Πώς είναι να γράφεις για καινούργιες αρχές ενώ το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις χρόνο για να επεξεργαστείς αυτά που συμβαίνουν γύρω και μέσα σου; Το καλοκαίρι που μας πέρασε το είχα φανταστεί τελείως διαφορετικό, σίγουρα πιο φωτεινό, πιο αισιόδοξο και με περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές. Αντ’ αυτού με βρήκε απροετοίμαστη στο να διαχειριστώ διάφορες δύσκολες καταστάσεις, από αυτές που σε κάνουν να λυγίζεις, να μουδιάζεις ολόκληρη και να μην ξέρεις πώς να τις αντιμετωπίσεις.
Οι φωτιές στην Αττική, στην Εύβοια και στην υπόλοιπη Ελλάδα με βρήκαν να αγωνιώ για δικούς μου ανθρώπους και να μιλάμε κάθε μία ώρα στη τηλέφωνα. Στο group chat της ομάδας της Vogue Greece τα μηνύματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, γεμάτα αγωνία για την επόμενη μέρα. Και με την επιστροφή στην Αθήνα, ήρθαμε αντιμέτωποι ξανά με τον αυξημένο αριθμό κρουσμάτων και τον φόβο ότι δεν θα ξεμπερδέψουμε σύντομα από την πανδημία.
Όταν ξεκινήσαμε να προετοιμάζουμε αυτό το τεύχος, αρκετούς μήνες πριν, και οι 27 διευθυντές των εκδόσεων της Vogue ελπίζαμε ότι αυτό τον Σεπτέμβριο α πράγματα θα ήταν διαφορετικά και ότι θα μιλούσαμε για μια νέα αρχή, απεικονίζοντάς την ως ανατολή στα εξώφυλλά μας. Η διάθεσή μας όμως, παρά τις δυσκολίες που συνεχίστηκαν, έμεινε ίδια και το πείσμα μας μεγαλύτερο να ποντάρουμε στην ελπίδα. Ο μήνας των νέων αρχών έφτασε και, αν και δεν ξέρω με καμία σιγουριά πώς θα πάει, ξέρω ότι κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια νέα ευκαιρία να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε πιο όμορφα.