Το remix album You can dance της Madonna κυκλοφόρησε το 1987. Ήμουν πέντε ετών. Είχα την ηλικία στην οποία τα περισσότερα παιδιά που προορίζονται για καριέρα στον χορό έχουν προ πολλού κάνει κτήμα τους τις πέντε βασικές ποζισιόν του μπαλέτου και έχουν εκτελέσει χιλιάδες ντεμί πλιέ. Εγώ, πάλι, στα πέντε μου απολάμβανα το παιχνίδι με ένα κόκκινο αυτοκινητάκι και μια Bibi–bo της αδερφής μου. Πρώτη φορά πόρτα σχολής χορού πέρασα στα 24 μου, αφού διάβασα θεωρία παραστασιακών τεχνών και συνειδητοποίησα ότι όλοι μπορούν να χορέψουν, όποια ηλικία κι αν έχουν. Τόσο για να κάνουν τέχνη όσο και για να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν με έναν τρόπο μη λεκτικό, να γυμναστούν και να θεραπεύσουν τα τραύματά τους, ψυχικά ή σωματικά – κάθε άτομο παίρνει από τον χορό ό,τι έχει το ίδιο ανάγκη.
Τα μαθήματα μπαλέτου που ξεκίνησα, στο ερασιτεχνικό τμήμα ενηλίκων της σχολής της Ραλλούς Μάνου, δεν μου ταίριαξαν – ο κλασικός χορός, τεχνικά, ερχόταν κόντρα στη «γυμναστηριακή» μου εκπαίδευση. Τα παράτησα μετά από δύο μήνες και αιτήθηκα αδείας –ως μελλοντικός υποψήφιος διδάκτορας με αντικείμενο την ανθρωπολογία του σύγχρονου χορού– να παρακολουθήσω επί έναν χρόνο την ειδικότητα Ορχηστικής του ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Εκεί έκανα δημιουργικό χορό, μουσικοκινητική και ψυχοκινητική αγωγή, σύγχρονο επηρεασμένο από τα somatics. Παράλληλα, παρακολούθησα έναν σωρό σεμινάρια δοκιμάζοντας άλλα είδη – είναι σημαντικό να βρεις τι χορός σού ταιριάζει. Στα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια συμμετείχα σε οκτώ περφόρμανς, παρότι εργαζόμουν ήδη ως δημοσιογράφος – ναι, όλοι μπορούν να χορέψουν, όποια δουλειά κι αν κάνουν. Μετά τα παράτησα και απομακρύνθηκα κάπως από το καλλιτεχνικό milieu.
Πέρυσι τον Ιανουάριο, που θεωρείται μήνας αποφάσεων, ενώ βάδιζα στα σαράντα δύο μου, πήρα την απόφαση να ασχοληθώ ξανά σοβαρά με το σώμα μου. Στην αρχή γράφτηκα στο Pilates και έκανα personal, για να «ισιώσω». Τον Οκτώβρη ξεκίνησα βάρη. Λίγο νωρίτερα, σε μια έκθεση εικαστικών, μια εγκατάσταση «κάτι μου έκανε» και άρχισα να κινούμαι «χορευτικά» εντός της. Η επιμελήτρια με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να κάνω μια περφόρμανς σε διάλογο με το έργο, για ένα παράλληλο πρόγραμμα που ετοίμαζαν. Δεν μετάνιωσα που δεν άρπαξα την ευκαιρία. Από μια ηλικία και μετά, μαθαίνεις ότι τα δάκρυα πάνω από το χυμένο γάλα δεν ωφελούν. Σε αντίθεση με τον χορό. Αυτός ωφελεί. Δυναμώνει τους μυς, βελτιώνει την αεροβική ικανότητα, την ευλυγισία, την ισορροπία, τη διάθεση, την αυτοπεποίθηση και τις κοινωνικές δεξιότητες, κρατάει το μυαλό σε εγρήγορση. Kάνω τα ετήσια resolutions μου. Αποφασίζω, με το που ανοίξουν οι σχολές χορού μετά τη διακοπή για τις γιορτές, να αρχίσω σύγχρονο. Το intro από το Into the groove της Madonna παίζει μέσα στο κεφάλι μου: «And you can dance / For inspiration / Come on / I’m waiting».
