Μαράια Αντετοκούνμπο: Η πρώτη της συνέντευξη αποκλειστικά στη Vogue Greece

Οι γονείς μου μού έμαθαν να σέβομαι, αλλά μεγαλώνοντας, ταξιδεύοντας και γνωρίζοντας διαφορετικούς ανθρώπους, συνειδητοποίησα ότι η ευγένεια και η καλοσύνη είναι σημαντικές αξίες για μένα την ίδια.

Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια της ζωής σας; Πού μεγαλώσατε;

Μεγάλωσα στην Καλιφόρνια και είμαι η μεγαλύτερη κόρη ανάμεσα σε τρεις. Είχαμε τεράστια οικογένεια από την πλευρά της μητέρας μου, η οποία κατάγεται από το Μεξικό. Σε γενικές γραμμές είχα μια χαρούμενη παιδική ηλικία. Οι γονείς μου με προστάτεψαν από οτιδήποτε θα μπορούσε να με βλάψει, μεγάλωσα ανέμελα. Ο αθλητισμός είχε πάντα εξέχουσα θέση στη ζωή μου. Ο πατέρας μου υπήρξε προπονητής μπάσκετ κι εγώ έπαιζα χρόνια βόλεϊ, αλλά τελικά αποφάσισα ότι δεν είμαι αρκετά καλή ώστε να ασχοληθώ επαγγελματικά και προτίμησα να ακολουθήσω το μονοπάτι του πτυχίου μου πάνω στο Sports’ Management & Sociology – σπούδασα με υποτροφία στο Rice University στο Τέξας.

Τι όνειρα κάνατε;

Όταν ήμουν στο σχολείο, ονειρευόμουν να πάρω υποτροφία, για να σπουδάσω χωρίς να επιβαρύνω τους γονείς μου. Έπειτα, απλώς προσπαθούσα να καταλάβω τη ζωή και τι ήθελα εγώ από αυτήν. Δεν ήξερα. Άλλωστε, μεγαλώνοντας τα όνειρα και οι στόχοι αλλάζουν, διαφοροποιούνται. Ήξερα ότι αγαπούσα τον αθλητισμό και ότι με κάποιον τρόπο επιθυμούσα να είμαι κοντά του, αλλά μέχρι εκεί. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν από μικροί τι θέλουν να κάνουν, εγώ δεν ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία. Ένα πράγμα όμως που ονειρευόμουν ανέκαθεν ήταν να γίνω μαμά. Ίσως ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά εγώ ήξερα ότι αυτό το ήθελα και ότι θα το κάνω καλά.

Ήταν ο αθλητισμός η αφορμή για να έρθετε κοντά με τον Γιάννη;

Δεν θα το έλεγα. Νομίζω ότι ταίριαξαν οι ενέργειές μας. Ήταν ένστικτο. Νιώσαμε αμέσως κοντά ο ένας στον άλλο.

Αλήθεια, πώς γνωριστήκατε;

Το καλοκαίρι που δούλευα στο τουρνουά του NBA, συναντηθήκαμε στο γήπεδο και ρώτησε τον φίλο του ποια είμαι. Εκείνος μας γνώρισε, αλλά του είπα ότι δεν ήταν η στιγμή να μιλήσουμε επειδή δούλευα και, αν ήθελε, μπορούσε να με βρει στο Instagram. Όπως και έκανε. Αρχίσαμε με πολύ αργούς ρυθμούς να μιλάμε και να γνωριζόμαστε, μέχρι που πήγαμε ένα ταξίδι μαζί και έκτοτε δεν ξαναχωρίσαμε ποτέ. Ήταν Φεβρουάριος του 2016.

