η-βερόνικα-αντετοκούνμπο-μιλάει-αποκ-151866

Η Βερόνικα Αντετοκούνμπο μιλάει αποκλειστικά στη Vogue Greece

Most Valuable Player: Μπορεί ο πολύ τιμητικός τίτλος να απονεμήθηκε στον γιο της, Γιάννη, όμως για την οικογένειά της ο πιο πολύτιμος παίκτης είναι η Βερόνικα Αντετοκούνμπο. Επειδή έχει μέσα της μεγάλο απόθεμα αγάπης, δύναμης και ελπίδας.

ΕΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

27 Σεπτεμβρίου 2020

Η Βερόνικα με ενημερώνει ότι «Αντετοκούνμπο» σημαίνει «Tο στέμμα που ήρθε από τις μακρινές θάλασσες». Για την ακρίβεια, «Ade» σημαίνει «βασιλιάς». Το επώνυμο μιας από τις πιο διάσημες οικογένειες στον πλανήτη προέρχεται από τη γλώσσα Yoruba της Νιγηρίας, που μιλούσε ο σύζυγός της, Τσαρλς Αντετοκούνμπο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2017. «Όταν γεννήθηκε ο Γιάννης, πέρα από το ελληνικό όνομα του έδωσα και το “Ugo”, που στη γλώσσα Igbo που μιλάμε στο δικό μου χωριό στη Νιγηρία σημαίνει “το στέμμα του Θεού”», συνεχίζει.

Στην Οδύσσεια, ο Όμηρος χρησιμοποιούσε την αφηγηματική τεχνική της προοικονομίας, προϊδεάζοντας για σημαντικά γεγονότα που θα ακολουθούσαν με μικρές αναφορές σε διάφορους στίχους. Ήταν, άραγε, αυτά τα δύο ονόματα που διάλεξε η οικογένεια ένα είδος προοικονομίας για τη θεαματική πορεία προς τη δόξα του βασιλιά του NBA, Γιάννη Ugo Αντετοκούνμπο; Για το απίστευτο ταξίδι και την ιστορία ελπίδας αυτής της οικογένειας, την προσωπική τους Οδύσσεια από τη Νιγηρία μέχρι την Ελλάδα και την Αμερική, προκειμένου να βρουν τη δική τους Ιθάκη;

Το 2019, ο Γιάννης Ugo Αντετοκούνμπο βραβεύτηκε ως Most Valuable Player (MVP) της σεζόν στο NBA. Ρωτάω τη Βερόνικα αν τη συμβουλεύτηκε για το τι θα έλεγε αν ακουγόταν το όνομά του. «Ξέραμε ότι έπρεπε να προετοιμάσει έναν λόγο για την περίπτωση που κέρδιζε, αλλά δεν με ρώτησε τίποτα. Όταν ανακοινώθηκε το όνομά του, ανέβηκε πάνω, είπε όσα έβγαιναν από την καρδιά του και έβαλε τα κλάματα. Κλάψαμε και όλοι εμείς, όλη η οικογένειά του που ήμασταν εκεί». Ο Γιάννης ευχαρίστησε την Ελλάδα και τη Νιγηρία, τους θαυμαστές του που ξενυχτούν για να δουν τους αγώνες του, τον πατέρα του, την κινητήριο δύναμή του, τα αδέρφια του, τα πρότυπά του, και στο τέλος τη μητέρα του. Εκείνη που, όπως είπε, είναι ο αληθινός ήρωάς του, τα θεμέλια της οικογένειάς τους, η δική τους MVP, που πάντα υποστήριζε τα όνειρά τους. Εκείνη που πίστευε στα παιδιά της και έβλεπε το μέλλον τους.

