Πριν την πανδημία, να πάρω ταξί ήταν για μένα μια δοκιμασία. Στο πίσω κάθισμα ζαλιζόμουν και στο μπροστινό υπέφερα από τη συνήθη σωματική και ψυχική οικειότητα του οδηγού. Ενικός, φιλικά χτυπήματα στο πόδι ή την πλάτη και αδιανόητη φλυαρία με καταιγιστικές ερωτήσεις για τη δουλειά μου, την οικογενειακή μου κατάσταση, δυνατή μουσική, κάπνισμα μέσα στη μούρη μου. Με τις πλατφόρμες και τις αποστάσεις που επέβαλε ο κορωνοϊός κάπως εξομαλύνθηκε αυτή η καταπιεστική σχέση εξουσίας. Συχνά όμως, ειδικά τα βράδια, νιώθω ακόμη μια ανασφάλεια, ακαθόριστη, αλλά υπαρκτή. Οταν πετυχαίνω γυναίκες στο βολάν, ανακουφίζομαι.
Στο Βερολίνο μία νέα υπηρεσία carpool, η G-Cars (G όπως girls) προσφέρει κάτι ασυνήθιστο για μια δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα: αποκλειστικά γυναίκες οδηγούς. Η διαφήμιση της εταιρίας είναι σαφής: «οι γυναίκες οδηγούν τις γυναίκες». Κανονικά οι γυναίκες ταξιτζήδες και οδηγοί είναι 5-10%. Η 39χρονη Ναντίν Γκίνερ εξηγεί ότι αυτό βοηθάει τις γυναίκες της πόλης σε δύο επίπεδα: αφενός τους εξασφαλίζει ασφαλή μεταφορά κι αφετέρου τους προσφέρει θέσεις εργασίας. «Πολλές γυναίκες αισθάνονται άβολα να μπουν σε αυτοκίνητο με έναν ξένο άντρα στο τιμόνι».
Σύμφωνα με ομοσπονδιακή έρευνα τα δημόσια μέσα μεταφοράς, συμπεριλαμβανομένων των ταξί, θεωρούνται από τους τόπους με τις συχνότερες έμφυλες επιθέσεις σε ποσοστό 29%. Φυσικά τα θύματα είναι γυναίκες. Μέσα σε λίγες μέρες μια έκκληση για ειδικά διαμορφωμένα βαγόνια, ασφαλή για γυναίκες και άτομα ΛΟΑΤΚΙ+, στα βερολινέζικα ΜΜΜ συγκέντρωσε 15.000 υπογραφές, όπως αναφέρει η εφημερίδα ΖΕΙΤ. Τα τελευταία χρόνια ενώ έχει μειωθεί η εγκληματικότητα στα δημόσια μέσα μεταφοράς, οι επιθέσεις με έμφυλο πρόσημο, ακόμη κι οι βιασμοί, έχουν αυξηθεί.
Αν και αντιλαμβάνομαι την πρόθεση των ασφαλών, αμιγώς γυναικείων, ταξί είναι κάπως αποκαρδιωτικό εν έτει 2025 να απαιτούνται τέτοιου είδους μέτρα σε μια πόλη σαν το Βερολίνο, συνώνυμη της σεξουαλικής ελευθερίας, της συμπερίληψης και της χαράς. Την τελευταία φορά που είχα δει γυναικεία ταξί ήταν στο Ντουμπάι, όπου τα αναγνωρίζει κανείς από τη ροζ οροφή. Pink taxi ονομάζεται η αντίστοιχη υπηρεσία και στην Αίγυπτο, ενώ ίδιο χρώμα έχουν τα γυναικεία ταξί και στο Καράτσι του Πακιστάν. Το μόνο θλιβερό συμπέρασμα είναι πως ο μισογυνισμός κι η έμφυλη βία παραμένουν οικουμενικό φαινόμενο. Και πως το-μισητό-ροζ παραμένει το χρώμα που συνειρμικά ταυτίζεται με τις γυναίκες.
