Η κόρη μου, που είναι σε καραντίνα μαζί μου, έχει ξεκινήσει να μαγειρεύει. Σήμερα το πρωί μάλιστα μου έφερε μάφιν με blueberries. Άλλοι άρχισαν μαθήματα πιάνου, ενώ κάποιοι ξεκινούν νέες γλώσσες. Ή αρχίζουν το πλέξιμο και τα παζλ. Γιατί όχι; Τώρα πρέπει να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε νέα πράγματα.
Δυστυχώς, εγώ δεν τρελαίνομαι για χόμπι, αλλά ξεκίνησα ξανά το τρέξιμο – το κάνω κάθε πρωί, κάποιες φορές με ένα από τα σκυλιά μου. Δεν τρέχω πολύ γρήγορα, ούτε φτάνω πολύ μακριά, αλλά το πρωινό τρέξιμο καθαρίζει το μυαλό μου και δίνει ώθηση σε μέρες που μου φαίνονται ανούσιες και ατελείωτες. Όπως όλοι μας, είναι ευγνώμων για όλους όσους εργάζονται στην πρώτη γραμμή και τις ιατρικές υποδομές. Τους οφείλουμε απίστευτη ευγνωμοσύνη. Γνωρίζω πολλούς που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους από αυτόν τον τρομερό ιό. Το πένθος είναι πραγματικό – αλλά υπάρχει και ένα είδος εσωτερικής δυσφορίας που νιώθουμε όλοι. Κρατάμε τους εαυτούς μας απασχολημένους με τη δουλειά – το ίδιο κάνω και εγώ – και έτσι είναι δύσκολο να αισθανθούμε το αίσθημα της πληρότητας και της προόδου.
Σε όλους λείπουν πράγματα, μικρά ή μεγάλα. Μας λείπουν τα εστιατόρια, τα θέατρα, τα σπορ. Μας λείπει η διασκέδαση και τα απλά πράγματα, όπως η συνεργασία στα meetings με τους συναδέλφους. Όσο χρηστικό και να είναι το Zoom, δεν είναι το ίδιο με την προσωπική επαφή. Μου λείπουν οι ουσιαστικές επαφές με τους φίλους μους. Ονειρεύομαι, όπως και εσείς σίγουρα, την ανάκαμψη.
Αλλά, πώς θα είναι η ανάκαμψη; Νομίζω όλοι σκεφτόμαστε ότι απλά η ζωή μας θα γυρίσει πίσω στο κανονικό. Η οικονομία μας πλήττεται από σοβαρά ζητήματα και θα συνεχίσει να υποφέρει τους επόμενους μήνες. Όπως λένε οι επιστήμονες, ο ιός δεν θα εξαφανιστεί απλά.
