στον-κόσμο-του-harris-reed-186634

Με τη ρευστότητα στο επίκεντρο της δουλειάς του, ο νεαρός σχεδιαστής Harris Reed βασιλεύει στον γεμάτο θεατρικότητα και μηνύματα κόσμο που έχει δημιουργήσει.

Λίγους μήνες πριν αποφοιτήσει από το απαιτητικό κολέγιο Central Saint Martins του Λονδίνου, ο Harris Reed σχεδίασε ένα –ακόμα– ρούχο για τον Harry Styles. Παραγγελία της Anna Wintour, η sur mesure δημιουργία θα χρησιμοποιούνταν σε μια ιστορική φωτογράφιση, καθώς ο Βρετανός σταρ ετοιμαζόταν να γίνει ο πρώτος άνδρας που θα πόζαρε μόνος του σε εξώφυλλο της αμερικανικής Vogue. Το ρούχο ήταν signature Harris Reed: μεγάλοι ώμοι, βικτωριανό κρινολίνο, τούλι και ένας τεράστιος φούξια φιόγκος. Για οποιονδήποτε δημιουργό, ανερχόμενο και μη, η στιγμή θα ήταν σημαντική. Για τον Harris Reed ήταν κάτι περισσότερο: μια επιβεβαίωση ότι η δουλειά του περνούσε το μήνυμα του fluidity, της ρευστότητας. «Είναι ακριβώς αυτό που είμαι. Δεν θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε άλλο. Η ρευστότητα και αυτή η εκδοχή της αποδοχής βρίσκονται στο DNA μου», μου λέει ένα απόγευμα από το σπίτι του στο Λονδίνο. Φοράει ένα απλό λευκό Tshirt και περνάει συχνά το χέρι του μέσα από τα πολύ μακριά, ίσια μαλλιά του.

Η ιδέα της ρευστότητας στη μόδα βρίσκεται στα χείλη –και στα ατελιέ– πολλών παικτών της παγκόσμιας μόδας αυτή την εποχή. Το άφυλο στιλ, η έννοια του genderfluid βασίζεται σε μια ενδυματολογική ευελιξία. Όμως, λίγοι το υιοθετούν ως κεντρικό προσωπικό και επαγγελματικό βίωμα. Ο Harris Reed είναι ένας από αυτούς. Τον ρωτάω αν πιστεύει ότι βρέθηκε στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή. «Απολύτως», απαντά. «Κοιτώντας σήμερα δύο χρόνια πίσω, όταν άρχισα να εμφανίζομαι συχνά στα ΜΜΕ, με τη δουλειά μου να παρουσιάζεται σε περιοδικά και στο Instagram, μαζί με το μήνυμά μου και όλη την ιδέα της ρευστότητας, σκέφτομαι ότι όλο αυτό δεν θα συνέβαινε αν δεν ήταν η σωστή στιγμή. Όμως, δεν ξύπνησα μια μέρα λέγοντας “λοιπόν, έφτασε η ώρα”. Όλο αυτό έχει να κάνει με το ότι ανήκω σε μια γενιά η οποία δεν αντιμετωπίζει το θέμα του φύλου με όρους άσπρου-μαύρου. Και όχι μόνο το φύλο, αλλά τη ζωή γενικότερα».

