Με τη Max Mara στο Λος Άντζελες

Μιλώντας αργότερα με τη Reinhart πάνω σε αυτό, μου είπε: «Τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο με το κίνημα #ΜeΤoo, αλλά και με το #blacklivesmatter, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε όλοι ένα ego check και να αφυπνιστούμε. Ο κόσμος άλλαξε και η βιομηχανία του σινεμά οφείλει να προσαρμοστεί, μπροστά και πίσω από την κάμερα. Είχα ανέκαθεν θέματα με το σώμα μου και κάποιες περιπέτειες ψυχικής υγείας, όπως αρκετές γυναίκες, και όταν άνοιξε ένας ανοιχτός διάλογος, δεν ήθελα να μείνω σιωπηλή. Ήθελα να συνδεθώ, να μοιραστώ, να νιώσουν οι γυναίκες ότι είμαστε όλες ίδιες, ίσες σε αυτό». Όσο για το βραβείο Max Mara, τόνισε: «Νιώθω ευλογημένη και ότι βρίσκομαι στον σωστό δρόμο. Ήθελα πάντα να είμαι ηθοποιός και αυτό το βραβείο είναι μια επιβεβαίωση ότι πήγε καλά ως εδώ. Πολύ περισσότερο, καθώς το βραβείο προσυπογράφεται από ένα brand που ξέρει πώς να στέκεται στο πλευρό των γυναικών με πολλών ειδών δράσεις».

Κρατώντας την αναφορά της Reinhart στις δράσεις της Max Mara, ξεκίνησα τον διάλογο με τη Maria Giulia Germanetti Maramotti. Θερμή, φιλική, ζωντανή, με στιλ, τυπική Ιταλίδα, μιλάει με την καρδιά της και κουνώντας αρκετά τα χέρια της. Μου μίλησε για τη φιλοσοφία της Max Mara, για τη γυναικεία ενδυνάμωση και, τελικά, για το συγκεκριμένο βραβείο: «Η ενδυνάμωση της γυναίκας είναι κομμάτι του DNA μας. Πάει πίσω στην ιστορία του brand. Τον παππού μου τον μεγάλωσε η γιαγιά μου μόνη της. Χήρεψε νέα, με τέσσερα παιδιά. Ήταν πολύ δυνατή γυναίκα. Είχε άποψη στο τραπέζι και την πυγμή να φέρνει τα πράγματα εις πέρας. Αυτό ήταν το πρότυπο της γυναίκας που είχε ο παππούς μου όταν ίδρυσε την εταιρεία Max Mara. Η οργάνωση WIF στηρίζει τη θέση της γυναίκας έμπρακτα και όχι στη θεωρία. Αυτό είναι που ξεχωρίσαμε και επιλέξαμε να γίνουμε μέρος της». Όσο για την προσωπική της αποστολή στο brand, μου εξήγησε ότι «ποτέ δεν είδα τα Max Mara με κριτική διάθεση, από απόσταση, απλώς σαν ένα brand πολυτελείας. Είναι 100% οικογενειακή υπόθεση. Δεν είμαι οπαδός των επαναστάσεων ούτε είναι στο DNA μας αυτό. Ως τρίτη γενιά Max Mara και ως λάτρις της μόδας, σκοπός μου είναι να προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες του νέου καταναλωτή, να ενδυναμώνουμε πάντα τη θέση της γυναίκας και να διατηρούμε την οικονομική μας ευρωστία κάνοντάς το».

Πριν από τη βραδιά της απονομής των βραβείων, την πρώτη μέρα στο Λος Άντζελες, η Max Mara διοργάνωσε ένα cocktail party στο Edition Hotel. Εκεί, ανάμεσα σε δίσκους με σαμπάνια, φλας και αστερόσκονη, συνάντησα την Amy Bear, πρόεδρο της οργάνωσης WIF, που μέσα σ’ αυτό το λαμπερό κλίμα μού μίλησε ανοιχτά και ουσιαστικά, χωρίς προσχήματα. Η ίδια έχει μια καριέρα τριών δεκαετιών στο ενεργητικό της, κατά την οποία έχει υπάρξει υπεύθυνη ή/και παραγωγός σε κάποια από τα πιο αγαπημένα blockbusters, που συνολικά έχουν κόψει παγκοσμίως εισιτήρια που ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ. Μου είπε ότι έφτασε μια στιγμή που ήθελε ως επαγγελματίας να ανήκει σε μια ομάδα και αυτή να μην είναι πλέον η «ανδροπαρέα» του Χόλιγουντ. Αυτή η στιγμή –καθόλου τυχαία– έφτασε όταν ανέτειλε το κίνημα #ΜeΤoo και ένιωσε ότι έπρεπε και η ίδια να συνεισφέρει σε αυτό που συνέβαινε.

