Ένα ρούχο που μοιάζει σα να έχει ζωντανέψει από κάποιο παραμύθι, ένα παιδικό βιβλίο από αυτά που τα ανοίγεις και μεγαλώνουν, αφηγούνται ιστορίες ήδη από τα σκίτσα, γίνονται κάστρα με πριγκίπισσες που ονειρεύονται να αποδράσουν. Το φλόραλ φόρεμα του οίκου Gucci με τις πλισέ λεπτομέρειες, το ιβουάρ που συμφιλιώνεται με το λιλά, την κίνηση στα μανίκια, με την ψευδαίσθηση της κάπας, είναι από μόνο του ένας ρόλος. Εμπριμέ, νεορομαντικό, ολομέταξο, με ένα εμμονικό μοτίβο που μαθαίνεις να αγαπάς, μοιάζει με το καλοκαίρι που θέλει να γίνει φθινόπωρο, κουράστηκε να φοράει γυαλιά ηλίου, να αδειάζει αποσκευές, να παίζει με το αλάτι και τις σκιές. Πάντα μου άρεσαν τα «κοστούμια» που μοιάζουν να έχουν δική τους ζωή. Αυτονομούνται. Επιβάλλουν κανόνες. Ανθίζουν. Ακόμη και μέσα στον Αύγουστο.
Ένα κόσμημα που θέλω να το φοράω και να το αισθάνομαι. Να μην το βγάζω, να κοιμάμαι μαζί του, να γίνεται ένα με το δέρμα μου. Τα δαχτυλίδια με την υπογραφή της Myrto Anastasopoulou, σε ροζ χρυσό και 18K, κρύβουν αυτή την ελευθερία. Και την αίσθηση ότι όλα ρέουν. Αναζητώντας ονομασίες, είδα ένα «Pisces» και αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό είναι σημάδι… Ένα ψάρι με ψάρι, δεν μπορεί, θα λάμψει ξανά, θα κυνηγήσει το φως, θα το αιχμαλωτίσει, τα ταξιδέψει σε άγρια τοπία, θα εξερευνήσει μέρη που δεν έχει ξαναπάει… Όταν βρίσκω ένα κόσμημα που αγαπώ, δύσκολα το αποχωρίζομαι. Γίνεται κομμάτι της ιστορίας μου. Γίνεται κάτι σαν μαγικό ημερολόγιο που κρύβει μυστικά. Πόσα ακριβώς; Όσα και τα πολύτιμα πετράδια που κουβαλάει.
Ένα ζευγάρι σανδάλια που περπατάει, σχεδόν πετάει, από το χθες στο σήμερα, μπορεί και στο αύριο, είναι όσο φωτογενές και ιδιαίτερο θέλουμε. Κάθε φορά που αναζητώ ένα νέο ή ένα χαρακτηριστικό σχέδιο από το brand Ancient Greek Sandals ξέρω ότι θα έρθω αντιμέτωπη με πολλές διαφορετικές ιστορίες. Και όταν ξεχώρισα το μοντέλο Crouching Venus, από τη συλλογή για τα 10 χρόνια της εταιρίας, δεν μπορούσα παρά να με φανταστώ με τα φλατ σανδάλια στην off–white απόχρωση με τα χρυσά φίδια να αγκαλιάζουν τους αστραγάλους μου. Ένα σχέδιο που μοιάζει σα να έχει ξεπηδήσει από κάποιο μουσείο, από κάποιο άγαλμα, και μόλις το σκέφτηκα διάβασα πως η έμπνευση προέρχεται από το άγαλμα της Αφροδίτης στο J. Paul Getty Museum. Μοιάζει με φαντασίωση. Να φοράς ένα αξεσουάρ που σε προστατεύει, κρύβει συμβολισμούς, διεκδικεί την αποκλειστικότητα, τουλάχιστον από άλλα κοσμήματα και χρυσές αντανακλάσεις.
Ένα μαγιό που θα μπορούσε να έχει σχεδιαστεί στη δεκαετία του ’80. Όχι τόσο το πατρόν ή το σχέδιο, όσο το ύφασμα. Γιατί το στιλ του ολόσωμου από το brand Bond–eye, από την Αυστραλία, που ανακάλυψα στην Salt Water, είναι απόλυτα σημερινό. Και με την φιλοσοφία, «one size fits all», ξέρω ότι θα το φορέσω πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ αλλά θα το «δανειστούν» και οι κόρες μου, η καθεμία θα το δοκιμάσει και το υιοθετήσει με διαφορετικό τρόπο. Σε μια απόχρωση που φλερτάρει όμορφα με το λευκό ή το μαύρο αλλά και με εξίσου έντονες αποχρώσεις, δεν μπορείς παρά να θέλεις να δοκιμάσεις τα όρια σου. Ακόμη καλύτερα να ξαπλώσεις στα βράχια, να αποκοιμηθείς, να ονειρευτείς και να ξυπνήσεις με μια βουτιά. Με τα μάτια ανοιχτά μέσα στο νερό.
