Η συναυλία των Coldplay ήταν μέχρι πέρυσι στην πρώτη θέση του bucket list μου. Ειδικά μετά την εποχή της καραντίνας όπου ξεροστάλιαζα βλέποντας τα βίντεο στο instagram με τους χιλιάδες σαν πυγολαμπίδες φανς, να τραγουδάνε και τον Chris Martin να κανει πατινάζ στην πασαρέλα των Ολυμπιακών Σταδίων ανά τον κόσμο.
Με την πρώτη ευκαιρία, λοιπόν, έτρεξα και τους είδα στο μεγαλειώδες Wembley Stadium στο Λονδίνο. Δεν πτοήθηκα παρόλη την απεργία του underground γιατί πήγα με τον πιο κατάλληλο συνοδό. Το μεγάλο μου γιο, το Νίκο, που στα 30 του χρόνια ανήκει στη γενιά που ερωτεύτηκε και χτυπήθηκε με τους Coldplay. Στο τέλος της συναυλίας είχα γίνει εγώ η πιο σκληροπηρυνική φαν. Και ενώ ήθελα να γράψω κείμενο για την εμπειρία μας, με το που γύρισα σπίτι έψαξα να βρω πού θα τους ξαναδώ.
Έτσι έγινα ένα είδος γκρουπι και ταξίδεψα τον κόσμο για τους Coldplay. Πήρα τρένα για το Μάντσεστερ και το Κάρντιφ και έφτασα μέχρι το Γκέτεμποργκ – όπου οδήγησα και τη γέφυρα -The Βridge γιατί είχα τρελαθεί με τη σειρά και ήταν το νούμερο 2 στο bucketlist- μέχρι την Κοπεγχάγη.
Και έμαθα τα λόγια και δεν φωνάζω μόνο “Οοο-οο-oo” σε κάθε τραγούδι και γνωρίζω κάθε ατάκα του Chris και κάθε πυροτέχνημα. Και σε όσες συναυλίες άλλων και να πάω, σαν τους Coldplay κανείς!