Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου, όποτε παρατηρώ μια πράξη τρυφερότητας ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι, να χαμογελάω πλατιά. Ίσως, γιατί τα δύο χρόνια που πέρασαν ακούω κυρίως αποκαρδιωτικές ιστορίες για χωρισμούς, εγκλωβισμένους ανθρώπους σε σχέσεις χωρίς κανένα νόημα και μέλλον, συντρόφους που λειτουργούν εγωιστικά ως μονάδες, χωρίς να υπολογίζουν τον άλλον, παράλληλους δεσμούς που πληγώνουν βαθιά, αλλά και τόσους ανθρώπους που αναζητούν την ερωτική αγάπη και δεν τη βρίσκουν. Εύκολα γίνεται κάποιος κυνικός.
Όση ώρα γράφω αυτό το editorial, κοιτάζω το έργο του Robert Montgomery που κρέμεται στον τοίχο του σαλονιού μου. Μια φωτογραφία από ένα installation φωτεινών γραμμάτων:
LOVE IS THE REVOLUTIONARY ENERGY
THAT ANNIHILATES THE SHADOWS