«Απ’ όταν ήταν ακόμα παιδιά, ήξερα πως όταν μεγαλώσουν θα καταφέρουν κάτι. Δεν γνώριζα αν θα ασχολούνταν με το μπάσκετ, με το ποδόσφαιρο ή με οτιδήποτε άλλο, αλλά έβλεπα το μέλλον στα μάτια τους και ήθελα να τους βοηθήσω να καταφέρουν ό,τι επιθυμούσαν. Δεν τους πίεσα ποτέ για κάτι. Πρέπει να βλέπεις τι θέλουν τα ίδια, δεν τους λες εσύ, γιατί, αν είναι δική τους απόφαση, τότε θα είναι ευτυχισμένα. Εγώ απλώς ήμουν και είμαι πάντα δίπλα τους για να τα βοηθάω», μου εξομολογείται στις εγκαταστάσεις του Eurohoops Dome στην Αθήνα, όπου στεγάζεται η AntetokounBros Academy, πρόγραμμα που ξεκίνησε η οικογένεια για να βοηθήσει με τη σειρά της τα παιδιά, να δώσει ευκαιρίες και κίνητρα σε νέους από μη προνομιούχες ομάδες.

Η Βερόνικα Αντετοκούνμπο μιλάει αποκλειστικά στη Vogue Greece-1 — ©George Katsanakis

Όση ώρα μιλάμε, μέσα στο γήπεδο βρίσκεται για φωτογράφιση και ο βενιαμίν της οικογένειας, Άλεξ Αντετοκούνμπο, ο οποίος υπέγραψε πρόσφατα συμβόλαιο με την ισπανική ομάδα Μούρθια. Στα διαλείμματα αναζητεί τη Βερόνικα με το βλέμμα του, έρχεται κοντά μας και τη ρωτάει αν είναι εντάξει, ενώ εκείνη του χαμογελάει και τον φωτογραφίζει με το κινητό της. «Προσπαθώ να πηγαίνω σε όσους περισσότερους αγώνες τους μπορώ, ακόμα και στις προπονήσεις . Όταν βρίσκομαι στην Αμερική, δεν χάνω κανέναν αγώνα του Γιάννη. Κι εκείνος, μόλις μπει στο γήπεδο, θα κοιτάξει αν είμαι στη γνωστή μου θέση, θα με χαιρετήσει και θα ξέρει πως η μαμά του βρίσκεται εκεί για να τον χειροκροτήσει. Διαφορετικά, τους παρακολουθώ από την τηλεόραση, ακόμα κι αν παίζουν την ίδια ώρα και μέρα με διαφορετικές ομάδες. Θα στείλω πάντα σε όλα τα παιδιά μου μήνυμα πριν και μετά από κάθε παιχνίδι. Ξέρω ότι το πρώτο πράγμα που κάνει ο Γιάννης μετά από κάθε αγώνα είναι να κοιτάξει το κινητό του για να δει το μήνυμά μου», λέει γελώντας. Τη ρωτάω πώς σχολιάζει την επίδοσή τους. «Τους επαναλαμβάνω πόσο περήφανη είμαι γι’ αυτούς, τους ευχαριστώ για το παιχνίδι που έπαιξαν και τους λέω πόσο εκτιμώ την προσπάθειά τους, ειδικά αν ο αγώνας δεν έχει πάει καλά και ξέρω ότι θα είναι στενοχωρημένοι».

