Empire of the Senses: Αποκλειστική συνέντευξη με τον Ludovic De Saint Sernin

Μεγαλώνοντας, του έκανε εντύπωση πως, ενώ η μόδα προορίζεται κατά κύριο λόγο για τις γυναίκες, σχεδιάζεται κυρίως από άνδρες, που εμπνέονται από μούσες γένους θηλυκού. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπιζε και ο ίδιος αρχικά τη δουλειά του, μέχρι που συνειδητοποίησε πως ένας άνδρας μπορεί επίσης να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και, κατά συνέπεια, να ενσαρκώσει μια ιδέα. Ομολογεί πως από τη φαντασία του απουσίαζε η ανδρική φιγούρα και ότι αυτή η διαπίστωση υπήρξε το έναυσμα για να ξεκινήσει τη δική του επωνυμία, με στόχο να καλύψει το κενό που βίωσε ο ίδιος σε εφηβική ηλικία, όταν αναζητούσε κάποιον σαν τον σημερινό του εαυτό για να τον εμπνεύσει. Ένα πρότυπο που ήταν απόν από τη βιομηχανία του ρούχου έγινε για εκείνον αυτοσκοπός, αλλά και ο συνδετικός κρίκος επικοινωνίας με τη γενιά του.

Ο νεαρός δημιουργός χρησιμοποιεί το ρούχο ως εργαλείο για να εξερευνήσει τα δικά του όρια και τις διαφορετικές πτυχές της σεξουαλικότητας, ενώ εμπνέεται από καλλιτέχνες όπως ο Αμερικανός φωτογράφος Robert Mapplethorpe – η ωμή αποτύπωση του ανθρώπινου σώματος από τον οποίο αποτελεί μια cult αισθητική καινοτομία. Το brand του de Saint Sernin είναι ίσως το μόνο που συνδέεται τόσο άμεσα με το σεξ. «Οι περισσότεροι καλλιτέχνες που θαυμάζω δίνουν συναρπαστικές ερμηνείες στο σεξ σε όλα τα επίπεδα: στη φωτογραφία, στον κινηματογράφο, στη μουσική… Και είναι γεγονός πως δεν υπήρχε στη μόδα κάποια επωνυμία που να το εκφράζει τόσο ξεκάθαρα. Διαπίστωσα το κενό και θεώρησα σημαντικό να συμπεριλάβω το σεξ με κάποιον τρόπο στο δικό μου δημιουργικό πλαίσιο. Η πρώτη συλλογή μου ήταν επηρεασμένη από τον Mapplethorpe και αφορούσε την αποκάλυψη της σεξουαλικότητάς μου», εξηγεί.

Αισθάνεται πως έφτασε η στιγμή για την απενοχοποίηση του σεξ και περιγράφει όλα όσα δημιούργησε σαν να πρόκειται για μια γιορτή αγάπης και ελευθερίας. «Υπάρχει μια ιεροτελεστία στον τρόπο που ντυνόμαστε ή αφαιρούμε τα ρούχα μας, μέχρι το σώμα μας να μείνει γυμνό και ειλικρινές, στην αληθινή του εκδοχή», πιστεύει. «Ο καθένας μας παρατηρεί το σώμα του μέσα από μια εντελώς προσωπική ματιά, ενώ τα στοιχεία που συνθέτουν την αντίληψή μας γύρω από αυτό βασίζονται στα βιώματα που κουβαλάμε. Οι σιλουέτες μου ακροβατούν με χάρη, θέλω να πιστεύω, μεταξύ του γυμνού και του ντυμένου. Τα ρούχα μου αναδεικνύουν το σώμα – τόσο απλά! Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της δουλειάς μου. Καθώς δημιουργώ, αναρωτιέμαι αν μια ιδέα μου είναι αρκετά αποκαλυπτική ή όχι σε σχέση με την ποσότητα της σάρκας που αφήνω σε κοινή θέα. Είναι θέμα διάθεσης, τελικά, το πόσο αποκαλυπτικός νιώθει κάποιος ή το αντίθετο. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου βασίζεται στο σώμα και ενισχύει τη φυσική του ομορφιά».

