Ανοιχτό Πεδίο

Το πιο «κοινωνικό» σημείο του σπιτιού είναι σίγουρα η open air κουζίνα. Εδώ ο Bill μαγειρεύει περικυκλωμένος από φίλους, μεγάλους και μικρούς, οι οποίοι συνήθως συμμετέχουν στη διαδικασία. Ακριβώς από πάνω «ίπταται» το πατάρι-κρεβατοκάμαρα, κοινή και για τους τρεις. Αποκαλύπτουν ότι την αποκαλούν «το νησί» τους. «Για μας Κυριακή σημαίνει να φοράμε γκρίζες φόρμες και να αποσυρόμαστε στο νησί μας», λέει η Πένυ.

Τα μέλη της οικογένειας μπορούν να ζουν άνετα και αρμονικά σε ένα loft χωρίς δωμάτια, άρα χωρίς προσωπικούς χώρους.

Και όλα αυτά στην πιο hip περιοχή της Αθήνας, την ίδια στιγμή που ακριβώς δίπλα κάποιοι απολαμβάνουν το τρίτο ποτό τους και άλλοι παρκάρουν παράνομα ή λογομαχούν για μία θέση πάρκινγκ! Οι ίδιοι, πάντως, δεν θα άλλαζαν τη γειτονιά τους με τίποτα. «Είναι το χωριό μας. Το πρωί που πάω τη μικρή στο σχολείο, μέχρι να βγούμε στην Αθηνάς με τη βέσπα, έχουμε πει δέκα “καλημέρες” στους δερματάδες, στους σιδεράδες και σε άλλους επαγγελματίες», λέει ο Bill.

Η παλιά τραπεζαρία της γιαγιάς της Πένυς, στην οποία και καθόμαστε, είναι ένα σπάνιο έπιπλο από μασίφ καρυδιά, το μόνο κειμήλιο που έφερε από τη Θεσσαλονίκη, τόπο καταγωγής της. Ακριβώς από πίσω βρίσκεται η ράμπα για skate, που έχει κατασκευάσει στο χέρι ο αρχιτέκτονας Ζάχος Βάρφης – λάτρης του skate, ο οποίος έχει δημιουργήσει και το LATRAAC, το πρώτο skate bowl της Αθήνας. Αυτή αποτελεί ένα ζωντανό και δυναμικό έργο τέχνης στον χώρο, έχοντας παράλληλα λειτουργικό ρόλο, αφού πίσω της κρύβει μια ευρύχωρη αποθήκη. Από πάνω μας κρέμεται ένα φωτιστικό του Jacobsson, το οποίο, παρά τη σπουδαία υπογραφή του, αποκτήθηκε σε προσιτή τιμή από το παζάρι επίπλων και αντικειμένων που γίνεται τις Κυριακές κοντά στο σπίτι τους.

Αντίστοιχη αγορά αποτελεί και ο παλιός, χειροποίητος κλασικός μπουφές του Βαράγκη, που ανακάλυψαν σε ένα vintage store. Δίπλα του κρέμεται μια παιδική κούνια: «Τα καλά του loft», λέει ο Bill Georgoussis χαμογελώντας. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια σε πολλά σαλόνια, έτσι δεν είναι;» Πράγματι! Όπως επίσης δεν σου δίνεται σε πολλά σπίτια η ευκαιρία να ξεφυλλίσεις περιοδικά σε γιγαντιαίο μέγεθος.

Πρόκειται για μία από τις πολλές συλλογές τους, με lay out βασισμένο στο concept Magazines for People who Live in Lofts, τα οποία κυκλοφορούσαν στη Νέα Υόρκη την εποχή που μεσουρανούσε ο Andy Warhol. Η ράχη τους είναι μια κινούμενη ξύλινη ράβδος, αλλά ο λόγος που ο Bill άρχισε να τα συλλέγει με πάθος ήταν γιατί σε αυτά έβλεπε τις πρώτες δουλειές του φωτογράφου Bruce Weber. Όσο για τη βάση στην οποία είναι ακουμπισμένα, πρόκειται για μια κρεμάστρα ρούχων που βρήκαν πεταμένη στον δρόμο και τους άρεσε.