Πώς είναι να είσαι η σύζυγος του «Greek Freak»;

Είμαστε κανονικοί, συμβατικοί άνθρωποι. Μου αρέσει να πηγαίνω για ψώνια στο σούπερ μάρκετ και με τα παιδιά μου στο πάρκο για να παίξουν. Είμαι σαν όλες τις άλλες γυναίκες, απλώς τυχαίνει να γνωρίζει πολύς κόσμος τον άνδρα μου. Είναι ευλογία να έχω όλα αυτά τα προνόμια και τις ανέσεις που μας προσφέρει ο Γιάννης και να ζω μια ζωή που πολύς κόσμος δεν μπορεί να ζήσει, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να γίνει δύσκολο ή μοναχικό. Δεν μπορούμε να πάμε οικογενειακά κάπου και να μη μας ζητήσει κάποιος κάτι – μια φωτογραφία, μια κουβέντα. Όπως δεν ξέρω αν κάποιος θέλει να με έχει φίλη επειδή είμαι η Mariah ή επειδή είμαι η γυναίκα του Αντετοκούνμπο. Με δυσκολεύει πολύ αυτό. Είναι κάτι σαν ευχή και κατάρα. Όπως και να έχει, αισθάνομαι πάντα τυχερή και ευλογημένη.

Πιστεύετε ότι ένας επιτυχημένος άνθρωπος οφείλει μέρος της επιτυχίας του και στον σύντροφό του;

Αν βοηθάω τον Γιάννη, δηλαδή; Αυτό που κάνω είναι αφενός ότι του επιτρέπω να είναι ο εαυτός του και αφετέρου ότι, αναλαμβάνοντας εγώ το σπίτι και τα παιδιά, εκείνος έχει όλο τον χώρο να αφοσιωθεί στην καριέρα του. Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται στερεοτυπικό και ίσως είναι. Εγώ, όμως, θέλω να κάνω ακριβώς αυτό που κάνω. Κανείς δεν μου το ζήτησε. Ξέρω ότι, για να είναι ο Γιάννης επιτυχημένος και να πιάνει τους στόχους του, πρέπει να είναι ήρεμος στο σπίτι. Στηρίζοντάς τον, στηρίζω την οικογένειά μου. Αν είναι εκείνος επιτυχημένος, είμαστε όλοι. Προσπαθώ να είμαι η καλύτερη σύζυγος, σύντροφος, φίλη. Εκείνος προσφέρει σ’ εμένα κι εγώ σ’ εκείνον. Κάθε οικογένεια έχει το μοντέλο της και είναι όλα θεμιτά. Το δικό μας είναι αυτό.

Σας αρέσει η Ελλάδα; Μοιράζεστε την αγάπη του συζύγου σας για τον τόπο αυτόν;

Ναι! Είμαι Αμερικανίδα και όταν είμαι εδώ σίγουρα μου λείπουν κάποιες ανέσεις, όπως η ευκολία στο παρκάρισμα, αλλά αγαπώ την Ελλάδα και τη θεωρώ δεύτερο σπίτι μου. Αγαπώ το φαγητό, τον πολιτισμό, τη ζωντάνια της. Με ενθουσιάζει τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και εδώ, και στο τέλος κάθε σεζόν ανυπομονώ να μετακομίσουμε στην Ελλάδα.

Η αρχή του Γιάννη εδώ δεν ήταν εύκολη, όπως γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μένα. Έχει βιώσει φτώχεια και ρατσισμό. Εσείς πώς το έχετε αφομοιώσει αυτό;

Ο ρατσισμός υπάρχει ούτως ή άλλως. Εγώ είχα την τύχη οι γονείς μου να με προστατέψουν σε μεγάλο βαθμό από ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές, αλλά αυτό που σκέφτομαι για τον Γιάννη και την οικογένειά του είναι πόσο μαγικό είναι που κατάφεραν να ανατρέψουν το στίγμα, να κάνουν την αλλαγή, να δείξουν ότι και οι μετανάστες μπορούν να προσφέρουν σε μια χώρα. Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που κάνουν ρατσιστικά σχόλια, αλλά είναι περισσότεροι αυτοί που δείχνουν θαυμασμό. Ο Γιάννης και τα αδέρφια του, παρά τις δυσκολίες, αγαπάνε πολύ την Ελλάδα. Το καλοκαίρι που έπαιζε με την Εθνική Ελλάδας, μου επαναλάμβανε: «Θέλω να παίξω και να κάνω το καλύτερο που μπορώ για τη χώρα μου!».

Τα παιδιά σας μιλάνε ελληνικά;

Όχι πολύ καλά ακόμη, αλλά καταλαβαίνουν.