Τον περασμένο Σεπτέμβριο βρέθηκα στα παρασκήνια της καλοκαιρινής επίδειξης του Ludovic de Saint Sernin, στο επιβλητικό κτίριο του Institut du Monde Arabe, που ιδρύθηκε το 1980 από τη Γαλλία με τη συμμετοχή 18 αραβικών χωρών, με στόχο την έρευνα για τις πολιτιστικές και πνευματικές αξίες του αραβικού κόσμου. Ο χώρος όπου ντύνονταν τα μοντέλα ήταν η αίθουσα προβολής του ινστιτούτου, κατάμεστη από ημίγυμνα κορμιά – κορίτσια με μακριά μαλλιά σαν τις μυθικές Σειρήνες και αγόρια με προκλητικά, καλογυμνασμένα σώματα, που θύμιζαν τον Joe D’Alessandro, την αρσενική μούσα του Andy Warhol. Μαζί τους, οι μακιγιέρ, οι κομμωτές αλλά και οι φωτογράφοι που αγωνίζονταν να καταγράψουν με τη μηχανή τους κάποιο απροσδόκητο ενσταντανέ. Αργότερα στην πασαρέλα αποκαλύφθηκε η συλλογή Ludovic de Saint Sernin γι’ αυτό το καλοκαίρι με τίτλο Désir (Επιθυμία) και ρούχα που έκρυβαν μόνο τα απαραίτητα και κάποια άλλα που σε προκαλούσαν να ανακαλύψεις περισσότερα. Και όλα αυτά με χιούμορ και παντελή έλλειψη χυδαιότητας, με την κάθε σιλουέτα να μοιάζει με ωδή στην αιώνια νιότη.

Αν και η κατανόηση του σώματος και της ερωτικής του λειτουργίας δεν απαιτεί ευρυμάθεια, φαίνεται πως η ενίσχυση της εικόνας μας με συγκεκριμένα πράγματα, όπως τα ρούχα του νεαρού σχεδιαστή, οδηγεί τη φαντασία ακόμα πιο μακριά, μεγαλώνοντας την επιθυμία για έντονες στιγμές. Στάθηκα απέναντι σε όλο αυτό που συνέβαινε μπροστά μου σκεπτόμενος πόσο βαρετά θα ήταν, τελικά, τα πράγματα χωρίς τον Ludovic de Saint Sernin, ο οποίος τόλμησε να μας βγάλει από την ανία του καθωσπρεπισμού, που έγινε ένα με τη βαρεμάρα του εγκλεισμού της πανδημίας, τις πιτζάμες, τις υπερμεγέθεις φόρμες και τα φούτερ με κουκούλα. Φανταστείτε τη γεμάτη ερωτισμό ατμόσφαιρα, με τα στρας να λαμπυρίζουν σε μια τεράστια αίθουσα με ελάχιστο φωτισμό, επενδεδυμένη με βελούδο. Χορηγός της επίδειξης ήταν η ιστοσελίδα Pornhub, με 22 εκατομμύρια χρήστες, που πρόβαλε το event σε live streaming. «Αντιμετώπισα αυτή την επίδειξη σαν ένα comeback show, για το οποίο περίμενα υπομονετικά ενάμιση χρόνο και ήθελα το αποτέλεσμα να είναι καυτό», μου λέει. «Τα κατάφερα και είμαι ευγνώμων για την υποδοχή της. Ο ψηφιακός κόσμος δεν μπορεί να συγκριθεί με τη διά ζώσης εμπειρία, είναι αδύνατον. Ήταν κρίσιμο για μένα να επανασυνδεθώ με τη σωματικότητα και τον αισθησιασμό. Δεν μπορεί κανείς να υποβαθμίσει τον αντίκτυπο μιας ζωντανής παρουσίασης, του catwalk σε συνδυασμό με τη μουσική», τονίζει και επισημαίνει: «Η επιθυμία μπορεί να πάρει πολλές μορφές, συμπεριλαμβανομένης της λαγνείας. Όταν λοιπόν κατέληξα στην κεντρική ιδέα της συλλογής, σκέφτηκα πως θα ήταν διασκεδαστικό να εντάξω την Pornhub στο project με έναν κομψά αισθησιακό τρόπο, συνδυάζοντας τη χρωματική της παλέτα –πορτοκαλί και μαύρο– με τη δική μου στα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του brand. Η μόδα ανέκαθεν φλέρταρε με το σεξ. Η δεκαετία του ’90 χαρακτηρίζεται για τις απευθείας επιρροές από τον κόσμο του πορνό – υπάρχουν τόσο πολλά παραδείγματα ευφυών σχεδιαστών, όπως η Vivienne Westwood ή ο Tom Ford. Για μένα είναι φυσικό να αναφέρομαι στο σεξ μέσω της δουλειάς μου, έχω πολλούς φίλους οι οποίοι δουλεύουν στη συγκεκριμένη βιομηχανία και ενίοτε συνεργάζομαι μαζί τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Για παράδειγμα, ο πορνοστάρ Sean Ford ήταν το πρόσωπο της τελευταίας μου καμπάνιας για τη συλλογή μαγιό. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για τη βιομηχανία του σεξ, ειδικά σήμερα που η λογοκρισία επηρεάζει την εξέλιξη».

