as-time-goes-by-μιρέλλα-παπαοικονόμου-117189
©Photo: Dionisis Andrianopoulos. Fashion Editor: George Karapetis. Photographer’s Assistant: Anastasia Diaconu

«Το ρολόι-κόσµηµα της µητέρας µου, Κατερίνας, µε το πλεχτό χρυσό µπρασελέ και ένα µικρό, διακριτικό καντράν, µου θυµίζει τη δική µου σχέση µε τον χρόνο και τη δική της, απαράµιλλη κοµψότητα. Αυτή την υπέροχη πλευρά της φίνας κοκεταρίας δεν την κληρονόµησα, αλλά πάντα τη λάτρευα. Όπως, ασφαλώς, και ο ερωτευµένος µαζί της πατέρας µου, που της δώρισε αυτή τη φίνα δηµιουργία.

»Ήταν άλλες εποχές τότε, οι άνθρωποι ντύνονταν για την περίσταση, για τη διαφορετική εκδήλωση – dresses for the occasion. Προσέχω, λοιπόν, την εµφάνισή µου, αλλά όχι µε αυτόν τον τρόπο, που ορίζεται και από την ποιότητα ζωής. Παρά ταύτα, µικρό παιδάκι, έµπαινα και εγώ στο δωµάτιό της για να δοκιµάσω τα ρούχα της, να ανέβω στα τακούνια της και, βαθιά µέσα µου, επιθυµούσα να βάλω το ρολόι της, που το έβλεπα πάντα στο χέρι της και άνοιγα ορθάνοιχτα τα µάτια µου από θαυµασµό. Τότε ήθελα να µεγαλώσω, τώρα να µικρύνω!

»∆εν το φοράω συχνά. “Ζει” όµως κρυµµένο στο αγαπηµένο συρτάρι των αναµνήσεων, παραµένοντας το αγαπηµένο µου αξεσουάρ. Απλό, κοµψό και τόσο αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα µου, καθώς ένα ρολόι κυριαρχεί στο κεφάλι µου. Όταν βάζω ξυπνητήρι, ξυπνάω πάντα προτού χτυπήσει. ∆εν θυµάµαι να έχω αργήσει ποτέ σε ραντεβού – φθάνω νωρίτερα και κάνω βόλτες για να περάσει η ώρα. Με αγχώνει πολύ η καθυστέρηση. Για παράδειγµα, αν έχω να παραδώσω ένα επεισόδιο, το κάνω µία ηµέρα πριν. Και αυτό το ξέρουν όλοι. Από παιδάκι µε εµπιστεύονταν – ήµουν πάντα τόσο συνεπής, που όταν µια φορά έτυχε να αργήσω, ο πρώην άντρας µου ανησύχησε, γιατί νόµισε ότι είχα πάθει κάτι.

»Η σχέση µου µε τον χρόνο είναι πολύ βαθιά και ιδιαίτερη. Μπορεί το ρολόι του µυαλού µου να λειτουργεί πάντοτε τέλεια, αλλά δεν τα πάω καλά µε τον χρόνο που περνάει. Και αυτό σχετίζεται µε την αντοχή µου, µε την εµφάνιση, µε τον χρόνο που αποµένει για όσα ονειρεύοµαι. Συνεπώς, δεν έχω συµφιλιωθεί µαζί του, επειδή δεν νιώθω καθόλου γερασµένη στο µυαλό και στην καρδιά. ∆ρω και σκέφτοµαι σαν έφηβη. Το σώµα, όµως, δεν ακολουθεί πάντοτε. Με στενοχωρεί να νιώθω την κούραση που δεν µου επιτρέπει να κάνω όλα όσα θα ήθελα. ∆ιατρέφοµαι σωστά, δεν κάνω ατασθαλίες, γυµνάζοµαι, αλλά όταν, φευγαλέα, ο καθρέφτης µού θυµίζει τα σηµάδια του χρόνου, ειδικά στο σώµα, τότε αισθάνοµαι ότι η συµφιλίωση µε αυτόν δεν είναι κοντά. Εκτιµώ όσους το καταφέρνουν, αλλά, παρά το κέρδος της εµπειρίας και της γνώσης, η ουσία δεν αλλάζει.