Είπατε ότι η μητρότητα είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο της ζωής σας. Εκτός από τις χαρές της, έχετε αντιμετωπίσει δυσκολίες;

Σίγουρα ναι. Αν και στις τρεις εγκυμοσύνες μου ένιωθα δυνατή και όμορφη και μου άρεσε η αίσθηση ότι το σώμα μου μπορεί να κάνει κάτι τόσο σπουδαίο, στο πρώτο μου μωρό, μετά την εγκυμοσύνη, ήρθε η επιλόχειος κατάθλιψη. Προσπάθησα να το μοιραστώ και απογοητεύτηκα. Οι άνθρωποι μου έλεγαν ότι δεν έχω λόγο να βιώνω αυτή τη θλίψη. Δεν καταλαβαίνουν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ζει μια όμορφη ζωή, να έχει όλα τα καλά, να νιώθει ευγνώμων και τυχερός γι’ αυτά, και όμως να αντιμετωπίζει θέμα ψυχικής υγείας. Είχα να αντιμετωπίσω την εμπειρία της μητρότητας για πρώτη φορά, τον εγκλεισμό της πανδημίας, την κριτική για το ότι δεν ήμουν παντρεμένη και την ενοχή για την επιλόχειο κατάθλιψη, που δεν μου αναλογούσε χάρη στα προνόμια της ζωής μου.

Πώς καταφέρατε να βγείτε από αυτή τη δύσκολη φάση;

Έκανα για λίγο ψυχοθεραπεία, αλλά και ο Γιάννης έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει – θα του είμαι για πάντα ευγνώμων γι’ αυτό. Εκείνη την περίοδο είχε χάσει τον πατέρα του και παράλληλα είχε πολλά στο μυαλό του με το μπάσκετ, και όμως ήταν απόλυτα υποστηρικτικός μαζί μου. Μετά από αυτό βγήκαμε πιο δυνατοί και οι δύο, ωρίμασε η σχέση μας και μεγάλωσε η αγάπη μας. Λίγους μήνες μετά, έμεινα πάλι έγκυος και η ζωή από μόνη της με επανέφερε. Έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου και το βρέφος μου. Δεν είχα άλλη επιλογή. Μετά τον δεύτερο γιο μου, έκανα life coaching και με βοήθησε κι αυτό πάρα πολύ. Έπειτα κάναμε ένα μικρό διάλειμμα, μέχρι που ήρθε η Εύα! Η πιο δύσκολη φάση ήταν μετά τον Λίαμ, τον πρώτο μας. Στη συνέχεια είχα τα εργαλεία που χρειαζόμουν για να αντιμετωπίσω τις επόμενες προκλήσεις. Η life coach με προετοίμασε πολύ καλά, ειδικά για την Εύα. Έχω ένα τετράδιο με θετικές δηλώσεις που μου θυμίζουν πόσο καλά τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Βοηθάει πολύ αυτό.

Έχετε κάποιο μήνυμα να μοιραστείτε μετά από αυτή την εμπειρία;

Να μη φοβόμαστε να μοιραζόμαστε ό,τι δύσκολο περνάμε. Γιατί μόνο αν μοιραστείς, μπορείς να μάθεις ότι δεν είσαι μόνος σου, ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που βιώνει κάτι αντίστοιχο και μπορεί να σε βοηθήσει. Έχω την πίστη ότι ο Θεός βάζει δίπλα μας τους κατάλληλους ανθρώπους, ώστε να βρίσκουμε τον δρόμο μας.

Πώς προέκυψε το brand σας, Sincerely Mariah;

Ήταν μια ιδέα του Γιάννη την περίοδο της πανδημίας, που περνούσα την επιλόχειο κατάθλιψη. Με παρότρυνε να ασχοληθώ με κάτι που θα μου άρεσε για να ξεφύγω, και η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε πολύ. Επέλεξα να κάνω μια συλλογή loungewear, γιατί αυτά είναι τα ρούχα που μου αρέσει να φοράω. Ήταν πολύ δημιουργικό όσο το έκανα, αλλά μετά ήρθε και το δεύτερο παιδί και δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ, οπότε έμεινε στην άκρη για λίγο.

