Ένα φόρεμα που μοιάζει να ζωντάνεψε από μία συλλεκτική έκδοση, σαν τα παιδικά βιβλία που άνοιγες παιδί, και μετά σαν μαμά, και γινόντουσαν χάρτινα κάστρα, σαν pop–up πύργοι με πριγκίπισσες, ξωτικά, μάγισσες, πρίγκιπες και κακές μητριές. Μπορεί ένα ρούχο να ξυπνάει αναμνήσεις; Μόλις είδα το φόρεμα με την ετικέτα Farm Rio (Saltwater) σκέφτηκα πόσο όμορφα νιώθει μια γυναίκα όταν μπορεί να υποστηρίξει χρώματα, prints, πατρόν, χωρίς ενοχές ή πρέπει, μόνο με ανοιχτή καρδιά. Και να νιώσει ότι μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο, να πέσει και να ξανασηκωθεί, να κλάψει και αμέσως μετά να χορέψει, να νιώσει τις δονήσεις ξυπόλητη πάνω σε ένα τραμπολίνο, να ξαπλώσει στο χορτάρι, στην άμμο, στη γη, και να κλείσει τα μάτια μετρώντας σύννεφα ή αστέρια, παίζοντας με σχήματα, αναζητώντας σημάδια. Και χάπι-εντ;
Ένα μαγιό που δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα. Μπορεί να συγκρουστεί και να συμφιλιωθεί με το λευκό και το κόκκινο, να επενδύσει στις αντιθέσεις, να γνωρίσει και νέες αποχρώσεις. Να αφομοιωθεί στο περιβάλλον. Με φαντάζομαι να φοράω το Kiohne (Aesthet) μαγιό μου και να ξαπλώνω στα βράχια, σε μια μοναχική παραλία. Να το έχω πάντα στην τσάντα μου, για μια μίνι απόδραση εντός, ή ένα ταξίδι χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Θυμάμαι από παιδί πως ένιωθα στην πρώτη βουτιά στη θάλασσα, με το πρόσωπο και το σώμα μέσα στο νερό, το αλάτι στα μαλλιά, στα φρύδια, στα χείλη, τις βλεφαρίδες, την αίσθηση ότι έχεις μόλις ξαναγεννηθεί. Και όταν βουτούσα με το καινούργιο μου μαγιό, για να μου χαρίσει την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας, και μετά ξάπλωνα χωρίς γυαλιά ηλίου, για να με αγκαλιάσει ο ήλιος. Χωρίς σημάδια αυτή τη φορά. Μόνο με γυμνούς ώμους και αόρατα φτερά.
Ένα κόσμημα που μπορεί να φορεθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κάθε φορά που δοκιμάζω στον λαιμό μου, στον καρπό του χεριού μου, στα δάχτυλα ή στα αυτιά μου, ένα κόσμημα με την υπογραφή Christina Soubli, αισθάνομαι πως έχει φτιαχτεί μόνο για μένα. Γιατί δεν θέλω να υπάρχουν «οδηγίες χρήσης» για το πως μπορώ να ενσωματώσω ένα κολιέ, ένα βραχιόλι, ένα δαχτυλίδι, στην καθημερινότητα μου. Μόλις είδα τα σκουλαρίκια με τον χρυσό που γίνεται ένα με τα μαργαριτάρια, ένιωσα πως καμία μέρα δεν μοιάζει με την επόμενη. Είναι η στιγμή που κάνεις την προσωπική σου επανάσταση και παίζεις με την συμμετρία και την απουσία της, αναδεικνύεις τα σημεία που θέλεις, σηκώνεις τα μαλλιά ψηλά, ή απλώς τα βάζεις πίσω από τα αυτιά, για να νιώσεις το φως. Σε μια λευκή ανακωχή με τις αναμνήσεις και τις σκέψεις για το μετά.
Έναζευγάριπαπούτσιαπουκρύβειτηδικήτουιστορία. Όπως όταν είχα πρωτοσυναντήσει τον Manolo Blahnik στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου για να εξελιχτεί η πρώτη μας συνέντευξη σε μία φιλία που άντεξε στις επόμενες δεκαετίες. Και τώρα που βλέπω το σχέδιο Maysale 70 να γίνεται ανάρπαστο χρόνια μετά το πρώτο του λανσάρισμα, απευθείας από την επίδειξη μόδας του 1991 του Isaac Mizrahi, καταλαβαίνω πως ένας δημιουργός αξεσουάρ δημιουργεί «βιβλιογραφία» για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Έχει σημασία που σήμερα η ίδια ιστορία είναι κόκκινη, σουέντ, made in Italy, με την ίδια αγκράφα σαν διακόσμηση; Ο Manolo Blahnik δεν άλλαξε ποτέ τον τρόπο που κατασκευάζει τα παπούτσια σου, δοκιμάζοντας κάθε νέο σχέδιο ακόμη και στις πιο απαιτητικές πελάτισσες, τις γυναίκες που εργάζονται στα εργοστάσια του, για σύγχρονες Σταχτοπούτες που διαμαρτύρονται ότι δεν μπορούν να βρουν ποτέ το γοβάκι που τους ταιριάζει. Αν βρήκαν το πρίγκιπα; Aς ξεκινήσουμε από τα άκρα μας.
