Ένα κομμάτι της γκαρνταρόμπας που θέλουμε να το αγκαλιάζουμε, να το φοράμε, να το διπλώνουμε, να αναγνωρίζουμε την τέχνη του. Με μία πρώτη ανάγνωση θυμίζει τζιν. Όταν το παρατηρείς καλύτερα όμως, συνειδητοποιείς ότι το παντελόνι με την υπογραφή Bottega Veneta, έναν οίκο με ιστορία στα αξεσουάρ που ξεσπά δημιουργικά και στα ρούχα από το 1966, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Είναι φτιαγμένο από το σήμα κατατεθέν του brand, ανάγλυφο, με λωρίδες από σουέντ ύφασμα, περίτεχνα σμιλεμένες, για να δίνουν την ψευδαίσθηση του ξεβαμμένου ντένιμ σε μία ευέλικτη, για το καλοκαίρι, απόχρωση. Με λευκό πουκάμισο, ολόσωμο μαγιό, ένα σούπερ, απλό, αόρατο σχεδόν τοπ, είναι ένα ρούχο που διεκδικεί την αποκλειστικότητα. Μαζί με χειροκρότημα για την σύλληψη και εκτέλεση του. Ως εφεύρεση και ιστορικό ντοκουμέντο για τις γενιές που έρχονται.
Ένα αξεσουάρ που θέλουμε να έχουμε τους επόμενους μήνες κοντά μας για να συλλέγουμε αναμνήσεις από το καλοκαίρι που αλλάζει, μας αλλάζει, μας χρωματίζει. Όχι απαραίτητα με έντονες αποχρώσεις. Το μίνι καλάθι με το χερούλι από μπαμπού Cult Gaia (Kalogirou) δεν φαντάζομαι να το κρατάω στην παραλία. Εκτός κι αν ξέρω ότι δεν θα μείνω για πολύ, δεν θα βουτήξω, θα το προστατέψω. Από την άμμο, την αλμύρα, τον αέρα. Γιατί; Δεν υπάρχουν ορισμένα αξεσουάρ που αισθάνεσαι ότι θέλεις να τα προφυλάξεις; Κυρίως για συναισθηματικούς λόγους. Eιδικά το συγκεκριμένο που έχει βαφτίσει η ιδρύτρια του brand από το Λος Άντζελες, Gwyneth, και συνδυάζει το δέρμα με τα φυσικά υλικά, τις ουδέτερες αποχρώσεις, την προσγείωση μας στην πραγματικότητα, νιώθω ότι θέλει να ταξιδέψει περισσότερο τη νύχτα. Για να είναι ανάλαφρο και ανοιχτό για νέες περιπέτειες. Χωρίς λουκέτο.
Κοσμήματα που μοιάζουν σα να σχεδιάστηκαν για να αφηγηθούν μία ιστορία. Μπορεί και περισσότερες. Ανάλογα με την φαντασία, τη διάθεση, την ανάγνωση με την καρδιά. Τα σκουλαρίκια με την υπογραφή της Αntonia Karra (Aesthet) έχουν σαν αφετηρία τους την γεωμετρία. Διαβάζω για Κύλινδρο και σκέφτομαι Κύκλωπα, δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου άρεσε, από παιδί ακόμη, να βαφτίζω τα αγαπημένα μου κοσμήματα με ονομασίες δικές μου, μυστικές, που δεν τις γνώριζε κανείς άλλος. Κωδικοποιημένες, μυθιστορηματικές, κινηματογραφικές. Και τώρα που τα μπερδεύω και τα συμφιλιώνω μεταξύ τους, απολαμβάνω την ιδέα ότι έχω στολίσει τα αυτιά μου με υπερμεγέθη σκουλαρίκια, με πιασμένα μαλλιά, (ή και κάτω), για να έχω και μία επιπλέον χρυσή υπενθύμιση με ένα ακόμη κόσμημα που σκαρφαλώνει σαν παρατηρητής και χρυσά δαχτυλίδια για αντιπερισπασμό. Μια φορά κι έναν καιρό; Γιατί όχι; Η ζωή σε κύλινδρο είναι ένα μάθημα σε κίνηση.
Ένα σετ δύο ζωγραφισμένα πιάτα δείπνου από πορσελάνη με χαρακτηριστικά εμμονικά μοτίβα των Dolce & Gabbana για να θυμηθούμε τι σημαίνει ιταλική δεξιοτεχνία, μαζί με τις παραδόσεις και τα τοπία που θέλουμε να έχουμε στο τραπέζι μας. Και την καρδιά μας. Ένα ταξίδι μέχρι τη Σικελία και πάλι πίσω, με δύο πορσελάνινα έργα τέχνης που μπορεί και να θέλουν να μείνουν έτσι, άδεια, γυμνά, χωρίς να αποκτήσουν γεύση, καρυκεύματα, σάλτσες, μυρωδιές. Γιατί υπάρχουν και ορισμένα αντικείμενα που προσφέρονται μόνο για να διεκδικήσουν μια μόνιμη θέση στο art de la table, να φτιάχτηκαν για να τα θαυμάζουμε, για την απλότητα τους, τα χρώματα, την γενναιοδωρία, τις ιστορίες μέσα στις ιστορίες. Ειδικά εκείνες που ξεθωριάζουν μέσα στον χρόνο για να μας δυναμώνουν ακόμη περισσότερο.
