Ένα ζευγάρι ανταλλάσσει ένα ζεστό φιλί. Τα χέρια ακολουθούν, ξεκινώντας τη δική τους εξερεύνηση του άλλου σώματος. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που ο ένας «ανακαλύπτει» τον άλλο. «Cut! Πάμε άλλη μία φορά», ακούγεται μια φωνή, καθώς τα μέλη του συνεργείου παίρνουν μια ανάσα και οι κάμερες κλείνουν για λίγο.
Σε ένα κινηματογραφικό σετ, οι σκηνές που στρέφονται γύρω από τη σωματική οικειότητα είναι συχνά οι πιο δύσκολες – ακόμα και για επαγγελματίες που έχουν αποκτήσει τεράστια πείρα στις on camera τεχνητές ερωτικές σχέσεις. Κι αυτό μέχρι να μπει στο κάδρο ένας intimacy coordinator, επαγγελματίας «χορογράφος» της οικειότητας, ο οποίος φροντίζει οι «προσωπικές» στιγμές να κυλήσουν δημιουργικά και με ασφάλεια. Μία από αυτούς είναι και η Βρετανίδα Lizzy Talbot, ιδρύτρια του Intimacy for Stage and Screen, η οποία ήδη εργάζεται πάνω στο Bridgerton 3, έχοντας χορογραφήσει εν τω μεταξύ τις ιστορίες αγάπης των πρώτων δύο σεζόν. «Το intimacy, η οικειότητα, έχει να κάνει με τη συναισθηματική, σωματική και ψυχολογική διάδραση μεταξύ δύο ανθρώπων», μου λέει. «Μπορεί να είναι πλατωνική, όπως στη σχέση γονέα-παιδιού, ή ρομαντική και σεξουαλική, περιλαμβάνοντας σωματικό άγγιγμα και γυμνό, μεταξύ άλλων».
Αυτή την εποχή η ίδια βρίσκεται κάπου στις Ηνωμένες Πολιτείες, δουλεύοντας πάνω σε ένα project που θα παρακολουθήσουμε κάποια στιγμή μέσα στο 2023. Στενή συνεργάτις του Netflix, πέρα από τη hot σχέση του Simon και της Daphne (Bridgerton 1) και τη λιγότερο σέξι μεταξύ του Anthony και της Kate (Bridgerton 2), έχει επίσης επιβλέψει την οικειότητα μεταξύ των ηθοποιών στις σειρές Witcher και Anatomy of a Scandal. Αλλάζει η έννοια της οικειότητας μέσα στον χρόνο; τη ρωτώ. «Συνέχεια αλλάζει. Παλαιότερα το σεξ στον mainstream κινηματογράφο είχε να κάνει με έναν ενήλικο άνδρα, μια ενήλικη γυναίκα και εσωτερικούς οργασμούς. Σήμερα διακρίνουμε μια οικειότητα που στοχεύει στην επίτευξη μιας περισσότερο προσωπικής ευχαρίστησης. Βλέπουμε το Χόλιγουντ να κάνει τούμπα. Στην προ 2017 εποχή, η βιομηχανία του σινεμά είχε μη ρεαλιστικά στάνταρ, τη ματιά του στρέιτ Καυκασιανού (λευκού) άνδρα. Τώρα αρχίζει να μιμείται την αληθινή ζωή. Για παράδειγμα, στις ερωτικές σκηνές παλαιότερα επικρατούσε ησυχία, ενώ σήμερα σε πολύ δημοφιλείς σειρές, όπως το Normal People, βλέπουμε τους ανθρώπους να επικοινωνούν μεταξύ τους», εξηγεί.
Μία από τις μεγάλες αλλαγές, παρατηρώ, είναι η έμφαση στη γυναικεία ματιά και η ιδέα ότι οι σεξουαλικές σχέσεις είναι πιο περίπλοκες από τη μέχρι πρότινος μονοδιάστατη κινηματογραφική τους ανάγνωση. «Σήμερα επικεντρωνόμαστε πιο πολύ στο ανδρικό σώμα, όπως και στα προκαταρκτικά. Όχι σε ταυτόχρονους οργασμούς, αλλά σε έναν αισθησιασμό που δεν έχουμε ξαναδεί», τονίζει. Υπάρχουν, βέβαια, και ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές. Όπως το μεγάλο διεθνές άνοιγμα προς τη διαφορετικότητα, στοιχείο που κυριαρχεί πια στην ποπ κουλτούρα – σκεφτείτε το πολυμορφικό καστ του Bridgerton, αλλά και το τοπίο που διαμορφώνουν στον 21ο αιώνα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Τώρα παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο η προσωπικότητα», πιστεύει η Talbot. «Το κοινό βλέπει πραγματικά σώματα, ανθρώπους που ερωτεύονται ένα σώμα μαζί με την προσωπικότητά του». Εκείνη, από τη μεριά της, καλείται να επεξεργαστεί την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Η δουλειά της βασίζεται σε έναν συνδυασμό χορογραφικών ικανοτήτων και σωματικού storytelling, με έμφαση στην κίνηση και στην ικανότητα να τη διδάξει σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα. «Χορογραφείς αυτόν που έχεις μπροστά σου. Ο καθένας έχει διαφορετική σχέση με το σώμα του», εξηγεί. «Αν υπάρχει αρκετός χρόνος για πρόβα, το σώμα κινείται και αλλάζει».