Στον κόσμο του Harris Reed-1
©@JennyBrough
1/2
Native Share

Σε μια περίοδο που leaders της βιομηχανίας, όπως ο Alessandro Michele και ο οίκος Gucci, προωθούν την έννοια του genderfluidity, ο Harris Reed βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πολύ cool «παρέας». Η ιστορία της ξεκίνησε όταν ο Harry Lambert, στιλίστας του Harry Styles, είδε ένα λευκό look του πρωτοετούς τότε φοιτητή Harris Reed. Του πρότεινε λοιπόν να φτιάξει ρούχα για έναν καλλιτέχνη, ο οποίος γρήγορα αποδείχθηκε ότι ήταν ο Styles. Ο Michele ανακάλυψε κι εκείνος με τη σειρά του την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του νεαρού δημιουργού. Το 2018, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Gucci κάλεσε τον Reed να «περπατήσει» στο cruise show που πραγματοποιήθηκε στη ρωμαϊκή νεκρόπολη της Αρλ, ενώ αργότερα ο ανερχόμενος σχεδιαστής έγινε μέλος του καστ της καμπάνιας του universal αρώματος του οίκου, Memoire dune Odeur, με πρωταγωνιστή τον Styles. «Ως σχεδιαστής με βάση το Λονδίνο, κάνεις ένα fashion show το οποίο βλέπουν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι ψηφιακά. Όμως, όταν ντύνεις κάποιον σαν τον Harry Styles, τη δουλειά σου βλέπουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι», λέει ο Reed για τη συνεργασία του με τον Βρετανό τραγουδιστή. «Και όταν συνεργάζεσαι με τον Harry –ο οποίος σέβεται τη δουλειά και το μήνυμά μου– κι εκείνος ανεβαίνει στη σκηνή και κάνει ένα τεράστιο statement, η επίδραση σε σχέση με το τι φοράει είναι τεράστια. Το επίπεδο της εμπιστοσύνης είναι καταπληκτικό». Σήμερα, μόλις στα 25 του χρόνια, ο Harris Reed είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα φρέσκα πρόσωπα της μόδας – ως σχεδιαστής αλλά και ως προσωπικότητα. Συνεργάζεται με τη MAC για μια exclusive σειρά μακιγιάζ, ενώ η limited συλλογή του από μπότες σε στιλ ’70s, σε συνεργασία με το λονδρέζικο ατελιέ Roker, πωλείται αποκλειστικά στο βρετανικό MatchesFashion.com στην τιμή των 2.800 λιρών. Πρόσφατα, μάλιστα, ο οίκος Forbes τον συμπεριέλαβε στα κάτω των 30 ετών πρόσωπα της χρονιάς.

Στον κόσμο του Harris Reed-2
©@JennyBrough
2/2
Native Share

Ο Harris Reed γεννήθηκε στο Λος Άντζελες από Βρετανό πατέρα και Μεξικανο-Αμερικανίδα μητέρα. Ο τόπος διαμονής της οικογένειας άλλαζε συχνά, όμως για μια μεγάλη περίοδο οι Reed βρέθηκαν στην Αριζόνα. Ο μικρός Harris έκανε πολλά πειράματα με παλιά και καινούργια ρούχα και υφάσματα. Αναζητούσε παράλληλα και άλλους με στιλιστικά κοινά, όμως η προσπάθεια δεν απέδωσε, ενώ ο ίδιος γινόταν συχνά στόχος bullying. Κάπου στα εννέα-δέκα του ανακοίνωσε στην οικογένειά του ότι ήταν gay. Την ίδια εποχή παρακολουθούσε στις glossy σελίδες της Vogue και του W σχεδιαστές όπως ο John Galliano, η Stella McCartney και ο