“L’épineux: αποκλειστική συνέντευξη με τον Kevin Germanier”

Ο σχεδιαστής του ολόχρυσου ρούχου που φορούσε ο Cadre δεν είναι άλλος από τον Ελβετό Kévin Germanier, ιδρυτή της ομώνυμης μάρκας με έδρα το Παρίσι. Επιλεγμένος από τον Jolly και την Bürki για το ταλέντο και τις αξίες που διέπουν τη ζωή και τη δουλειά του, σχεδίασε όλα τα ρούχα που χρησιμοποιήθηκαν εκείνο το βράδυ -120 στο σύνολο-, βάζοντας τη δική του σφραγίδα σε αυτή την ιστορική στιγμή. Αναγνωρισμένος για την καινοτόμο χρήση ανακυκλωμένων υλικών από την ίδρυση του brand του το 2018, δημιούργησε μια σειρά από βιώσιμες στολές σε συνεργασία με τη Nona Source -μια πρωτοβουλία του Ομίλου LVMH-, καταφέρνοντας να ενσωματώσει στο Ολυμπιακό project λιγότερο συμβατικά υλικά, όπως πλαστικές ταινίες από 200 κασέτες VHS οι οποίες περιλαμβάνονταν στην προσωπική συλλογή της μητέρας του. Αυτά τα ασυνήθιστα στοιχεία συνόψισαν, μεταξύ άλλων, το κοστούμι του πιανίστα Alain Roche, ο οποίος έπαιξε τον ύμνο του Απόλλωνα σ’ ένα αιωρούμενο πιάνο. Τα ρούχα, εμπνευσμένα από τον αθλητισμό και την ανθρώπινη ανατομία -ιδιαίτερα τους μυς- προσεγγίστηκαν με τρόπο που συνδυάζει τόσο την επιστημονική φαντασία όσο και τον κόσμο των videogames – τις δύο μεγάλες αγάπες του Germanier.

Συνομίλησα με τον 31χρονο σχεδιαστή τον περασμένο Φεβρουάριο, λίγο μετά την παρουσίαση της συλλογής του για τη σεζόν Φθινόπωρο-Χειμώνας ’24-’25, και με ενημέρωσε τότε για το έργο που είχε αναλάβει, ωστόσο δεν αντιλήφθηκα ακριβώς το μέγεθός του. Αυτό που σίγουρα με είχε συνεπάρει, για περισσοτέρους από έναν λόγους, ήταν η δουλειά του που είχα δει λίγες μέρες πριν στο θέατρο Libre στο Starsbourg Saint-Denis και με έκανε να θέλω να συνομιλήσω οπωσδήποτε μαζί του. Υπό τον τίτλο Les Épineuses, η εκτυφλωτική συλλογή που απαθανάτισα στα παρασκήνια και αργότερα απήλαυσα καθισμένος στις κεντρικές θέσεις του θεάτρου ήταν μια σπουδή για το πώς μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά αντίθετα πράγματα. Μεταφράζοντας αυτή την ιδέα σε μόδα, τονίζοντας το παράδοξο της δύναμης και της ευθραυστότητας σε κάθε μία από τις σχολαστικά κατασκευασμένες δημιουργίες του, το αποτέλεσμα που περνούσε από μπροστά μου έμοιαζε με μια αξεπέραστα ποιοτική «συγκομιδή», ενώ η ζωντανή ορχήστρα Ancienne Cecilia δημιουργούσε μια καθηλωτική ατμόσφαιρα. Πέρα από τους ζωηρούς χρωματισμούς, οι γλυπτικές σιλουέτες με υφάσματα που αποκτούσαν μια δεύτερη ζωή ήταν κεντημένες από πάνω μέχρι κάτω με πέρλες, φτερά μαραμπού και αστραφτερούς ανακυκλωμένους κρυστάλλους Swarovski.

«Στις μέρες μας ο κόσμος παρατηρεί αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, ακόμα και “λαθάκια” που παλαιότερα με τρομοκρατούσαν. Και όμως, στο τέλος της ημέρας αυτά θέλει να δει το κοινό, το νήμα στις χάντρες που σε κάποια σημεία είναι ίσως πιο χαλαρό, στοιχεία που μαρτυρούν πως το ρούχο φτιάχτηκε από ανθρώπινο χέρι», μου λέει ο σχεδιαστής, τονίζοντας ότι κατά την άποψή του στο μέλλον η χειροτεχνία και η καινοτομία θα είναι αλληλοσυμπληρούμενες. «Ούτε η μία από μόνη της αρκεί ούτε η άλλη. Για παράδειγμα, το δεύτερο και το τρίτο look που ανέβηκαν στην πασαρέλα ήταν πλεκτά εμπνευσμένα από την τεχνογνωσία της γιαγιάς μου. Εφηύραμε ωστόσο έναν νέο τρόπο πλεξίματος στο χέρι, με τις χάντρες να περνούν στην ύφανση μία-μία με βελονάκι, κάτι που ήταν εφικτό μόνο αν δούλευαν δύο πλέκτριες ταυτόχρονα, η μία που τις τοποθετούσε και η άλλη που τις στερέωνε. Η διαδικασία ήταν όμορφη και αφηγηματική, επειδή τα συγκεκριμένα ρούχα φτιάχτηκαν από τη γιαγιά μου και την αδερφή της. Ένα άλλο δίδυμο ήταν η μαμά μου και η θεία μου. Αυτό είναι για μένα η ουσία της καινοτομίας και της δεξιοτεχνίας. Η συνέργεια και η γνώση».

