Η Mary-Kate και η Ashley Olsen βρήκαν την ιδανική στέγη για το The Row στο Παρίσι

“Πρέπει να είναι μια ωραία εμπειρία για την κοινότητα – μια αίσθηση ότι το κατάστημα είναι local”, είπε η Ashley. Ομοίως, επικεντρώνονται στο να διασφαλίσουν ότι όποιος έρχεται – είτε είναι μεταξύ εκείνων που αγαπούν να αγοράζουν και να φορούν τα ρούχα τους είτε όχι – να αισθάνεται ότι τον περιποιούνται και τον φροντίζουν. «Θέλουμε η εμπειρία να είναι μοναδική και ξεχωριστή», πρόσθεσε. «Η εμπειρία τους είναι τόσο σημαντική για εμάς όσο οτιδήποτε άλλο κάνουμε.

Η τοποθεσία είναι, με τον δικό της τρόπο, η τέλεια υπενθύμιση του τρόπου με τον οποίο οι αδερφές Olsen οδήγησαν επιδέξια και προσεκτικά το The Row εκεί που βρίσκεται τώρα. Βοηθά επίσης να εξηγηθεί πώς το brand προσέλκυσε έναν πρόσφατο και πολυσυζητημένο γύρο χρηματοδότησης που φημολογείται ότι ανέρχεται σε περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια, υπογραμμίζοντας την εκπληκτική δύναμη και επιρροή αλλά και πόσο πολύ σοβαρά λαμβάνεται ως επιχείρηση: Η Mary-Kate και η Ashley καταφέρνουν να βρίσκονται ταυτόχρονα στην καρδιά των πραγμάτων -είτε στο Παρίσι είτε στον ευρύτερο κόσμο της μόδας- ενώ έχουν βρει αθόρυβα και μοναδικά τη θέση τους με τους δικούς τους όρους.

Αυτό που ήταν αμέσως εντυπωσιακό καθώς ξεκινήσαμε την ξενάγηση, ήταν ότι το μέρος έβγαζε μια άνεση και ανεμελιά. Τόσο απλό όσο κάθε μέρος διακοσμημένο με εξαίσια, μουσειακής ποιότητας έπιπλα από τις αρχές έως τα μέσα του 20ου αιώνα, χαλιά και αντικείμενα. Υπάρχει μια οικεία και βαθιά προσωπική ατμόσφαιρα στη δουλειά εδώ, που έχει να κάνει με το να δείχνεις εκλεπτυσμένος χωρίς υπερβολές.

Στην προηγούμενη ζωή του ως εστιατόριο, ο χώρος ήταν μια σειρά μικρών, αλληλένδετων τραπεζαριών με μια περιφραγμένη κουζίνα στο κέντρο. Αυτό που αποκαλύφθηκε σιγά σιγά μέσα από την ανακαίνιση, όμως, ήταν η πραγματική έκταση του κτιρίου. «Δεν μπορούσαμε αρχικά να πούμε ότι θα μπορούσε να είναι ένας τόσο ανοιχτός χώρος», λέει η Ashley. «Ήταν όλα τόσο κλειστά, αλλά αρχίσαμε να βλέπουμε μια ευκαιρία για περισσότερη ροή». Αυτό που προέκυψε επίσης ήταν μερικά υπέροχα πρωτότυπα χαρακτηριστικά, τα οποία με την πρώτη ματιά δεν έμοιαζαν ότι ανήκαν μαζί. «Θέλαμε να διατηρήσουμε την ακεραιότητα των δαπέδων, των στηλών, των τοίχων», συνέχισε, «για να διατηρήσουμε όλα τα στοιχεία και να το κάνουμε συνεκτικό».

Αυτό είναι εμφανές από τις εκτεθειμένες βιομηχανικές σωληνώσεις, από την αρκετά ρουστίκ αψίδα, η οποία οδηγεί στο πίσω μέρος του καταστήματος. από έναν πίσω τοίχο από βιτρό και από την απολύτως φανταστική παλαιωμένη ξύλινη κολόνα που υψώνεται από το πάτωμα μέχρι την οροφή και κοιτάζει για όλο τον κόσμο. (Σε μια γωνία, αντικατοπτρίζοντάς το, είναι μια κάπως νεότερη προσθήκη: μια ξύλινη πλίνθος σε σχήμα στήλης από τον σχεδιαστή επίπλων Marcel Coard.)

Σε αντίθεση με τόσες πολλές μπουτίκ που θέλουν να σοκάρουν και να προβάλουν την πολυτέλεια και το κύρος προτού σας υποδεχτούν, αυτή η μπουτίκ ανοίγει κατευθείαν σε ένα φιλόξενο, καθιστικό, με δύο ξύλινες καρέκλες Traineau του Victor Courtray που χρονολογούνται από το 1940 και καθίσματα που πλαισιώνουν ένα μαύρο τραπεζάκι σαλονιού Georges Jouve του 1955.