Γενικά, πώς είναι η σχέση σας με τη μόδα;

Δεν έχω πολύ καλή σχέση μαζί της. Μου αρέσει πάρα πολύ να την παρακολουθώ, να βλέπω διαφορετικά στιλ ανθρώπων, να χαζεύω τις εμφανίσεις στο MET Gala, αλλά η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να έχω ένα προσωπικό στιλ, και αυτό οφείλεται στο ότι το σώμα μου έχει αλλάξει πολύ. Δεν έχω την απαραίτητη αυτοπεποίθηση. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν ένιωθα καλά με το σώμα μου. Πάντα με κοιτούσα στον καθρέφτη και δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Στο σχολείο ήμουν πάντα ψηλότερη και πιο μυώδης από τα άλλα παιδιά και μου έβγαζαν παρατσούκλια. Στο πανεπιστήμιο έπαιζα βόλεϊ, έκανα σκληρές προπονήσεις και ήμουν πάρα πολύ γυμνασμένη. Δεν μου άρεσε η εικόνα μου, γιατί παραήταν εμφανείς οι μύες μου. Έπειτα άρχισα να δουλεύω, σταμάτησα να προπονούμαι και αδυνάτισα, αλλά ούτε τότε μου άρεσα. Μετά τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου πια, δεν με αναγνώριζα, δεν μπορούσα να χάσω βάρος και μισούσα την εικόνα μου. Έχω συνηθίσει να μη μου αρέσω και δεν ξέρω πώς μπορεί να αλλάξει αυτό. Εν τω μεταξύ, με βλέπω δίπλα σ’ αυτόν τον τύπο που το σώμα του είναι σαν Έλληνα θεού και είναι ακόμη πιο δύσκολο. Μου είναι δύσκολο, γιατί ο άνδρας μου με θεωρεί τον πιο όμορφο άνθρωπο στον κόσμο και δεν μπορώ να το δω και η ίδια. Ο άνδρας μου μού προσφέρει αυτοπεποίθηση, αλλά εγώ δεν τη λαμβάνω.

Να μιλήσουμε και για τη φιλανθρωπία, που είναι το δεύτερο πεδίο, μετά την οικογένεια, στο οποίο συνεργάζεστε με τον Γιάννη. Τι είναι το Τhe Charles Antetokounmpo Family Foundation και τι θέλετε να προσφέρετε μέσα από αυτό;

Είναι το φιλανθρωπικό ίδρυμα της οικογένειας στη μνήμη του πατέρα του Γιάννη, ο τρόπος τους να ανταποδώσουν για όλα τα αγαθά που έχουν αποκτήσει. Πολλοί πετυχημένοι άνθρωποι έχουν βρεθεί στην πορεία τους και την έχουν βοηθήσει, και με τη σειρά τους θέλουν να προσφέρουν ευκαιρίες σε άλλους στην Ελλάδα και στην Αμερική. Ενδεικτικά, δουλεύουμε πάνω σ’ ένα project στη Νιγηρία, προκειμένου να εξασφαλιστεί περισσότερο καθαρό νερό, προσφέραμε πάνες σε παιδιά που έχουν ανάγκη, ενώ στην Ελλάδα δημιουργήσαμε την ακαδημία για τα παιδιά των μεταναστών και συνεργαστήκαμε με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό ΔΕΣΜΟΣ, με στόχο τη στήριξη οικονομικά ευάλωτων οικογενειών.

Ποια είναι αυτή η ανάγκη, για εσάς συγκεκριμένα, που σας κάνει να θέλετε να προσφέρετε;

Το να νιώθω τόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη για τη ζωή μου με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου και να δω τι περνάνε άλλοι άνθρωποι. Εγώ δεν έχω να ανησυχήσω για τίποτα την ώρα που τόσοι άλλοι δεν έχουν στέγη πάνω από το κεφάλι τους και πάνες για τα μωρά τους. Αυτό μου ραγίζει την καρδιά. Θα ήθελα να μπορώ να βοηθήσω όλο τον κόσμο. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να μην έχει πάνα να φορέσει. Θέλω να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω όσους το χρειάζονται. Και εύχομαι η καλοσύνη και η προσφορά που έχω μέσα μου να κάνουν μια μέρα τα παιδιά μου να νιώθουν περήφανα για τη μαμά τους. Για τον μπαμπά τους θα είναι σίγουρα περήφανα, είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.