Πριν από λίγο καιρό, μια φίλη μοιράστηκε μαζί μου τη συμβουλή που της είχε συστήσει ο ψυχολόγος της: να φάει μόνη της, κλείνοντας τραπέζι για έναν. Τότε ήταν που θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που ήθελα να δοκιμάσω κάποιο νέο μέρος και δεν υπήρχε κανείς να με συνοδεύσει. Ακόμη περιμένω κάποιον να βρει χώρο στο πρόγραμμά του ή την ιδανική στιγμή για να πάμε ένα ραντεβού, να γιορτάσουμε κάτι ή να δειπνήσουμε μαζί. Φυσικά και είναι υπέροχο να μοιράζεσαι τις εμπειρίες αλλά, τελικά, τι και αν η δική μου παρέα αρκεί για να απολαύσω ένα δείπνο στο αγαπημένο μου εστιατόριο ή για να δοκιμάσω ένα μαγαζί που θέλω καιρό;
Κόντρα στα στερεότυπα
«Θα με κοιτάξουν;», «Θα σκεφτούν ότι δεν έχω φίλους ή σύντροφο να με συνοδεύσει;» «Θα με θεωρήσουν περίεργη που κάθομαι σε ένα τραπέζι μόνη;» – όλες αυτές είναι φυσιολογικές αμφιβολίες και ανασφάλειες που έχουν τις ρίζες τους σε κοινωνικό ζήτημα. «Μας έχουν οδηγήσει να πιστεύουμε ότι το να είμαστε μόνοι μας σε δημόσιο χώρο είναι συνώνυμο με το να είμαστε παράξενοι ή να μας απορρίπτουν», εξηγεί η Ana Morales, ψυχολόγος με ειδίκευση στη συναισθηματική διατροφή και την αποδοχή του σώματος. «Αν κάποιος τρώει μόνος, πρέπει να είναι επειδή δεν έχει φίλους, σύντροφο ή κοινωνικό κύκλο και όχι επειδή απλά θέλει να περάσει λίγο χρόνο με τον εαυτό του», συνεχίζει.
Τα μπαρ, οι καφετέριες και τα εστιατόρια θεωρούνταν πάντα τόποι κοινωνικής συνάντησης. «Αυτό κάνει συχνά όποιον θέλει να τα επισκεφθεί μόνος να είναι σε συνεχή ένταση», λέει η ψυχολόγος. Υπάρχει επίσης και θέμα φύλου σε αυτό το θέμα – στους άνδρες έχει ιστορικά παραχωρηθεί το δικαίωμα να είναι μόνοι τους σε δημόσιους χώρους χωρίς να κινεί αυτό συζήτηση. Μια γυναίκα μόνη της, από την άλλη, εγείρει ερωτήματα για την κοινωνική της θέση, την ψυχική της υγεία ή την προσωπική της ζωή. «Για αιώνες, η αξία των γυναικών μετριέται από τη σύνδεσή μας με τους άλλους: κόρη κάποιου, σύζυγος κάποιου, μητέρα κάποιου. Πάντα όλα γίνονται για τους “άλλους”», τονίζει η ειδικός. Έτσι, η ιδέα μιας γυναίκας μόνης (σε ένα εστιατόριο, στον κινηματογράφο ή στη ζωή) μοιάζει ελλιπής και η αμφισβήτηση αυτών των (λανθασμένων) ιστορικών και κοινωνικών πεποιθήσεων γίνεται μια από τις πιο επαναστατικές πράξεις που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας.
View this post on Instagram
Αποδοχή
Η κοινωνική κριτική και το τι έχει καθιερωθεί ως «σωστό» είναι αυτά που οφείλονται για τον εσωτερικό μας φόβο να γευματίσουμε μόνοι. Μας είναι άβολο ακόμη και να το σκεφτούμε. «Το πρόβλημα δεν είναι το άδειο τραπέζι, αλλά αυτό που λέει το κεφάλι μας καθώς κοιτάμε το μενού», εξηγεί η ψυχολόγος. Μια προσέγγιση που, στην πραγματικότητα, δεν προέρχεται τόσο από την εξωτερική κριτική, όσο από εκείνον τον εσωτερικό φόβο για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι . «Το να κάθεσαι μόνος σου δεν είναι αποτυχία, είναι μια πράξη δύναμης» μας υπενθυμίζει η Morales. «Είναι ένας τρόπος να πούμε: σήμερα δεν χρειάζομαι παρέα για να διασκεδάσω. Και αυτό, σε μια κοινωνία που μας μεγάλωσε να είμαστε πάντα διαθέσιμοι στους άλλους… είναι σχεδόν επαναστατικό», καταλήγει.
Εnjoy
«Aν τολμήσετε το διαφορετικό, θα συνειδητοποιήσετε κάτι πολύ συγκεκριμένο: νιώθεις υπέροχα όταν δεν χρειάζεσαι κανέναν για να περάσεις καλά», λέει η Morales. «Είναι σαν να λες – “Το κάνω επειδή το αξίζω”. Ψυχολογικά, αυτή η συνειδητοποίηση έχει και άμεσο αντίκτυπο στην αυτοεκτίμηση. Σπάει την πεποίθηση ότι μόνο ό,τι γίνεται σε πλαίσιο ομάδας είναι πολύτιμο. Ότι αν δεν το βλέπει κανείς, δεν μετράει», εξηγεί η ψυχολόγος. «Φαίνεται ανόητο, αλλά είναι μια καλή υπενθύμιση για ότι μπορείτε να παίρνετε αποφάσεις μόνο για τον εαυτό σας, χωρίς να ζητάτε άδεια από κανέναν ή να δικαιολογείστε».
Διαβάστε επίσης | Πώς να μειώσετε την κορτιζόλη μέσω της διατροφής σας; Οι 10 τροφές με anti-stress ιδιότητες
