον μπαμπά μου, σε ένα ζεστό διαμέρισμα σε κάποια γερμανική μεγαλούπολη. Τον έχω βάλει κάτω και τον κατσαδιάζω. Οτι δεν είναι εντάξει, ότι είναι ανώριμος, ότι δεν είναι δυνατόν να συμπεριφέρεται έτσι. Εκείνος κλαίει γοερά και μου ζητάει συγνώμη. Εγώ ψύχραιμη, μια σταλιά παιδάκι, κοιτάω έξω το χιόνι που πέφτει. Κάπως ανέκφραστη. Η σκηνή αυτή μου φαίνεται σπαρακτική. Μόνο που δεν ξέρω ακριβώς για ποιον. Για τον μπαμπά που είναι μετανιωμένος ή για το κοριτσάκι, έντεκα ετών, που είναι πιο ώριμο από τον γονιό του. Μερικές δεκαετίες αργότερα, η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται αντίστροφα. Τώρα είμαι εγώ πια μαμά και το κοριτσάκι η κόρη μου. Εγώ ζητάω συγνώμη ανάμεσα σε λυγμούς κι εκείνη με κοιτάζει κάπως βαριεστημένα.
Στο τέλος της ταινίας κλαίω για όλα αυτά. Για τα παιδιά που καλούνται να ωριμάσουν πρόωρα και τους γονείς, που κανείς δεν τους μαθαίνει να είναι γονείς, ούτε είναι ποτέ ακριβώς έτοιμοι να γίνουν. Για το Aftersun του καθένα μας.