Είναι συγκινητικός ο βαθμός της αγάπης, της καλοσύνης και της αισιοδοξίας που πηγάζει από αυτή τη γυναίκα απέναντί μου. Γεμίζουν τον χώρο γύρω της, είναι σαν να αλλάζει η θερμοκρασία από τη ζεστασιά με την οποία αντικρίζει τους ανθρώπους. «Το να είμαι μητέρα γι’ αυτά τα παιδιά είναι ό,τι αγαπώ περισσότερο στη ζωή μου. Να τα μεγαλώνω, να τα φροντίζω, να τα βοηθάω. Ο ρόλος της μητέρας, ειδικά αν εργάζεται, είναι δύσκολος. Πολλές φορές γύριζα σπίτι και ένιωθα αδύναμη και κουρασμένη, και έπρεπε να πλύνω εκείνη την ώρα τις κάλτσες τους που ήταν μούσκεμα από την προπόνηση, γιατί δεν είχαν άλλο ζευγάρι. Ήξερα ότι μου έλειπαν πολλά απ’ αυτά που ήθελα να τους προσφέρω. Αλλά δεν τους έδειχνα ποτέ την κούρασή μου, ήθελα να είμαι χαρούμενη, να τους δίνω αγάπη, γιατί τα παιδιά θυμούνται, συγκρατούν τα πάντα και δεν ήθελα να έχουν άσχημες μνήμες. Τους μαγείρευα, τους τραγουδούσα, χορεύαμε, αγαπούσα το σπίτι μου. Ακόμα και μετά απ’ όσα περάσαμε, δεν σκέφτομαι τις δύσκολες στιγμές, αλλά πόσο χαρούμενοι ήμασταν. Δεν είναι ότι ξεχνώ, δεν είναι αυτή η δύναμή μου, αλλά η αγάπη και ο Θεός. Είμαι περισσότερο περήφανη για τα παιδιά μου, όχι για τις επαγγελματικές επιτυχίες τους, αλλά επειδή έχουν μάθει να αγαπούν ο ένας τον άλλο, να αγαπούν τους ανθρώπους, να τους σέβονται και να βοηθούν. Να δίνουν κι εκείνοι πίσω με τη σειρά τους».

Στα άμεσα σχέδιά της είναι η ίδρυση ενός οργανισμού για να βοηθήσει όσο περισσότερο κόσμο μπορεί στην Ελλάδα, στη Νιγηρία, αλλά και στην Αμερική. «Ό,τι κάνουμε το κάνουμε όλοι μαζί, ως οικογένεια. Προσφέρουμε ρούχα, φαγητό, χρήματα σε όσους έχουν ανάγκη. Και τώρα, με την πανδημία του κορωνοϊού, ήθελα να είμαι σίγουρη ότι οι άνθρωποι στη Νιγηρία θα είχαν φαγητό και φροντίδα και βοήθησα όσο μπορούσα. Αλλά θα ήθελα να ασχοληθώ παραπάνω, να γνωρίσω περισσότερο κόσμο στην Ελλάδα, να αγγίξω τις καρδιές τους, να βοηθήσω μητέρες με παιδιά που δυσκολεύονται, να βοηθήσω τους άστεγους. Αυτό επιθυμεί η καρδιά μου, να δώσουμε ευκαιρίες σε όσους δεν τις έχουν. Και τα παιδιά μου το κάνουν μέσα από την AntetokounBros Academy, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να βρίσκεται το ταλέντο, αν δεν του δώσεις ευκαιρία να “ανθίσει”. Δεν είναι, όμως, μόνο θέμα ταλέντου. Θέλω να τους βλέπω να μοιράζουν απλόχερα στους συνανθρώπους τους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αφρική, την αγάπη που εισέπραξαν οι ίδιοι».