Riccardo Tisci να «βγαίνουν» από το Central Saint Martins. Χρόνια αργότερα, ήταν η μόνη σχολή στην οποία έκανε αίτηση. Αποφοίτησε το καλοκαίρι του ’20, με τη συλλογή Thriving In Our Outrage, εμπνευσμένη, μεταξύ άλλων, από τον εκκεντρικό Βρετανό αριστοκράτη Henry Paget. Πριν από αυτό, τον πρώτο του χρόνο στη σχολή είχε λάβει μια πρόσκληση για ένα πάρτι. Μη βρίσκοντας τίποτα στην αγορά που να τον αντιπροσωπεύει για να κάνει μια ιδιαίτερη εμφάνιση, αποφάσισε να φτιάξει κάτι ο ίδιος και το έκανε μέσα σε μία ώρα. Στο Instagram, τα likes συσσωρεύτηκαν με ταχείς ρυθμούς και ο ίδιος πιστεύει ότι αυτό έγινε επειδή η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν η πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού του. Στη σχολή είχε την ενθάρρυνση των συμμαθητών και κάποιων καθηγητών του. Όμως μερικοί μεγαλύτεροι σε ηλικία καθηγητές ήταν αρκετά επικριτικοί. «“Harris, ποιος θα το φορέσει αυτό;” μου έλεγαν. Κι εγώ τους απαντούσα: “Ωραία, γιατί κανείς δεν θα έπρεπε να φοράει κάτι τέτοιο τώρα. Εγώ σχεδιάζω για το μέλλον. Αναζητώ το υβριδικό-fluid ον που δεν υπάρχει ακόμα. Γιατί ποιος θέλει έναν πελάτη που ήδη υπάρχει;”» θυμάται γελώντας. Τα χρόνια του Central Saint Martins ήταν έντονα, εντός και εκτός σχολής. Και όταν το όνομά του άρχισε να γίνεται γνωστό λόγω της συνεργασίας του με τον Harry Styles, μεταξύ άλλων, η δημοσιότητα ήταν θαυμάσια αλλά και επικίνδυνη. «Ήταν ένας ντελικάτος χορός. Συνεργαζόμουν με VIP πελάτες, στο Instagram οι followers αυξάνονταν κι εγώ ήμουν φοιτητής. Από τη μια οι καθηγητές μου ήθελαν να σταματήσω τα εξωσχολικά projects και να εστιαστώ στα μαθήματα. Όμως, συγχρόνως έβγαζα χρήματα και τα έβαζα στην άκρη, με σκοπό να ξεκινήσω κάποια στιγμή τη δική μου επιχείρηση. Σκεφτόμουν ότι αυτές οι ευκαιρίες μπορεί να μην εμφανίζονταν ποτέ ξανά. Τη μία μέρα ήμουν στη Ρώμη με τη Stevie Nicks και τον Harry Styles, σε μια καταπληκτική συναυλία σε μια απίθανη piazza ή περπατώντας σε μια επίδειξη, και την επόμενη έπαιρνα το αεροπλάνο για να γυρίσω στο Λονδίνο, να μπω στο λεωφορείο και να επιστρέψω στη σχολή, όπου ένας καθηγητής μού έβαζε τις φωνές επειδή δεν είχα κάνει κάτι καλά», θυμάται. «Ήταν μια τρελή εποχή και η σχολή με κρατούσε στη γη. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι επί τρία χρόνια δεν κοιμόμουν και ότι τελευταία το αναπληρώνω. Σε ομιλίες μου σε φοιτητές πάντα λέω ότι πρέπει να αρπάζουν τις ευκαιρίες, γιατί μπορεί να σκέφτεται κανείς ότι πάντα θα υπάρχει κάποιο επόμενο πάρτι, όμως, όπως συνέβη σε εμένα, το να ντύσω τον Harry Styles με fluid ρούχα εκείνη τη δεδομένη στιγμή ήταν η σωστή κίνηση, επειδή ακριβώς εκείνη τη στιγμή το ανδρικό ρούχο εξερράγη και άλλαξε». Τα τεραστίων διαστάσεων καπέλα, τα βολάν, τα λαμέ, τα κρινολίνα, τα