Θυμάμαι ακόμα να τρυπώνω μικρή στην αποθήκη του παππού και της γιαγιάς μου για να χαζέψω εκείνο το θεόρατο ξύλινο έπιπλο, να πατήσω τα πολλά κοκάλινα λευκά κουμπιά και να γυρίσω τη βελόνα ανάμεσα στους λιγοστούς σταθμούς, μήπως και αυτή τη φορά βγει κάποιος ήχος από το θηρίο. Τότε που εγώ απέκτησα το πρώτο μου φορητό κασετόφωνο, στα τέλη των 80s, δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι 30 χρόνια πριν, αυτό το ογκώδες, σχεδόν ασήκωτο, και δύσχρηστο έπιπλο ήταν το μέσο που διέθεταν εκείνοι για να ακούν ειδήσεις και μουσική – για την ακρίβεια, αυτό ήταν το μόνο μέσο, γι’ αυτό και είχε περίοπτη θέση στα σαλόνια της εποχής που δεν είχαν ακόμη τηλεόραση.

Αν εμένα, λοιπόν, ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μου, πώς να ένιωσαν άραγε όσοι έζησαν την επανάσταση που έφερε η γερμανική εταιρεία Braun το 1955 παρουσιάζοντας σε μία έκθεση στο Ντίσελντορφ το ραδιόφωνο SK2, αυτό το μικρό, φορητό σχεδιαστικό κομψοτέχνημα του μοντέρνου βιομηχανικού design που αντί να επιβάλλεται στον χώρο, δένει αρμονικά με το περιβάλλον και την αισθητική που έχει δημιουργήσει ο καθένας στο σπίτι του;

Θυμάμαι ακόμα τη γιαγιά μου να μας μαγειρεύει στην κουζίνα της τα καλοκαίρια – να ξεκινάει από νωρίς το πρωί και να περνάει ώρες πλάθοντας, χτυπώντας υλικά στο γουδί, δουλεύοντας ασταμάτητα με τα χέρια της για να τα έχει όλα έτοιμα στο τραπέζι, όταν τα μικρά εγγόνια της γυρίσουν από το μπάνιο στη θάλασσα. Και σίγουρα δε θα ξεχάσω το βλέμμα θαυμασμού και ανακούφισης, όταν αγόρασε το πρώτο της μίξερ της Braun που τα έκανε σχεδόν όλα μόνο του. Στις δικές της αναμνήσεις προστέθηκαν και τα μπάνια στη θάλασσα μαζί μας που δε χρειάστηκε να ξαναχάσει ποτέ πια!