Γιαγιά ήδη, αφού έχει μια εγγονή από τον μεγαλύτερο γιο της, Φράνσις, ο οποίος μένει στην Ελλάδα, ενώ πρόσφατα απέκτησε και έναν εγγονό από τον Γιάννη, αναρωτιέμαι πώς αισθάνεται, πώς περνάει τον χρόνο της μαζί τους. Ζητούν συμβουλές οι γιοι της από την MVP μητέρα και ηρωίδα τους για την ανατροφή των δικών τους παιδιών; «Μαζευόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε και εξακολουθώ και μαγειρεύω για όλους, τώρα και για τα εγγόνια μου. Το αγαπημένο φαγητό των παιδιών μου είναι το fufu, ένα παραδοσιακό νιγηριανό πιάτο, που τους το φτιάχνω απ’ όταν ήταν μικρά. Και τα εγγόνια μου θα έχουν την καλύτερη συμβουλή από τη γιαγιά τους, την ίδια που είχαν και τα δικά μου παιδιά: να αγαπούν και να σέβονται τους μεγαλύτερους και τους γονείς τους. Υπάρχει μια παροιμία στη Νιγηρία που λέει: “Αν αγαπάς τον πατέρα σου, αν αγαπάς τη μητέρα σου, θα μακροημερεύσεις”. Ξέρω πως τα εγγόνια μου θα μεγαλώσουν και θα έχουν κι αυτά να δώσουν πολλή αγάπη, θα σέβονται και θα φροντίζουν τον κόσμο. Και θα είναι χαρούμενα. Δεν χρειάζεσαι κάτι παραπάνω για να είσαι χαρούμενος, εμείς ήμασταν και όταν δεν είχαμε τίποτα. Τα παιδιά μου ήταν τα μόνα μαύρα στο σχολείο τους στα Σεπόλια, αλλά δεν αντιμετώπισαν ποτέ ρατσισμό. Μαζευόμασταν τις Κυριακές γονείς και παιδιά από το σχολείο και όλοι μας αγαπούσαν. Έπαιζα κι εγώ μπάσκετ στα γηπεδάκια, παίζαμε όλοι μαζί και ποδόσφαιρο κι εγώ έκανα τον τερματοφύλακα», λέει πάντα με χαμόγελο.

Η Βερόνικα Αντετοκούνμπο μιλάει αποκλειστικά στη Vogue Greece-2 — ©George Katsanakis

Τη ρωτάω αν έχει διακριθεί σε κάποιο αγώνα. «Ναι, καμιά φορά, έχει πολλή πλάκα, γιατί ακόμα παίζουμε μπάσκετ και με προκαλούν να βάλω τρίποντα – και τα βάζω! Το μόνο που δεν έχω καταφέρει είναι να κάνω ένα κάρφωμα», απαντά γελώντας ακόμα πιο δυνατά. Το ποδόσφαιρο ήταν το αγαπημένο άθλημα του πατέρα της οικογένειας, αλλά και του Γιάννη, μέχρι να τον μυήσει στη μαγεία του μπάσκετ ο αδελφός του, ο Θανάσης, με τον οποίο παίζουν πλέον στην ίδια ομάδα στο NBA. Όταν ξεκίνησαν, μοιράζονταν το ίδιο ζευγάρι παπούτσια. Τώρα ο Γιάννης έχει τη δική του σειρά αθλητικών παπουτσιών και ρούχων σε συνεργασία με τη Nike. Στο πρώτο μοντέλο της σειράς, μάλιστα, συμπεριέλαβε στο σχέδιο τα ονόματα όλων των μελών της οικογένειάς του, ενώ κάτω από τη σόλα αναγράφεται η φράση «I am my father’s legacy». «Πάντα ρωτάει τη γνώμη μου ο Γιάννης για τα σχέδια, αλλά ζητούν την άποψή μας και από την ομάδα της Nike. Μου αρέσει πολύ να βοηθάω και σε αυτό, ειδικά όταν είναι να διαλέξω χρώματα – ο αγαπημένος μου συνδυασμός είναι το άσπρο με το μαύρο», εξηγεί με ενθουσιασμό η Βερόνικα.

Περνάνε μόνο μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να βρει στο κινητό της μια φωτογραφία με το αγαπημένο της στιλ μαλλιών, τα braids (κοτσιδάκια) σε άσπρο και μαύρο. «Μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με το μακιγιάζ, τα νύχια και τα μαλλιά μου, και τα φτιάχνω πάντα μόνη μου. Ακόμα και στην τελετή βράβευσης του Γιάννη ως MVP, μόνη μου επιμελήθηκα τα πάντα, το κόκκινο φόρεμα που έβαλα, το χτένισμα και το μακιγιάζ μου – έτσι έχω συνηθίσει. Πειραματίζομαι με το στιλ μου συχνά, δεν φοβάμαι την αλλαγή, παίρνω ρίσκα στη ζωή μου. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω πως ό,τι γίνεται είναι για καλό και για κάποιο σκοπό», λέει κι εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι μιλάμε ακόμα για μόδα, μαλλιά και μακιγιάζ, μέχρι που μου δείχνει άλλη μία φωτογραφία με ένα από τα αγαπημένα της outfits: ένα λευκό χειροποίητο παραδοσιακό φόρεμα με την τεχνοτροπία Akwa Ocha των Ubulu στη Νιγηρία.