βικτωριανά στοιχεία που συναντούν μια σούπερ ροκ διάθεση είναι μερικά από τα Harris Reed στοιχεία που ξεχωρίζουν. Ο ίδιος αγαπάει τα πλούσια υφάσματα και, βέβαια, τον ενδιαφέρουν οι συσχετισμοί τους με τα καθιερωμένα φύλα. Στο πλαίσιο σωστών πρακτικών γύρω από θέματα βιωσιμότητας –πάγια θέση για τους σχεδιαστές της γενιάς του– αναζητά υφάσματα στο Λονδίνο αλλά και από dead stock που δωρίζουν ή πωλούν σε χαμηλότερες τιμές μεγάλα brands. Παράλληλα, παρατηρεί την ενδυματολογική πορεία καλλιτεχνών όπως ο David Bowie, εστιάζοντας την προσοχή του στην τεράστια γκάμα ενός στιλιστικού παιχνιδιού που οπτικά δεν μένει ποτέ στάσιμο. «Ως σχεδιαστής αγαπώ την τέχνη της performance, την τέχνη τού να ντύνεσαι, ενώ ως παιδί χρησιμοποίησα τη μόδα για να χτίσω την ταυτότητά μου. Έκανα το coming out μου πολύ μικρός και όλοι μου έβαζαν ταμπέλες, πριν ακόμα καταλάβω τι σήμαιναν. Θυμάμαι να ψάχνω παλιά ρούχα για να χτίσω μια ταυτότητα με στοιχεία ρευστότητας σε σχέση με το φύλο. Παρατηρούσα τι είχαν στο μυαλό τους οι άνθρωποι και πώς αντιδρούσαν σε αυτό που έκανα εγώ. Σήμερα σκέφτομαι ότι όλα όσα δημιουργώ είναι στην πλειονότητά τους πολυτελή και υπερβολικά. Η αίσθησή μου είναι ότι φοράς όχι μια διαφορετική ταυτότητα, αλλά μια διαφορετική πλευρά της. Εξερευνάς μια άλλη πλευρά του εαυτού σου μέσα από τη δική σου ερμηνεία της εμφάνισής σου, αλλά και του πώς σε βλέπουν οι άλλοι». Όσο συζητάμε, στο μυαλό μου τριγυρνάει η σκέψη ότι, ενώ προσπαθούμε να καταργήσουμε τις ταμπέλες, ίσως συμβαίνει το αντίθετο. Μήπως τελικά τις επιβάλλουμε περισσότερο από ποτέ; τον ρωτάω. «Ανέκαθεν ήμουν ο άνθρωπος που ήθελε να καταργήσει τους κανόνες, που δεν ήθελε να υπάρχουν τόσες ταμπέλες. Με έχει κουράσει πολύ το να τοποθετούν τους ανθρώπους σε κουτιά. Όταν ξεκίνησα το λανσάρισμα της σειράς μακιγιάζ με τη MAC, σχεδόν έπαθα κρίση πανικού. Κοίταζα μια πολύ όμορφη φωτογραφία μου –ψηλός, με τακούνια, υπέροχα μαλλιά, μακιγιάζ και photoshop– και είπα στον εαυτό μου: “Δεν θέλω να δημιουργήσω άλλη μία ταμπέλα, ότι αν είσαι fluid, αυτή εδώ είναι η εικόνα της ρευστότητας. Γιατί όλη η ιστορία είναι πως αυτό που προσπαθώ είναι ό,τι κάνω να είναι εντελώς labeless, χωρίς ταμπέλες”. Η ερώτηση είναι πραγματικά καλή και προσπαθώ να την απαντήσω κι εγώ ο ίδιος. Όμως, όσο πιο πολλά μαθαίνουμε και όσο περισσότερο οι άνθρωποι μπορούν να ορίσουν τον εαυτό τους με διαφορετικούς τρόπους, τόσο απομακρυνόμαστε από τις ταμπέλες, γιατί συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε πραγματικά και ότι είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από αρσενικό/θηλυκό, ότι όλο αυτό είναι πολύ πιο πολύπλευρο». Παρατηρώντας τον «φυσικό» κόσμο, αλλά και το τι συμβαίνει στο TikTok, στο Instagram και αλλού, ο Reed βλέπει