Ζητάω να δω και άλλες συλλογές τους, και η Πένυ με οδηγεί στα ράφια κατά μήκος της σκάλας που οδηγεί στο υπνοδωμάτιο, για να μου δείξει μια σειρά από φιάλες με τις οποίες άλλοτε έφτιαχναν σόδα. Ακριβώς από κάτω διακρίνω μια συλλογή από παλιά ρομπότ, εμμονή της Πένυς:

«Μου αρέσουν γιατί συνδυάζουν τη νοσταλγία του παλιού, ενώ μιλούν για το μέλλον», εξηγεί. Όπως ακριβώς το brand με τσάντες που δημιούργησαν οι δυο τους το 2012. Τα αξεσουάρ Persephoni (από το βαπτιστικό όνομα της Πένυς) έχουν πράγματι έναν φουτουρισμό, αλλά μπορείς να τα πεις και ρετρό. Θυμίζουν πολύ τις δημιουργίες του Γάλλου σχεδιαστή André Courrèges, αγαπημένου και των δύο, ο οποίος εισήγαγε στα ’60s την έννοια του φουτουρισμού στη μόδα.

Μιλώντας για το παλιό και το σύγχρονο τόσο στη μόδα όσο και στη διακόσμηση, ο Bill μού δείχνει το vintage στερεοφωνικό Bang & Olufsen. Το μάτι μου πέφτει σε δύο μαύρα κοράκια. «Τα είδαμε ταυτόχρονα σε ένα μαγαζί στη Reichert Street, στο Ανατολικό Λονδίνο, και συμφωνήσαμε ότι τα χρειαζόμαστε», εξηγεί ο Bill και η Πένυ συμπληρώνει:

«Μια δόση Χίτσκοκ πάντα είναι ευπρόσδεκτη!». Λίγο πιο κάτω φιγουράρουν έργα των Michael Bevilacqua και Civil Duval, αγορασμένα από την Breeder, αν και ο καλλιτέχνης με την πιο εξέχουσα θέση στο σπίτι είναι σίγουρα ο Γιάννης Βαρελάς, φίλος του ζευγαριού. Εκτός από δύο πήλινα δοχεία φτιαγμένα στο χέρι, το ένα από τον ίδιο και το άλλο από την άλλοτε σύντροφό του, Ραλλού Παναγιώτου, υπάρχουν αρκετά έργα του Έλληνα ζωγράφου στην είσοδο του σπιτιού, στη μικρή «γκαλερί», που δεν είναι άλλη από τη σκάλα που αντικρίζεις με το που μπαίνεις.

Εδώ «εκθέτουν», ανάμεσα σε άλλους, οι Richard Prince, Maurizio Cattelan και Mark Borthwick. Το μάτι μου πέφτει σε μια φωτογραφία με έναν άνθρωπο να κάνει skate σε καμένα χαλάσματα στο κέντρο της Αθήνας. Την τράβηξε ο βοηθός του Bill, Ζαχαρίας Δημητριάδης, σε κάποια από τα επεισόδια που έγιναν στην πόλη τα τελευταία χρόνια.

Από κάτω ξεχωρίζουν τρία τάματα από την Τήνο: «Είναι από τις διακοπές μας το καλοκαίρι στο νησί. Άρεσαν και στους τρεις μας και τα πήραμε, όχι για θρησκευτικούς λόγους», εξηγεί η Πένυ. Απέναντι, ένα κορνιζαρισμένο εργόχειρο της προγιαγιάς του Bill και δίπλα μια αφίσα από κάποια Biennale της Βενετίας. Στο πάτωμα είναι ακουμπισμένη μια κιθάρα με συνθήματα, όπως «No more condoms, lots of kids», δώρο φίλου στον γάμο τους.

Λίγο πριν φύγω, η Πένυ μου δείχνει τη «Ραπουνζέλ», ένα φυτό κρεμασμένο στην κουζίνα, το οποίο αναπτύσσεται… ανάποδα και τα φύλλα του σε λίγο θα αγγίξουν το πάτωμα. Και τότε μου αποκαλύπτει τη μαγιά – και ταυτόχρονα τη μαγεία – της ζωής τους στο φωτογενές αυτό loft: «Το σπίτι είναι ο χώρος όπου όλα τα κομμάτια του εαυτού σου βρίσκονται απλωμένα. Εμείς, μέσα σε αυτό το τεράστιο ανοιχτό κουτί καθημερινά αντιλαμβανόμαστε ότι και οι τρεις θέλουμε να ζούμε με τον ίδιο τρόπο. Οι ζωές μας συναντιούνται εδώ, όχι επειδή έτυχε, αλλά γιατί το επιλέγουμε».

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος της Vogue Greece Απριλίου 2019.