»∆εν µπορώ να εξηγήσω γιατί µου συµβαίνει αυτό – δεν ήµουν ποτέ ωραιοπαθής. Επίσης θεωρώ, πως όταν έχει κάνει κανείς µια επιτυχηµένη καριέρα, θα πρέπει να νιώθει “χορτασµένος”. Και όµως, σκέφτοµαι πάντα το µέλλον χωρίς να µπορώ να αποδεχτώ ένα πιθανό τέλος, τη σύνταξη… Με τροµάζει αυτή η λέξη. Εντάξει, θα διαβάσω, θα παρακολουθήσω θέατρο, θα πάω στον κινηµατογράφο, εγώ όµως ως δηµιουργός δεν µπορώ να σταµατήσω. Όταν ολοκληρώθηκε το Λόγω τιµής 20 χρόνια µετά, η πρώτη µου σκέψη ήταν να ρωτήσω τον παραγωγό τι θα κάνουµε στη συνέχεια. Το µυαλό µου λειτουργεί πάντα προς τον προορισµό ενός νέου ταξιδιού. Αν κάποιος µου πει “Πάµε αύριο το πρωί στην Ιταλία;”, χρειάζοµαι µόνο τρία λεπτά για να φτιάξω τη βαλίτσα µου. Έφυγα! Είµαι ανά πάσα στιγµή σε εγρήγορση. Οι γονείς µου ταξίδευαν συχνά, όπως και εγώ. Είµαι πολλά χρόνια µόνη µου, αλλά έχω συνοδοιπόρο στα ταξίδια τον πρώην σύζυγό µου και καλύτερό µου φίλο. Πρόκειται για έναν αεικίνητο άνθρωπο, στον οποίο ποτέ δεν θα αρνηθώ µια πρόταση που θα µε ξεσηκώσει. Καθόλου τύπος του καναπέ γαρ – κάνω παρέα µε νέους, πηγαίνω σε µπαρ, θέατρα, κινηµατογράφους, εκδηλώσεις. Παντού.

»Το µόνο καλό µε το πέρασµα του χρόνου είναι ότι δεν τον ξοδεύω πλέον σε ανούσια πράγµατα, δεν σπαταλιέµαι µε ανθρώπους που δεν µε ενδιαφέρουν. Η ωριµότητα µε έχει κάνει πιο προσεκτική στις επιλογές µου.

»Σε αντίθεση µ’ εµένα, πάντως, στο Λόγω τιµής 20 χρόνια µετά οι ηρωίδες µου είναι συµφιλιωµένες µε τον χρόνο. Η Χριστίνα Αλεξανιάν έχει χωρίσει από τον άντρα της εδώ και καιρό, έχει ένα παιδί και έναν καινούργιο σύντροφο, µε τον οποίο είναι ευτυχισµένη και θέλει πολύ να αποκτήσουν ένα παιδί, να ξαναζήσει αυτή την εµπειρία. Το προσπάθησε και απέτυχε, αλλά είναι δυναµική και αποδέχεται την πραγµατικότητα, δεν κλαίει τη µοίρα της. Η Βίκυ Βολιώτη έχει παντρευτεί έναν άντρα που τη λατρεύει, έχει υιοθετήσει ένα παιδί, γέννησε ένα άλλο αργότερα, αλλά λόγω ιδιοσυγκρασίας όλο και κάτι της φταίει, όπως παλιά. Έχει και αυτό το φοβερό απωθηµένο µε τον Άλκη Κούρκουλο, αφού ήταν µια σχέση που δεν ολοκληρώθηκε και δεν κατέληξε όπως θα ήθελε. Και όπως όλοι, το κουβαλάει πάντα… Ίδωµεν τι θα γίνει».