μια «καταγεγραμμένη εξερεύνηση ταυτότητας». Και αυτό όχι μόνο εκ μέρους της νεότερης γενιάς –όπως η μικρότερη αδερφή του και οι φίλοι της–, αλλά και από πολύ μεγαλύτερες ηλικίες. Συγχρόνως, ο ίδιος και η γενιά του αναπτύσσουν τη δουλειά τους σε ένα όλο και περισσότερο ψηφιακό περιβάλλον. Το Iconic Hat φίλτρο του Reed στο Instagram έγινε viral, πριν τελικά πάρει και «φυσική» μορφή. Ποια είναι, λοιπόν, η δημιουργική του σχέση με την τεχνολογία; «Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω πράγματα, να τα αγγίζω. Όμως, σήμερα το χτίσιμο ενός brand έχει να κάνει με ψηφιακές εμπειρίες. Τα πρώτα μου δύο shows έγιναν διαδικτυακά, λόγω πανδημίας. Επεξεργάζομαι την έννοια της επαυξημένης πραγματικότητας και θα ερευνήσω κι άλλο τα Instagram φίλτρα. Έχει ενδιαφέρον -ειδικά τώρα με όλο αυτό που συμβαίνει στην τέχνη με τα NFTs-, να δεις τι μορφή θα μπορούσε να πάρει όλο αυτό σε επίπεδο μόδας», τονίζει. «Όμως πρέπει να προχωρήσεις επιλεκτικά, γιατί, αν επιμείνεις ψηφιακά, θα χάσεις τη γοητεία του φυσικού. Με τους φίλους στιλίστες, ηθοποιούς και γενικότερα creative συζητάμε πώς θα κινηθούμε στο ψηφιακό περιβάλλον. Αν δεν μπορείς όμως να αγοράσεις ένα καπέλο με 1.200 ευρώ, μπορείς να το “φορέσεις” ψηφιακά. Ειδικά αν έχεις περάσει μια δύσκολη μέρα. Το έχω δει. Λαμβάνω μηνύματα από ανθρώπους που μου λένε ότι έβαλαν το Iconic Hat και τους έφτιαξε το κέφι». Φυσικά ή ψηφιακά, ο Reed επιμένει στην ιδέα της αυθεντικότητας, όπως η τελευταία του συλλογή, For Now Unexplained, με έξι demicouture κομμάτια που παντρεύουν το tailoring με το τούλι. Ο ίδιος λέει ότι δεν βλέπει την εταιρεία του να αναπτύσσεται με συμβατικό τρόπο, αλλά μέσω μικρών συλλογών. Στο μέλλον θα ήθελε να εργαστεί σε κάποιο heritage brand ή να αναλάβει μια fluid συλλογή κάποιου οίκου και, παράλληλα, να αναπτύξει το όνομα Harris Reed ως εργαλείο δημιουργικής έρευνας. Και, βέβαια, να συνεχίσει να ντύνει μερικά από τα πιο cool άτομα του πλανήτη. Έχει ήδη συνεργαστεί με τη Solange Knowles, μεταξύ άλλων, ενώ θα ήθελε να σχεδιάσει ρούχα και για την Ισπανίδα Rosalia, την Tilda Swinton, την Dua Lipa και την Kendall Jenner – γυναίκες οι οποίες με τον τρόπο τους προωθούν τη διαφορετικότητα. Σε κάθε περίπτωση, θα συνεχίσει να επικεντρώνεται στην ομορφιά της ρευστότητας. «Το fluidity ενσωματώνει την ιδέα ότι δεν περιορίζεσαι μόνο σε ένα φύλο, σε έναν τρόπο ζωής και ύπαρξης», λέει λίγο πριν πατήσουμε το πλήκτρο που θα βάλει τέλος στη συζήτησή μας. «Η λέξη “ρευστό” έχει να κάνει με την κινητικότητα. Όποιο project κι αν αναλάβω, δεν μιλάω μόνο για τη ρευστότητα του φύλου, αλλά για τη ρευστότητα γενικότερα. Στο μυαλό μου αυτό σημαίνει να ζεις με τον πιο αυθεντικό σου εαυτό, με τον πιο αυθεντικό τρόπο, μέσα στο πιο αυθεντικό δέρμα».