«Είναι μια φημισμένη αφρικανική τεχνοτροπία με συγκεκριμένα μοτίβα και κάθε ρούχο πλέκεται στο χέρι, σε έναν αυτοσχέδιο αργαλειό που υπάρχει σε κάθε σπίτι στο μέρος απ’ όπου κατάγομαι», με πληροφορεί. «Από τότε που φύγαμε από τη Νιγηρία έχω επιστρέψει για να δω τους δικούς μου δύο φορές, το 2014 και το 2016. Αγόρασα πολλά τέτοια παραδοσιακά ρούχα, αγαπώ τη μόδα μας εκεί. Ξέρω ότι έχουν αρχίσει να διοργανώνονται πλέον και αρκετές Εβδομάδες Μόδας στην Αφρική, με πιο γνωστή εκείνη στο Λάγος, απ’ όπου καταγόταν ο άντρας μου. Δεν έχω καταφέρει να παρακολουθήσω κάποια, αλλά θα το ήθελα πολύ».

Γνωρίζω πως απολαμβάνουν να επισκέπτονται όλοι μαζί την Ελλάδα για τις καλοκαιρινές διακοπές τους, όπως πέρυσι τη Μύκονο, αλλά αναρωτιέμαι ποια είναι η σχέση τους με την άλλη τους πατρίδα, τη Νιγηρία. «Ο Γιάννης ταξίδεψε μόνο μία φορά στην Αφρική, στο Γιοχάνεσμπουργκ, αρκετά χρόνια πριν, για έναν φιλικό αγώνα μπάσκετ. Όλα τα παιδιά μου καταλαβαίνουν λίγο τις γλώσσες που μιλούσαμε εγώ και ο πατέρας τους. Τα δύο εγγόνια μου μαθαίνουν να μιλάνε ελληνικά και αγγλικά, οπότε εγώ μπορεί απλώς να τύχει να τους τραγουδήσω κάποιο παραδοσιακό αφρικανικό τραγούδι για νανούρισμα. Εξάλλου, πριν έρθουμε στην Ελλάδα, είχα κάνει φωνητικά σε έναν δίσκο που είχε κυκλοφορήσει στη Νιγηρία με τραγούδια του τόπου μου μαζί με λίγα κομμάτια στα αγγλικά», μου αποκαλύπτει τη στιγμή ακριβώς που σκόπευα να τη ρωτήσω για το πρώτο μουσικό άλμπουμ που έβγαλε αυτές τις μέρες ο μεγάλος της γιος, ο Φράνσις. «Νομίζω ότι το ταλέντο το πήρε από μένα», λέει η Βερόνικα γελώντας. «Πάντα αγαπούσα τη μουσική, θαυμάζω τη Whitney Houston και τη Celine Dion, μπορώ να ακούω ρέγκε για ώρες, ακόμα τραγουδώ στο σπίτι. Ήμουν πολύ καλή τραγουδίστρια. Ίσως ζητήσω από τον Φράνσις να συμμετάσχω στον επόμενο δίσκο του», καταλήγει, κλείνοντάς μου το μάτι.

Δεν ξέρω ποιοι θα είναι οι επόμενοι προορισμοί στο συναρπαστικό, ελπιδοφόρο ταξίδι αυτής της οικογένειας. Γνωρίζω, όμως, ότι πάντα θα ταξιδεύουν με την πυξίδα τους στραμμένη προς την οικογένειά τους και την αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους. Αυτά είναι η Ιθάκη τους.