Έτσι μπήκε στο board του WIF. Όπως μου είπε, «η διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα και η σεξουαλική παρενόχληση προς τις γυναίκες υπήρχαν πάντα, από την έναρξη της βιομηχανίας του Χόλιγουντ. Βλέπω μια αλλαγή τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Το βασικό θέμα και η αρχή του “κακού” είναι ότι οι γυναίκες που δουλεύουν σ’ αυτόν τον κλάδο, είτε μπροστά είτε πίσω από τις κάμερες, έχουν την αγωνία ότι πρέπει να παλέψουν για να κρατήσουν τη θέση τους. Δεν αισθάνονται δυνατές, ασφαλείς, άνετες, ότι τις βλέπουν, ότι τις αποδέχονται. Έτσι, για πολλά χρόνια δεν μιλούσαν, δεν υποστήριζαν η μία την άλλη, δεν συνασπίζονταν. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τα διαλείμματα της μητρότητας, καταλήγουμε στην περιθωριοποίηση. Γιατί θεωρητικά λέμε ότι η γυναίκα μπορεί να πάρει άδεια για να γεννήσει, αλλά πρακτικά ποιος άνδρας αντιλαμβάνεται την προτεραιότητα που κάθε γυναίκα οφείλει να δώσει στα παιδιά της όταν είναι μωρά; Εμένα ούτε ο άνδρας μου δεν μπορούσε να το κατανοήσει επαρκώς όταν γέννησα τα παιδιά μας». Σήμερα, η ίδια από τον ρόλο της στην οργάνωση WIF προτείνει τρεις βασικές λύσεις: Η μία είναι η επιβολή μιας εξισορρόπησης του αριθμού ανδρών-γυναικών στην ακρόαση υποψηφίων, όταν ανοίγει μια θέση στη βιομηχανία του θεάματος. Η δεύτερη, η επαρκής ενημέρωση και επιμόρφωση των γυναικών-επαγγελματιών, ώστε να είναι ανταγωνιστικές και να έχουν την απαραίτητη αυτοπεποίθηση – εξ ου και τα προγράμματα που «τρέχει» η οργάνωση WIF. Η τρίτη είναι η ύπαρξη οργανώσεων και κοινοτήτων που να στηρίζουν, να ενθαρρύνουν, να ενδυναμώνουν κάθε γυναίκα. «Η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνη είναι σπουδαία και ευεργετική», τόνισε.

