Αν χωρίζαμε απλοϊκά τους ανθρώπους σε προσαρμοστικούς και μη, τότε πολύ εύκολα θα βρισκόμουν στην πρώτη κατηγορία, όταν στο πρώτο lockdown κληθήκαμε από το πουθενά να μείνουμε στο σπίτι για δύο και κάτι μήνες με πιτζάμες, φόρμες, κάλτσες και κότσους στα μαλλιά. Ξαφνικά, ήμουν πιο χαρούμενη από ποτέ που μπορούσα να ξυπνήσω το πρωί και να ξεχάσω να βουρτσίσω τα μαλλιά μου χωρίς να αισθανθώ μετά τύψεις γιατί απλά δεν θα με έβλεπε κανείς.
Η «ανεμελιά» αυτή ωστόσο δεν κράτησε πολύ και γρήγορα ήθελα να επιστρέψω στον παλιό μου εαυτό, που διαλέγει μάσκαρα και φοράει αντηλιακό ακόμη και με συννεφιά για να αποφύγει την πρόωρη αντιγήρανση. Και ενώ αυτό δεν συνέβη καθώς η τηλεργασία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ήρθα αντιμέτωπη με μία περίεργη συνειδητοποίηση: μήπως δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις του «έξω κόσμου»; Μήπως θα νιώθω πάντα καλύτερα μέσα στις άνετες φόρμες μου και το άβαφο πρόσωπό μου;