Πράγματι, το σύνολο της δουλειάς του Germanier είναι μια οπτική απόλαυση με κινηματογραφική διάσταση. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει και ως «statement dressing», με μια λεπτομέρεια που ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά τον πήχη: τα υλικά που χρησιμοποιεί προέρχονται από διάφορες πηγές ανακύκλωσης, αποδεικνύοντας πως η πολυτέλεια και η οικολογική συνείδηση ​​μπορούν άριστα να συνυπάρχουν. Τα κεντήματα εφαρμόζονται πάνω σε μια βάση σιλικόνης που επιταχύνει τον χρόνο κατασκευής, ενώ κάθε κομμάτι παράγεται σε περιορισμένο αριθμό -περίπου έξι τεμάχια-, όλα χειροποίητα. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι τη δουλειά του ως υψηλή ραπτική με μια εμφανώς παιχνιδιάρικη διάθεση, καθώς παρουσιάζεται πάντοτε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας prêt-à-porter, το οποίο καθόλου δεν συμβαδίζει με τη γενικότερη προσέγγιση του Germanier στη μόδα. «Είναι σημαντικό να καταλάβει ο κόσμος πως τα ρούχα μου δεν είναι “εφάπαξ” δημιουργίες», μου εξηγεί. «Θέλω να πω ότι μπορώ να φτιάχνω το ίδιο φόρεμα όσο έχω το ύφασμα. Το γεγονός ότι η τσάντα Germanier, ένα από τα bestsellers μου, αναπαράγεται συνέχεια οφείλεται στο ότι έχω τα υλικά να το κάνω. Πολλοί με ρωτούν πώς θα συνεχίσω στο μέλλον. Μα, με τον ίδιο τρόπο που το κάνω τώρα, πώς αλλιώς; απαντώ. Θέλω να λέω “όχι” όταν αισθάνομαι πως κάτι δεν είναι καλό για την επιχείρησή μου. Νομίζω πως αυτό είναι το κλειδί για να κρατήσεις μια επωνυμία υγιή και όχι στον αναπνευστήρα. Με ενδιαφέρει να έχω καλή φήμη και πιστεύω πως μέσα από τα “όχι” που λέει κανείς ωριμάζει. Η δουλειά μου είναι συνδεδεμένη με τη βιωσιμότητα, όμως δεν είμαι upcycler επειδή θέλω να σώσω τον κόσμο. Το κάνω γιατί είναι φθηνότερο να αγοράζεις ανακυκλωμένα υφάσματα. Είμαι Ελβετός και θέλω να είμαι σίγουρος ότι ξοδεύω τα χρήματά μου με σύνεση! Η αλήθεια είναι ότι άρχισα να σκέφτομαι έτσι όταν μετακόμισα στο Λονδίνο και δεν είχα χρήματα, μέχρι που συνειδητοποίησα πως ήταν φθηνότερο να αγοράσω μια παπλωματοθήκη από ένα μαγαζί με vintage για να φτιάξω ένα πρωτότυπο ρούχο αντί να πάω σε ένα κατάστημα υφασμάτων και να πάρω λευκό βαμβακερό ύφασμα. Η βιωσιμότητα για μένα ωστόσο δεν αφορά μόνο τα υλικά, αλλά το γενικότερο πλαίσιο της μόδας, προκειμένου να θεωρείται υγιής τομέας. Όπως, το αν οι ασκούμενοι μιας εταιρείας πληρώνονται ή αν οι γυναίκες που εργάζονται σε ένα brand αμείβονται το ίδιο με τους άντρες. Γιατί, αν δεν συμβαίνουν αυτά, η κατάσταση δεν είναι καθόλου βιώσιμη. Επίσης, δεν είναι βιώσιμο να αλλάζω κάθε σεζόν φωτογράφο, για παράδειγμα. Εάν έχεις βρει έναν κώδικα που λειτουργεί με τη δημιουργική σου ομάδα, μπορείς να συνεχίσεις να εργάζεσαι με τους ίδιους ανθρώπους. Η εμπιστοσύνη σε εμπνέει να γίνεις ακόμα πιο δημιουργικός».

