Weekly Edit: Ό,τι ξεχωρίσαμε, δοκιμάσαμε, αγαπήσαμε την εβδομάδα που πέρασε
Ξεχωρίσαμε: Ένα φόρεμα Valentino σαν παραμύθι. Το φοράς και μεταμορφώνεσαι. Θέλεις να είσαι ξυπόλητη στην αρχή, να μπορείς να νιώσεις κάθε ντραπέ λεπτομέρεια, να παρατηρήσεις στον καθρέφτη πως κινείται το μεταξωτό σιφόν, να δεις το ύφασμα που αντανακλά όλες τις αποχρώσεις που αγαπάς, σαν ένα απρόσμενο καλειδοσκόπιο. Η μόδα έχει αυτή τη δύναμη. Να μπορείς […]
Ένα φόρεμα Valentino σαν παραμύθι. Το φοράς και μεταμορφώνεσαι. Θέλεις να είσαι ξυπόλητη στην αρχή, να μπορείς να νιώσεις κάθε ντραπέ λεπτομέρεια, να παρατηρήσεις στον καθρέφτη πως κινείται το μεταξωτό σιφόν, να δεις το ύφασμα που αντανακλά όλες τις αποχρώσεις που αγαπάς, σαν ένα απρόσμενο καλειδοσκόπιο. Η μόδα έχει αυτή τη δύναμη. Να μπορείς να επιλέξεις ένα ρούχο που σε ταξιδεύει, σε θωρακίζει, σε βοηθάει να νιώσεις σα νεράιδα. Ήπριγκίπισσα. Ή και τα δύο. Ακόμη καλύτερα τώρα που έχουμε διαβάσει τα παραμύθια από την καλή και την ανάποδη και τα έχουμε αποστηθίσει, να αισθανθούμε σαν σύγχρονες ηρωίδες που ακούνε Rolling Stones, ακολουθούν το ουράνιο τόξο, φοράνε σανδάλια-στιλέτο για να αισθανθούν έτοιμες να κατακτήσουν τον κόσμο. Και τραγουδάνε «She’s a rainbow» με πάθος.
Ένα ζευγάρι χακί μποτάκια Converse για να θυμηθούμε το χθες. Τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που τρέχαμε μακριά, περπατούσαμε λιγότερο, πιο αργά, πιο νωχελικά, ξέραμε ότι όλη η ζωή είναι μπροστά μας. Θυμάμαι να κάνω συλλογή από All Star και να τα ξεβάφω, να παίζω με τα χρώματα, να φοράω διαφορετικό αριστερό-δεξί, έτσι για την ανατροπή. Και τώρα που ανακάλυψα τα vintage Chuck 70, δεν μπήκα καν στο δίλημμα αν θα έπρεπε να διαλέξω λευκά, μαύρα, γκρι ή ροζ. Χάρηκα με την ιδέα ότι ένα αυθεντικό μοτίβο από τη δεκαετία του ’70 επιστρέφει, παραμένει πιο ανθεκτικό από ποτέ, γιορτάζει την κληρονομιά ενός brand που επενδύει στις αναμνήσεις. Γιατί μποτάκια; Γιατί αγκαλιάζουν τους αστραγάλους, φοριούνται τέλεια με τζιν, αλλά και φούστα ή φόρεμα, «φωνάζουν» επανάσταση. Τόσες δεκαετίες μετά; Ποτέ δεν είναι αργά για επαναστάσεις.
Το σμάλτο αλλιώς. Ένα υλικό που δεν έχουμε συνηθίσει να φοράμε, ίσως γιατί υπήρξε παρεξηγημένο για χρόνια. Όταν είχα δει για πρώτη φορά τα δαχτυλίδια της Daphne P., είχα σκεφτεί ότι εφαρμόζουν στα δάχτυλα μου σαν τατουάζ. Χρωματιστά τατουάζ. Και τώρα που είδα τις κόκκινες εκδοχές από τη συλλογή «Blots» στη Marianna Petridi, σαν μια μίνι συλλογή μέσα σε έναν χρωματιστό κόσμο, θέλησα να φανταστώ πως σχεδιάστηκαν αυτές οι κόκκινες καρδιές. Αν πληγώθηκαν, έκλαψαν, αν γέμισαν με χαρά, αν ενώθηκαν με άλλες, αν κοκκίνισαν από ντροπή. Μου αρέσουν τα κοσμήματα που γίνονται ένα με το δέρμα σου. Τα φοράς και τα ξεχνάς. Τα θυμάσαι όταν σκέφτεσαι, όταν θέλεις να τα παρατηρήσεις, να παίξεις μαζί τους… Προσωπικά μου αρέσει να δοκιμάζω τα αγαπημένα μου δαχτυλίδια σε διαφορετικά δάχτυλα κάθε φορά, γνωρίζοντας ότι τελικά θα καταλήξω πάντα στο «perfect fit.» Ποιο είναι αυτό; Kάθε γυναίκα ξέρει για τον εαυτό της.
Ένα έπιπλο που φτιάχτηκε μόνο για δύο. Ένα ζευγάρι. Μία φωλιά που χωράει έναν ή δύο ανθρώπους, αγαπημένους, ρομαντικούς, τρυφερούς. Ένα γεωμετρικό κάθισμα για τον κήπο, το μπαλκόνι, την ταράτσα, με χειροποίητες λεπτομέρειες, από την Paola Lenti (Deloudis) με υπερμεγέθεις μαξιλάρες για να μπορούμε να κρυφτούμε, να ξαπλώσουμε, να κοιμηθούμε, να διαβάσουμε, να λύσουμε σταυρόλεξα… Να κουλουριαστούμε. Να μείνουμε σε εμβρυακή στάση. Να κλείσουμε τα μάτια και να ονειρευτούμε πως είναι ήδη καλοκαίρι, έχουμε βουτήξει στη θάλασσα, έχουμε μείνει με το αλάτι στα μαλλιά και στο σώμα, έχουμε φάει κρύα γεμιστά και τώρα είναι η στιγμή να μην κάνουμε τίποτα απολύτως. Μόνο να κλείσουμε το κινητό, να πάρουμε το βιβλίο μας και τη συντροφιά μας, και να νιώσουμε τι σημαίνει σιέστα για δύο. Και μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας ξανά, να φάμε παγωτό σορμπέ χωνάκι, ασορτί με τα μαξιλάρια που μας φιλοξενούν στην αγκαλιά τους. Φυστίκι και φράουλα; Μάνγκο και λεμόνι; Σοκολάτα με καϊμάκι.