The L.A. factor

Μέσα σε όλα αυτά είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και το Λος Άντζελες. Το γεμάτο αντιθέσεις Λος Άντζελες… Η βασική αντίθεση στην οποία σκοντάφτεις είναι η προσδοκία και το όνειρο που εγείρει το άκουσμά του σε σχέση με την πραγματικότητα. Δεν θέλω να το μειώσω, εξάλλου ποια είμαι εγώ για να το κάνω; Αφήστε που μόνο ο ήλιος του σε παίρνει με το μέρος του! Από την άλλη, η φήμη, το Χόλιγουντ, οι ταινίες, οι σταρ που έχει στην πλάτη του σε βάζουν στη διαδικασία να ψάχνεις σε κάθε φοίνικα και ένα πυροτέχνημα. Και, μαντέψτε, στο τέλος της ημέρας διαπιστώνεις ότι είναι απλώς ένας φοίνικας. Ή, μάλλον, πολλοί φοίνικες. Στο Beverly Hills είναι στοιχισμένοι στη σειρά, παράλληλα με τις βίλες, και αυτό είναι εντυπωσιακό. Νιώθεις μικρός και τσαλακωμένος περπατώντας στα πεζοδρόμιά του. Αναρωτιέσαι πώς να είναι η ζωή μέσα σε αυτά τα σπίτια. Εγώ κοντοστεκόμουν έξω από τα λίγο πιο ταπεινά και έκανα εικόνα τον Brandon και την Brenda, τους «φτωχούς» της σειράς που μου πρωτοσύστησε την περιοχή. Λίγο παρακάτω βρίσκεται το Rodeo Drive με τους μεγάλους οίκους και τα πολυτελή αυτοκίνητα παρκαρισμένα απέξω. Νομίζω ότι αυτό είναι στην πραγματικότητα το Walk of Fame του Λος Άντζελες και όχι ο γνωστός δρόμος με τα αστέρια – που είναι λίγο βρόμικος, λίγο σκοτεινός, λίγο ά-δοξος. Αν και για shopping είναι πιο ωραίο κατά τη γνώμη μου το Melrose Place, γεμάτο με vintage μπουτίκ στις οποίες βρίσκεις ό,τι έχεις ονειρευτεί, φορεμένο μεν, αλλά σε κόστος που ίσως μπορείς να διαχειριστείς. Δώστε βάση στο «ίσως», γιατί δεν θέλω να προσθέσω φρούδες προσδοκίες στη λίστα.

Έπειτα είναι η παραλία. Είναι μακριά. Όλα είναι μακριά, βασικά. Κολλημένος στην κίνηση, μέσα σε κάποιο uber, βλέποντας για ώρα από απόσταση το «Hollywood» στον λόφο, θα φτάσεις στον ωκεανό. Εκεί συναντάς κάποιους άστεγους, κάποιες πλούσιες οικογένειες που κάνουν mid–season vacation και, βέβαια, surfers. Τα νερά είναι θολά, δεν θέλεις να πολυπλησιάσεις. Περπατώντας προς το Venice Beach, το κλίμα αλλάζει σταδιακά. Στη διαδρομή πάρα πολύς κόσμος κάνει γυμναστική – βόλεϊ, ποδόσφαιρο, τρέξιμο, ποδήλατο, σχοινάκι. Όταν φτάνεις στην περιοχή με τα τουριστικά μαγαζιά –από μαντεία που προβλέπουν τη μοίρα διαβάζοντας το χέρι, πλανόδιους που πουλάνε κοσμήματα σε πάγκους μέχρι κρεμασμένα T-shirts και μαγιό στον δρόμο– λες ότι εδώ η ζωή κυλάει αργά. Μυρίζει παντού κάνναβη, μια και επιτρέπεται η χρήση της.

Το αγαπημένο μου μέρος στο Λος Άντζελες, όμως, είναι το μουσείο The Broad. Ό,τι πιο καλαίσθητο και ενημερωμένο έχω δει σε σύγχρονη τέχνη. Μια ολόκληρη αίθουσα με Basquiat, μια επί της ουσίας γνωριμία με τον Jeff Koons, η Yayoi Kusama στα καλύτερά της! Απέξω ακριβώς υπάρχει ένα δασύλλιο με ελιές και διάσπαρτα καθίσματα και τραπέζια από κορμούς ελαιόδεντρων. Κάθισα αρκετή ώρα εκεί και οι δημοσιογράφοι από τις άλλες χώρες με πείραζαν ότι αναζητώ τις ρίζες μου παντού: «La Greca», έλεγαν και με έδειχναν. Εν τω μεταξύ, εκείνη την ώρα ένας καλλιτέχνης του δρόμου τραγουδούσε Johnny Cash. Ήταν καλός. Δίπλα βρίσκεται το Walt Disney Concert Hall, ένα επιβλητικό φουτουριστικό αρχιτεκτόνημα, και παραδίπλα η περιοχή Arts District, που είναι κάπως street. Έχει γκράφιτι, ψαγμένα μικρά εστιατόρια και hip μπουτίκ. Πάντως, στο εξής, όταν θα με ρωτάει κάποιος τι μου άρεσε στο Λος Άντζελες, θα απαντάω ο καιρός και οι άνθρωποι που –να το πω αυτό– ήταν χαλαροί, ευγενικοί και φιλόξενοι.