Ακριβώς πίσω τους, σας υποδέχονται μερικά άνετα καθίσματα με πιο καλιφορνέζικο πνεύμα, μαζί με ένα τραπεζάκι σαλονιού της δεκαετίας του 1930 από τον Michel Dufet.

Η ξενάγηση συνεχίζεται μετά από ένα τοξωτό άνοιγμα στο διπλανό δωμάτιο, δίπλα από τις δύο πολυθρόνες Henrik Wouda ντυμένες με ένα χρυσό βελούδο σενίλ, τον vintage πάγκο που τώρα φιλοξενεί τα δερμάτινα πορτοφόλια τους. Ακολουθεί ένα υπέροχο χαλί Ivan da Silva Bruhns από το 1934. (Άλλα χαλιά είναι έργα της Eileen Gray και του Jean Lurcat.)

Η Mary-Kate ανοίγει την πόρτα σε ένα από τα δοκιμαστήρια και οι τρεις μας κρυφοκοιτάζουμε μέσα. Διαθέτει μια ιβουάρ λακαρισμένη κυβοειδή καρέκλα των Koloman Moser και Wiener Werkstatte, που χρονολογείται από το 1900 και ένα ζευγάρι λευκές απλίκες από τη δεκαετία του 1940 από τον Vadim Androusov. Δίπλα στο espresso bar—η όμορφη καφετιέρα σε στιλ της δεκαετίας του 1950, με μικρά κεραμικά ποτήρια που προμηθεύονταν οι αδερφές από την Commune στο Λος Άντζελες.

Για να μπείτε σε αυτό, σύρετε μια όμορφη ατσάλινη πόρτα με έξι μικρά φινιστρίνια, η άλλη πλευρά της στηρίζεται με όμορφα παλαιωμένο ξύλο. «Ήταν κάποτε μέρος μιας κουζίνας;» Ρώτησα τις Olsen. H Mary-Kate απάντησε: «Είναι Jean Prouvé».

Ωχ. Αυτό μου θυμίζει την εποχή πριν από πολλά χρόνια που πήγα να πάρω συνέντευξη από την Ann Demeulemeester στο σπίτι της στην Αμβέρσα που σχεδίασε ο Le Corbusier λίγο πριν τις διακοπές. Εκείνη και εγώ περιπλανηθήκαμε στο ατελιέ της, όπου πάνω από ένα από τα τραπέζια μια σειρά από κρεμάστρες – παρόμοιο με τα στεγνοκαθαριστήρια – σε μια διάταξη που μοιάζει με δέντρο. «Τι υπέροχη γιορτινή διακόσμηση», είπα στην Ann. «Είναι από τον Man Ray», είπε ο Demeulemeester. Και πάλι, ωχ. Οι αδερφές γέλασαν καθώς εξιστορούσα την άλλη στιγμή της αισθητικής μου άγνοιας. «Αλλά θα ήταν μια υπέροχη γιορτινή διακόσμηση», είπε η Mary-Kate.

Τώρα έχουμε επιστρέψει καθισμένοι στον custom καναπέ και γενικότερα εστιάζουμε στο τι σημαίνει να ανοίγεις μπουτίκ στο Παρίσι. Είναι πολύ σεμνοί για να πουν ότι τα κατέχουν. «Δεν προσπαθούμε πραγματικά να το κάνουμε σωστά», είπε η Mary-Kate. «Απλώς προσπαθούμε να μάθουμε»—για το τι μπορεί να θέλουν να αγοράσουν οι Παριζιάνοι από αυτούς, για το τι πρόκειται να πετάξουν. «Θα έχουμε ιδιαίτερα κομμάτια στη μίξη», είπε, «αλλά πιστεύουμε ότι θα κλίνει περισσότερο προς το casual».

«Θέλουμε απλώς να ανοίξουμε, γιατί υπάρχουν τόσες πολλές γνώσεις όταν το κάνεις», είπε η Ashley. «Πρέπει να είσαι πολύ ευέλικτος και να κάνεις προσαρμογές, οπότε ανοίγοντας τις πόρτες, μαθαίνεις… αυτό είμαστε πολύ εμείς. Αυτό μπορεί να μην είναι το πιο προφανές μέρος για να βρεθείτε στο Παρίσι – κοιτάξαμε σχεδόν κάθε μεγάλο δρόμο της πόλης – αλλά είμαστε πολύ χαρούμενες εδώ».