Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας

Ξεχωρίσαμε:

Το φόρεμα ενός αγαπημένου σχεδιαστή από παλιά, ενός δημιουργού που δυσκολεύει (ακόμη) πολλούς να προφέρουν σωστά το όνομα του, του Dries Van Noten που για μένα προσωπικά, είναι τόσο ιδιαίτερος και ευανάγνωστος, που θα μπορούσα να φοράω αποκλειστικά και μόνο ρούχα του. Και τώρα που σχεδιάστηκε ένα ασύμμετρο φόρεμα, που συμφιλιώνει δύο ετερόκλητα μοτίβα, το φλόραλ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Και το εφέ της κάπας που αγκαλιάζει, αφαιρεί, προκαλεί, προσθέτει, ανατρέπει, δεν είναι και λίγο στο παιχνίδι των εντυπώσεων με τον καθρέφτη. Μαζί με το σιφόν που αποτυπώνει και ζωντανεύει αναφορές με λουλούδια απευθείας από το αρχείο του σχεδιαστή. Το φαντάζομαι με σανδάλια αλλά να το φοράω και ξυπόλητη, στο νησί, τον πρώτο καιρό, όταν θα είναι νωρίς ακόμη για να χορέψουμε στις μύτες για να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας μέχρι το πρωί με τα ίδια τραγούδια on repeat. Ποια κοσμήματα; Ποια αξεσουάρ; Η άνοιξη μέσα μας, και η κάπα της Superwoman για νέες περιπέτειες.

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-1 — ©Dries Van Noten

Eίδαμε:

Κοσμήματα που μιμούνται συμπεριφορές από μυθικά σύμβολα, αλλά και υφές υφασμάτων. Και κάπως έτσι τα δαχτυλίδια και τα βραχιόλια του οίκου Zolotas από στη συλλογή «δαντέλα φιδιού», θα μπορούσαν να είναι μόνο χειροποίητα, μαρτυρώντας ώρες δουλειάς από τα έμπειρα χέρια τεχνιτών/καλλιτεχνών που σμιλεύουν έργα τέχνης που φοριούνται, με επιμονή, έμφαση στη λεπτομέρεια, την τελειότητα, ανάγλυφα κοσμήματα που γίνονται ένα με το δέρμα μας, περνάνε από γενιά σε γενιά, αγκαλιάζουν τον καρπό, τα δάχτυλα μας, και 18KT, για όση λάμψη θέλουμε για να ξυπνάμε, να κοιτάμε τον ήλιο, να παίζουμε με δαντέλα από χρυσάφι, να απαντάμε σε ερωτήσεις για τους συμβολισμούς του φιδιού, τότε, τώρα, μετά. Έχει σημασία; Ποιος δεν θα ήθελε ένα χρυσό φίδι να τυλίγεται πάνω του, να τον προστατεύει, να επικοινωνεί αξίες και ιστορίες από το παρελθόν; Ιστορίες με κακές μητριές και πρίγκιπες σε λευκά άλογα, το φίδι με την ουρά του, ένα χρυσό φίδι, φρουρός και φύλακας μαζί. Και κόσμημα.

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-2 — ©Zolotas

Aγαπήσαμε:

Tην ελευθερία, τον αυθορμητισμό, την ευελιξία, που μπορούμε να νιώσουμε όταν φοράμε ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια της γκαρνταρόμπας μας, το οποίο, λειτουργεί σχεδόν αυτόματα στο μυαλό μας, σαν «στολή» όταν δεν έχουμε χρόνο ή διάθεση, να αποφασίσουμε τι θέλουμε να φορέσουμε. Και κάπως έτσι μοιάζει να σχεδιάστηκε το πιο πρακτικό, απρόσμενο, εκκεντρικό, ιδιαίτερο τζιν που φτιάχτηκε μέχρι σήμερα, από το Maison Margiela. Ψηλόμεσο, για να κολακεύει τη σιλουέτα μας ακόμη περισσότερο, φαρδύ στα σημεία που πρέπει, με έξυπνα ανοίγματα. Και είναι αυτό το στιλ ντένιμ, που δεν τσαλακώνει εύκολα, αντέχει στα δύσκολα, το φαντάζομαι με t–shirt και sneakers, όπως και με λευκό πουκάμισο και μποτάκια. Να το φοράω ξανά και ξανά μέχρι να νιώσω ότι μπορώ να τρέξω μακριά, να κάνω βαρελάκια στο γρασίδι, κατακόρυφο, και μετά να σηκωθώ καινούργια. Και στις διακοπές; Mε ολόσωμο μαγιό, ένα τζιν που σε απελευθερώνει και σε προστατεύει σαν πανοπλία.

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-3 — ©Maison Margiela

Παραγγείλαμε:

Ένα ζευγάρι παπούτσια που θέλουν να αφηγηθούν ιστορίες. Προσπαθείς να μαντέψεις πως φτιάχτηκαν, αν σχεδιάστηκαν αρχικά στο χαρτί, γιατί μπορεί κανείς να τα βρει σε μαύρο και λευκό, αλλά εγώ προτίμησα ακριβώς αυτή την απόχρωση, γιατί μοιάζει τόσο φυσική, κοντά στο δέρμα, με …ντραπέ λεπτομέρειες που θα θέλαμε να έχουμε στα άκρα μας. Το μοντέλο «Basil» από τον Jimmy Choo είναι όσο ευέλικτο θα θέλαμε. Γιατί μπορούμε να το υιοθετήσουμε στο γραφείο, το βράδυ, με ένα μεταξωτό φόρεμα, με παντελόνι για να φάμε έξω. Αν το «Made in Italy» σημαίνει κάτι ακόμη, σκεφτείτε στα ιταλικά, ντυθείτε σα να είστε καλεσμένες στην Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου. Προσωπικά με φαντάζομαι να τα φοράω και να τραγουδάω ιταλικά κομμάτια, καινούργια και παλιά, σαν αυτά που μας μάθαινε ο μπαμπάς μου στις οικογενειακές διακοπές σε road trip, με το μεταλλικό μας βαν, για να πηγαίνουμε χωρίς προορισμό, σα νομάδες σε χωριά της Ιταλίας, και να ανακαλύπτουμε τον χάρτη ξανά. Με μπαλαρίνες τότε, ψηλοτάκουνα τώρα, πάντα με ανοιχτή καρδιά. Και ήλιο στα μάτια. Και σάλτσα Pomodoro παντού.