Από τη μία σε καταβάλει η σκέψη ότι ο πολιτισμός έχει σχεδόν νεκρώσει, από την άλλη βλέπεις κάτι έργα σαν το νέο μίνι φιλμ του Βασίλη Κεκάτου για το Enter του Ιδρύματος Ωνάση και λες από μέσα σου: Δεν μπορεί, κάτι κινείται, κάτι είναι ζωντανό, κάτι μπορεί να γεννηθεί απ’ το μηδέν. Όταν, δε, αυτό το κάτι μπορεί να αφηγηθεί μέσα σε 13 λεπτά, με αυτή τη συναισθηματική ένταση, μια ιστορία που όλοι θα δουν τον εαυτό τους στο ρόλο των πρωταγωνιστών, τότε ξέρεις ότι η τέχνη είναι το προσωρινό εμβόλιο που όλους μας γιατρεύει.
Γι’ αυτό και τώρα που οι άνθρωποί της υποφέρουν όσο ποτέ άλλοτε, είναι σταγόνα ελπίδας τέτοιες πρωτοβουλίες όπως αυτή του Enter. Ξεχώρισα το φιλμ του βραβευμένου στις Κάννες σκηνοθέτη για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι το έξυπνο concept να μετατρέψει την πανδημία του Covid-19 σε μια φανταστική πανδημία ύπνου, όπου άνθρωποι απ’ την άκρη της γης κοιμούνται και κανείς δεν ξέρει πότε θα ξυπνήσουν. Ο δεύτερος, είναι ότι μέσα σ’ αυτή την απόλυτη θλίψη, επέλεξε το κέντρο βάρους του να είναι μια ρομαντική ιστορία. Σαν αυτές τις πρωτόγνωρες που γεννήθηκαν στην δικής μας καραντίνα ή σαν αυτές που έσβησαν πρόωρα εξαιτίας της.
Η ιστορία που εμπνεύστηκε απ’ το πατρικό του σπίτι στην Κεφαλονιά που πέρασε το lockdown, έχει ως εξής: Μια επιδημία ύπνου έχει πλήξει τον κόσμο. Οι άνθρωποι σε όλα τα μέρη της γης κοιμούνται και κανείς δεν ξέρει πότε θα ξυπνήσουν. Ελάχιστοι είναι ακόμα αυτοί που δεν έχουν νοσήσει, ανάμεσά τους κι ένα αγόρι που ερωτεύτηκε ένα κορίτσι, λίγο πριν ξεσπάσει η ασθένεια. Με μια φτηνή, παλιά κάμερα προσπαθεί να καταγράψει ό,τι όμορφο έχει απομείνει γύρω του, για να μπορέσει να το δει το κορίτσι όταν ξυπνήσει.