Γιος ενός ασφαλιστή, οικονομικού συμβούλου και αντισυνταγματάρχη στον ελβετικό στρατό και μιας γραμματέως που είχε τον χρόνο να φροντίζει την οικογένειά της, ο Kevin Germanier πέρασε μια πολύ χαρούμενη παιδική ηλικία μαζί με τα αδέλφια του. «Δεν μου συνέβη τίποτα τραυματικό, όλα γύρω μου ήταν πολύ συντηρητικά», θυμάται. «Δυστυχώς, κανένας από τους γονείς μου δεν ήταν δημιουργικός. Ίσως ο παππούς μου να ήταν κάπως πιο τολμηρός, όμως δεν του μοιάζω σε κάτι. Η χώρα μου είναι γνωστή για το graphic design, την ωρολογοποιία και τις σοκολάτες. Δεν υπάρχει μόδα ούτε κρατική στήριξη, οπότε και η δημιουργικότητα δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει. Κι επειδή ποτέ δε με φαντάστηκα να κάνω κάτι άλλο πέρα από το να κυνηγήσω τα όνειρά μου στη μόδα, έφυγα».

O 31χρονος σήμερα σχεδιαστής αποφοίτησε από το Central Saint Martins το 2018 και αμέσως λάνσαρε την επωνυμία του, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν για τον Louis Vuitton. Μέσα σ’ έναν χρόνο επελέγη για το βραβείο LVMH 2019 για νέους σχεδιαστές, που δεν το κέρδισε, του χάρισε όμως την ορατότητα που του έλειπε για να προχωρήσει. Συζητάμε για τα χρόνια που πέρασε στο Λονδίνο ως φοιτητής και για το πώς επηρέασαν την πορεία του. «Δυσκολεύτηκα πολύ μέχρι να συνηθίσω τον βρετανικό τρόπο διδασκαλίας», παραδέχεται. «Οι καθηγητές μου με χαρακτήριζαν “δυσκοίλιο” και πράγματι ήμουν. Έκανα ερωτήσεις για τα πάντα, όπως ένας σπασίκλας. Ξέρεις, στην Ελβετία μεγαλώνουμε με στόχο την τέλεια εκδοχή του εαυτού μας – με τα τέλεια μαλλιά, το τέλειο πρόσωπο το τέλειο ντύσιμο. Την προσωπική μας άποψη την κρατάμε για τον εαυτό μας και συμφωνούμε πάντα με το πλήθος. Την πρώτη μου χρονιά ως φοιτητής, λοιπόν, έπρεπε μέσα από την άπειρη δουλειά που παίρναμε για το σπίτι να ανακαλύψω και να δώσω προτεραιότητα σ’ εκείνο το στοιχείο που ήταν το πεπρωμένο μου.

Στην αρχή δεν καταλάβαινα πώς να το εκφράσω, μέχρι που έλαβα ένα τεράστιο F – μια χαμηλή βαθμολογία που δεν μπορούσα με τίποτα να αποδεχθώ. Έκανα μεγάλη φασαρία για ν’ αλλάξει ο βαθμός μου, πράγμα που δεν συνέβη, πήρα όμως ένα καλό μάθημα επειδή ήταν η πρώτη μου αποτυχία και μου έμαθε να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Όταν αργότερα έχασα το βραβείο LVMH, το διαχειρίστηκα με μεγάλη ωριμότητα, γιατί ενώ στην ουσία ήμουν χαμένος, η δουλειά μου είχε επιλέγει να ανταγωνιστεί μερικά από τα μεγαλύτερά ταλέντα του κόσμου. Μια άλλη μεγάλη αλλαγή στον τρόπο σκέψης μου ήταν η χρήση των έντονων χρωμάτων, κάτι που στα δύο πρώτα χρόνια των σπουδών μου δεν το τολμούσα. Όλη μου η δουλειά περιοριζόταν στους τόνους του μπεζ, του γκρι και του μαύρου. Στο τρίτο έτος ήμουν πια διατεθειμένος να ρισκάρω και τότε οι καθηγητές μου με στήριξαν πραγματικά. Κάπως έτσι πορεύτηκα και βήμα-βήμα δημιούργησα την επιχείρησή μου». Η συζήτησή μας φτάνει προς το τέλος της και τον ρωτώ τι άλλο απολαμβάνει στη δουλειά του. «Με συνεπαίρνει το ότι η κάθε μέρα είναι διαφορετική», απαντά. «Το να έχεις τη δική σου επωνυμία είναι κάτι εγωιστικό. Ως επικεφαλής της πρέπει να είσαι θαρραλέος, όπως ένας καπετάνιος στο καράβι του. Αν δεν ξέρω που να πάω, το πλήρωμά μου σύντομα θα πάψει να με εμπιστεύεται. Τελικά, το μόνο άτομο που πρέπει να ευχαριστήσω γι’ αυτή την επιλογή είναι ο εαυτός μου και κανένας άλλος. Όχι, δεν είμαι αλαζονικός, απλώς ξέρω τι μπορώ να προσφέρω και θέλω να το κάνω καλά».