Πίσω στο σόου, τα κορίτσια έμοιαζαν με γοργόνες που τις ξέβρασε η θάλασσα και την ίδια στιγμή με βασίλισσες της disco. Απροκάλυπτες glam διαφάνειες από δίχτυ με κρυστάλλινες χάντρες, φορέματα με έναν ώμο, λαμπερά σαρόνγκ συνόψιζαν μια άκρως ελκυστική ιστορία. Τα μικροσκοπικά φορέματα ήταν φτιαγμένα από τεντωμένα λεπτά δερμάτινα νήματα. Το ίδιο και τα μπούστα, κατάλληλα και για τα δύο φύλα. Η χειροτεχνία κυριαρχούσε σε ολόκληρη τη συλλογή. Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου ραφές και όλα είχαν διαμορφωθεί κατευθείαν στο σώμα που τα φορούσε. Τα εσώρουχα μετατρέπονταν σε βραδινά και αντιστρόφως. Τα ρούχα των αγοριών έδιναν επίσης τα δικά τους ξεκάθαρα μηνύματα, με έμφαση στο σεξ. Ανάμεσα στα μοντέλα που περίμεναν τη σειρά τους για να ανέβουν στην πασαρέλα, διέκρινα τον διάσημο Βέλγο χορευτή Emiel Vandenberghe, ο οποίος φορούσε ένα μαύρο στρινγκ και ένα λιλιπούτειο παρεό από μαύρα κρύσταλλα σε σχήμα ρόμβου.

Τι άλλο περιμένουμε από τη μόδα άραγε; τον ρωτώ. «Βιώνουμε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών, θετικών θα έλεγα. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η μόδα αφουγκράζεται τις ανάγκες του κόσμου και προσπαθεί να τις καλύπτει. Παλαιότερα υπήρχε απόσταση μεταξύ ενός brand και του πελάτη του. Τώρα, χάρη στα σύγχρονα εργαλεία που διαθέτουμε, οι σχεδιαστές έχουμε πλέον άμεση επαφή με μια κοινότητα που συνεχώς μεγαλώνει. Θυμάμαι τη δική μου εμπειρία: είχα μια περίεργη σχέση με το σώμα μου μεγαλώνοντας, καθώς δεν ένιωθα ότι έμοιαζε με των περισσότερων αγοριών της ηλικίας μου. Έχω μικροσκοπική μέση και σχεδόν κοριτσίστικους γοφούς και φορούσα ανδρικά ρούχα που δεν με κολάκευαν. Σύντομα συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν ο μόνος και, όπως έκαναν και άλλα παιδιά, κατέληγα να ψωνίζω από το γυναικείο τμήμα των καταστημάτων. Θέλω να πω ότι είναι σημαντικό οι επιλογές μας να περιστρέφονται γύρω από τον σωματότυπο και όχι από το φύλο μας. Αυτός ο τρόπος σκέψης με ώθησε να φτιάχνω ρούχα που δίνουν τη δυνατότητα σε όποιον τα φοράει να γίνεται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Κάθε συλλογή μου είναι αυτοβιογραφική κι έτσι μου αρέσει να την προσεγγίζω. Επομένως, όλες τους σημαίνουν πολλά για μένα. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνω είναι ότι παραμένω ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου. Η πιθανότητα να με απορρίψουν ή να πληγωθώ αν σε κάποιον δεν αρέσει μια συλλογή, για παράδειγμα, παραδέχομαι πως με επηρεάζει. Όμως, η κριτική σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος». Ευτυχώς, όπως τονίζει, μέχρι στιγμής έχει λάβει μόνο εξαιρετικές κριτικές, καθώς και στήριξη. Οι οπαδοί του brand ολοένα και αυξάνονται!

Αυτό το τόσο όμορφο ταξίδι είναι για τον Ludovic μια εξερεύνηση των ίδιων των ορίων του. Η επωνυμία του είναι, τελικά, το προσωπικό του ημερολόγιο, μέσα στο οποίο καταγράφεται με πάσα ειλικρίνεια η δική του ιστορία, αλλά και όλων όσοι περιλαμβάνονται σε αυτήν, μια αντανάκλαση της εποχής που ζούμε και των εμπειριών μας ως ατόμων, αλλά και ως κοινωνίας γενικότερα. Αντανακλά μια πορεία που ξεκίνησε με αφέλεια και κατέκτησε τον κόσμο. «Όταν πρωτοέδειξα τη δουλειά μου, ήταν σαν ένα πρώτο ραντεβού με κάποιον που μου αρέσει και του αποκαλύπτω την προσωπικότητά μου σε μικρές δόσεις, ώστε να θέλει να μάθει περισσότερα. Με ενδιαφέρει αυτό που κάνω να γοητεύει τον κόσμο, αλλά και να συνεχίσει να διαμορφώνεται μέσα από τις πληροφορίες που λαμβάνω. Με δεδομένο ότι πρόκειται για μια δημιουργική συζήτηση που καταγράφει και εξελίσσει τη σχέση της εταιρείας με τους πελάτες μας, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ό,τι κατάφερα δεν αφορά πλέον μόνο εμένα, αλλά όλους», καταλήγει.