Στον κόσμο του παραμυθιού, των ξωτικών και των νεράιδων, αποδράσαμε στο μαγεμένο δάσος, με ένα ρούχο-ζωντανό installation από τον Oscar de la Renta. Πώς μπορούν αλήθεια να χωρέσουν τόσες τρισδιάστατες πεταλούδες, έτοιμες να πετάξουν μακριά, σε ένα στράπλες, μίνι φόρεμα; Νομίζεις ότι είναι ένα ρούχο που θα φορέσεις μόνο μία φορά. Το κρεμάς στη ντουλάπα, μόνο του, εκτός, το τοποθετείς σε έναν δικό του χώρο, και μετά το δοκιμάζεις μπροστά στον καθρέφτη, βάζεις τη μουσική δυνατά και χορεύεις. Περιμένεις την πρόσκληση για το επόμενο πάρτι. Δεν περιμένεις να διαβάσεις ποιο θα είναι το dress code. Eσύ θέλεις να μεταμορφωθείς, ξανά και ξανά, σε πεταλούδα. Χρωματιστή, ελεύθερη, ντελικάτη, μια πεταλούδα με ατσάλινα φτερά. Αρκετό καιρό δεν έπαιζες με επιτυχία τον ρόλο της κάμπιας;
Το απόλυτο αξεσουάρ του καλοκαιριού. Θυμάμαι την Jane Birkin να κυκλοφορεί παντού με το καλάθι της, με το οποίο, είχε αντικαταστήσει οποιαδήποτε τσάντα πολυτελείας, ακόμη και την Hermes Birkin της. Και τώρα που ο Jacquemus έχει σκηνοθετήσει τη δική του εκδοχή στην πιο αστεία, χαριτωμένη, «αλατισμένη» καλοκαιρινή τσάντα, με την ονομασία «Le Panier Soli», προσπαθώ να σκεφτώ τι θα χωρέσω μέσα. Μου αρέσει η ιδέα ότι το δέρμα αποκτά άλλη προοπτική, με ευτελή υλικά, γήινες αποχρώσεις, κρόσσια που αποκτούν τη δική τους αυτονομία. Πώς είναι οι ομπρέλες στο Saint–Tropez; Κάπως έτσι είναι και η τσάντα μας. Ευτυχώς που υπάρχει και μία θήκη μπροστά για να μπορώ να βάλω τα AirPods που έχουν την συνήθεια να χάνονται στην άμμο, στην παλάμη, στα αυτιά. Αριστερό ή δεξί; Στη διαπασών, στέρεο, «Play it again Sam», η απάντηση.
Ένα παντελόνι που είχαμε δει και στην πασαρέλα, στην επίδειξη για το καλοκαίρι που είναι ήδη εδώ, με την υπογραφή της Gabriela Hearst που δεν σχεδιάζει ποτέ κάτι, αν δεν έχει λόγο ύπαρξης. Και δεν είναι τυχαίο πως εμπνέεται από το ράντσο της στην Ουρουγουάη. Το χρυσό, μεταλλικό, δερμάτινο παντελόνι που μιμείται το τζιν, είναι ένα ρούχο που γυαλίζει τόσο ώστε να μας φτιάξει τη διάθεση. Με φαντάζομαι να το φοράω με λευκό, ανδρικό πουκάμισο, δανεικό από τη ντουλάπα ενός φίλου, ή ένα body που θυμίζει μαγιό, γιατί όχι κι ένα ολόσωμο. Και είναι η στιγμή που θέλεις να κυκλοφορήσεις ξυπόλητη, να αφήσεις αξεσουάρ και κοσμήματα στην άκρη, και να λάμψεις χωρίς να μιλήσεις. Ούτε να φωνάξεις. Μπορεί ένα παντελόνι να δημιουργήσει τόση φασαρία; Αν είναι χρυσό και δερμάτινο, η ηχώ είναι δεδομένη.
Το μικρό, μαύρο φόρεμα σε νέες περιπέτειες. Να μεγαλώνει, να μακραίνει, να επαναστατεί, να αποκαλύπτει δέρμα, να υπονοεί πως κάτι έχει αλλάξει. Πρέπεινααλλάξει. Μόλις είδα το μαύρο φόρεμα από το brand Mallory the label θέλησα να μάθω και πως το «λένε.» Γιατί αν ένα ρούχο δεν έχει όνομα, μου αρέσει να το βαφτίζω εγώ. Αν και τελικά μπορεί κανείς να το αναζητήσει ως «Luna», εγώ δεν θα αμφισβητήσω ότι η μόδα μπορεί να έχει και ποιητική διάσταση, να προκαλεί λέξεις, συναισθήματα, συνειρμούς, εικόνες, μελωδίες, χορογραφίες, σχέσεις ζωής. Με φαντάζομαι να φοράω το Luna φόρεμα μου, νύχτα στο νησί, ένα βράδυ με πανσέληνο, αστέρια στον καθαρό ουρανό, και να ψάχνω με το κινητό μου και διαφορετικές εφαρμογές-τηλεσκόπια που θυμίζουν πριβέ πλανητάριο, αστέρια, πλανήτες, αστεροειδείς, κομήτες και δορυφόρους. «Fly me to the moon» και «Go to Saturn», οι εντολές, για να ξεκινήσει η βροχή από μετεωρίτες. Και να εντοπίσω το δικό μου αστέρι, το Sandy, κάπου εκεί, μακριά, κι όμως τόσο κοντά.
