Πεθαίνω να λιάζομαι. Μπορώ να κάθομαι ώρες ολόκληρες με τα μάτια κλειστά και διάφορα χρωματιστά σχήματα να χοροπηδούν στα κλειστά βλέφαρά μου σαν καλειδοσκόπιο, ενώ το δέρμα μου τσουρουφλίζεται αργά και βασανιστικά. Κάθε αρχή του καλοκαιριού ορκίζομαι ότι δεν θα το ξανακάνω, ότι θα βάζω αντιηλιακό και θα μένω στη σκιά τις επικίνδυνες ώρες. Οτι δεν θα αφήσω τα μάγουλα και την πλάτη μου να ξαναγεμίσουν φακίδες. Οτι δεν θα ξανακάψω τις άκρες των αυτιών μου, το λαιμό ή το μπροστινό μέρος στις πατούσες μου. Και κάθε χρόνο αθετώ τις δεσμεύσεις μου. Εχω ακούσει όλες τις φίλες μου να μου αναλύουν πόσο ξεπερασμένα είναι τα ηλιοκαμμένα δέρματα και πόσο ζηλευτές είναι πάλλευκες, αλαβάστρινες επιδερμίδες.
Φέτος το Χόλιγουντ γέμισε μαυρισμένους σταρ. Στα Οσκαρ ο Μάθιου Μακόναχι και ο Μπράντλεϊ Κούπερ εμφανίστηκαν με μπρονζέ χρώμα στο πρόσωπο, ενώ η Τζένιφερ Λόρενς έμοιαζε άρτι αφιχθείσα από την Καραϊβική όταν ανέβαινε τα σκαλιά στο Ντόλμπι Θίατερ στο Λος Αντζελες. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δηλώνουν εθισμένοι στον ήλιο και το μαύρισμα · τους κατανοώ πλήρως. Εχω πάθει φωτοαλλεργία στα 16 μου στο Σούνιο, κοιμήθηκα πρώτη μέρα κάτω από τον εαυτό ήλιο και ξύπνησα διπλάσια-από το οίδημα στο πρόσωπο. Εχω βρεθεί λίγα χρόνια αργότερα καταχείμωνο στο Αμβούργο σε ένα παρακμιακό σολάριουμ: έβαλα την πτυσσόμενη ξαπλώστρα πάνω στο πράσινο ψεύτικο χαλί και κοιτούσα φάτσα τη λάμπα μέχρι που έπαθα έγκαυμα. Η μουσική υπόκρουση ήταν Boney M. Οσο κι αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήμουν σε μπιτς μπαρ στην Πάρο, όλα έδειχναν ότι ήμουν σε μια θλιβερή δημόσια πισίνα χανσεατικής πόλης με -18 βαθμούς Κελσίου εξωτερική θερμοκρασία. Οταν έμεινα έγκυος καθόμουν με τις ώρες ντάλα στον ήλιο μέχρις ότου το μωρό άρχιζε να διαμαρτύρεται και να κλωτσάει δυνατά, παροτρύνοντάς με να κάτσω στη σκιά. Οι πειραματισμοί μου με τα self tanning προϊόντα ήταν πάντα αποτυχημένοι. Συνήθως άφηναν ένα κίτρινο-πορτοκαλί αφηρημένο έργο τέχνης πάνω στα άκρα μου, λες κι έτρωγα ένα παγωτό με τη μορφή του Τραμπ, έλιωνε και χυνόταν πάνω μου.
Οπως εξηγεί σε άρθρο της η Ουάσιγκτον Ποστ, το μαυρισμένο δέρμα έγινε μόδα μετά τη βιομηχανική επανάσταση, όταν η σκληρή σωματική εργασία μετακινήθηκε στο εσωτερικό εργοστασίων και αποθηκών. Οι πλούσιοι στο μεταξύ επέλαυναν σε ηλιόλουστους προορισμούς, όπως η γαλλική Ριβιέρα. Για εκείνους το μαύρισμα ήταν φυσική συνέπεια των πολυήμερων διακοπών. Ουδείς ενσάρκωνε το προνόμιο αυτό καλύτερα από την Κοκό Σανέλ, η οποία θρυλείται ότι έφερε την συγκεκριμένη αισθητική στις μάζες, όταν απαθανατίστηκε φρέσκια και ηλιοκαμμένη μετά από κρουαζιέρα στη Μεσόγειο στη δεκαετία του 1920. Η έξαρση των κρουσμάτων του καρκίνου του δέρματος περιόρισε σημαντικά αυτήν την τάση, αλλά οι εθισμένοι σαν την Κιμ Καρντάσιαν εξακολουθούν να αναζητούν υποκατάστατα σε οικιακά sun beds (πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι διαθέτει ένα και στο γραφείο της!). Παρόλο που συχνά η έκθεση στον ήλιο παρομοιάζεται με το κάπνισμα και το αλκοόλ ως προς τις βλαβερές της συνέπειες, το ηλιοκαμένο χρώμα ταυτίζεται συνήθως με την υγεία και τη φρεσκάδα. Ισως αυτός είναι ο λόγος της επιστροφής του μαυρίσματος μετά από τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας, όταν το οικουμενικό χρώμα δέρματος σε όλη την ανθρωπότητα ήταν το χλωμό: από τον κόβιντ και τον εγκλεισμό.
